Sunday, December 26, 2010

ඔබ සැමට නිවන් සුව..!



" ඔව් දැන් මොරටුව ගාලු පාර එකම සුන් බුන් ගොඩක් බවට පත්ව තිබෙනවා. අවට ධීවර නිවාස සියල්ලක්ම පාහේ මහ මඟට වතුරත් සමඟ ගසා ගෙන ඇවිත් බවයි දැන් අපිට පේන්නෙ"

සිංහරාජයෙ වැද්දගල පිවිසුම අසල නවතා තිබූ ලොරි රථයක රේඩියොවෙන් ඇසුන ඒ හඬ අපේ ගමන මදකට නැවතුවා.
දුරකථන නැති, රූපවාහිනී නැති තැනක නිවාඩුව ගතකරන්න හිතපු එකේ මෝඩකම කියල හිතුනෙ මේ ඇහෙන දේවල් කිසිදෙයක් ඇත්තද කියල දැනගන්න ක්රමයක් නැතිබව තේරුනාමයි.

දවස් තුනේ ට්රිප් එක අතරමග නවත්තල වහාම ගෙවල් බලා එන්න පිටත් උනේ තත්වෙ හිතුවට වඩා දරුණු බව එදා රෑ රේඩියෝ එකේ පැයෙන් පැයට මරණ ගාන ඉහල යන විදියටයි වෙලා තීන විනාසෙ විනාඩියෙන් විනාඩිය දරුණු බව වාර්ථා වෙනකොටයි තේරිච්ච හින්දයි.

ගාලුපාර අවුල් කියල ඇහිච්ච හින්ද අපි මහ දුරක් ගෙවං වැද්දගල ඉඳන් රත්නපුරේට ඇවිත් එතනින් රත්මලානට එනකොට මඟ දිගට ලොරි වෑන් පෙළපාලි ආධාර එකතුකරනව "සුනාමි" අනාථයන්ට කියල. වැද්දගල ඉඳල පැය හතක විතර දීර්ඝ ගමනකින් පස්සෙ ගෙදරට ඇවිත් ඉඳගෙන ටීවි එකේ විස්තර බල බල හිටිය.

පැය භාගයක් ගියෙ නෑ, මෙන්න කාගෙන්ද ආව කෝල් එකකට ආන්සකරන්න එහාට ගියාපු හාමිනේ අඬාගෙන දුවං එනව " අනේ ඉන්දික අක්කලගෙන් ආරංචියක් නෑලු....මල්ලි මේ දැං කතා කලේ" කියාගෙන.

අපි ඔක්කොටම පුටුවලින් නැගිටුන නෙමේ උඩ විසිඋනා වගේ උනා. ඇයි හත්දෙය්යනේ මුහුද ලඟ උනාට මේ සොල්දර ගේ උඩටත් වතුර දාල කියල කොහොම හිතන්නද!

"අනේ අපි යමු..." අඬන අතරෙ හාමිනේ....

දුකට සැපට දෙකටම උන්න එයාලගෙ පවුලෙ ඉතාම හොඳම මනුස්සය වෙච්චි පොඩි අක්ක, මොන වෙලාවෙ ගියත් කෙළ උනන කෑමක් හදල උගුරට එන්නම කවල, තව අයිස්ක්රීම් පෙට්ටිවලට දාල ගෙනියන්නත් දෙන පොඩි අක්ක, කිසිම කෙනෙකුට වරදක් කියන්න බැරි, අපි එක්ක බලනකොට මුනිවරයෙක් වගේ හොඳ ගති තීන අය්ය, හික්කඩු වැල්ලෙ නාන්න තමංව එක්ක යන එකම මාම නිසා මං එනව කිව්වොත් පන්තිවත් නොගොහින් මඟ බලන් ඉන්න ඒ දෙන්නගෙ එකම පුතා, ඇල් වතුරත් නිවල බොන ජාතියෙ, ලෝකෙ පෙරලුනත් සුරුට්ටුවක් බිබී ගාළු පාරෙ යන එන ඇත්තො දිහා බලං ඉන්න ලොකු තාත්ත....මේ අයට යමක් උනා කියල කොහොම හිතන්නද!

අපි අහල තීනෙ සොභා දහම දඬුවං කරන්නෙ නරක උන්ට කියල මිසක් මේ වගේ සත් පුරුෂ අහිංසකයන්ට කියල නෙමෙයිනෙ!

සොල්දරේ හිටපු අක්කලගෙන් ආරංචියක් නැත්තං, වැල්ලවත්තෙ ඉන්න මාමලට, පැරෑලියෙ ලොකු අය්යලට,,…… කොහොම හිතන්නද මේ අයටත් කරදරයක් වෙලා කියල.

කොහොම උනත් තත්වෙ දරුණු බව දන්න නිසා කරන්න තිබ්බ හොඳ දේ වෙච්චි වහාම ගිහින් බැලීමේ හාමිනේගෙ තීරනය කවුරුත් එකඟ උනා.

වැද්දගල ඉඳන්ම ඇඳං ආපු සූට් එක පිටින්ම අපි දෙන්න මඟට බහිනකොට ඒ වෙද්දි ට්රිප් එක ගිහින් ඇවිත් අපේ ගෙදර ටී වී බල බල හිටපු අමිලයත් හාමිනේගෙ මල්ලිත් එක්ක ඇවිත් නැග්ග කාරෙකට.

එදා රෑ කලුතර ඉඳන් රන්දොඹේට වෙනකල් ගිය ගමන තමයි මගේ ජීවිතේ අමතක නොවෙනම ඩ්රයිව් එක!

ඒක හරියක හොරර් ෆිල්ම් එකක ජවනිකාවක් වගේ.

අලුත්ගම පහු උනාටපස්සෙ පාරෙ කිසිම වාහනයක් නෑ. කිසිම ගෙදරක එලියක් පේන්න නෑ, පාරෙ ලයිට් තියා, යන එන වාහනේක ලයි එකක්වත් නෑ.

හැබැයි ඒ වෙනුවට ගස් උඩ නැගපු කාර්, වහල නැති ගෙවල් විතරක් නෙමෙයි මළ කුණු ගඳත් වෙලා තීන දේ කොයිතරං දරු ණු ද කියල අපිට කොඳුරන බවකුයි දැනුනෙ!
කොහොම හරි මේ සුන් බුන් මැද්දෙන් අලුත්වෙලට ඇවිත් රතු අම්මලගෙ ගෙදරට ගියාම තමයි දැනගන්න ලැබුනෙ දකුණ උතුර වෙලා තීන වග!

ලොකු අය්ය, අක්ක, පොඩි උන් තුන්දෙනා, ආච්චි, ලොකු තාත්ත, පොඩි අක්ක, අය්ය, පොඩි පුතා විතරක්, හිච්චි මාම, නැන්ද විතරක්ද අර මානසික ලෙඩක් තිබ්බ පොඩී පවා ආගිය අතක් නෑ!

ලොකු අය්ය මේ වෙලාවට පොලේ යන නිසා පොළ ගාව එයාගෙ මස්සිනාගෙ ගෙටවත් පැනල බේරුනාද කියල බලන්න මහන්සි නැතුව ඒ පිටම ගියා හික්කඩු.

හැම තැනම විසිරිච්ච සුන් බුන් එක්ක මිනී කුණු ගඳයි, පාලුවයි, අඳුරයි, මෙලෝ දෙයක් උනේ නැති ගානට හෝ හෝ ගගා ඉන්න මහ මුහුදයි, පාලුම පාලු හික්කඩුව ඒ මහ රෑ මට මතක් කලේ පොඩි කාලේ දහම් පාසලේ විජේවීර සර් මවල පෙන්නපු තුන් බියෙන් විනාස වෙච්චි විසාල මහනුවර!

කිසිම කෙනෙක් ගැන මොනම හෝඩුවාවක්වත් හොයාගන්න බැරු තැන ආපහු එනගමන් දුක කළකිරීම අස්සෙ අපූරු හිනායන දෙයක් දැක්ක.

මහ මූද අයිනෙම, මූදට පිටුපාල තිබ්බ අලුත්ම වයි ස්ටෝර්ස් එකයි ඊට එහා පැත්තෙ කඩයකුයි අතරෙ තිබ්බ පොඩි ඉඩෙ අර දෙකටම සීරිමක්වත් ණතිව මහ තඩි බහුදින යාත්රාවක් ටවුමට කඩා වැදිල පාරෙ අනික් පැත්තෙ බැන්කුවත් කාඩගෙන මීටර් 50 විතර ගම ඇතුලට වැදිල බිත්තියක හේත්ටුවෙල පාඩුවෙ ඉන්නව!

ඒක දැකපු අමිලය " ඇයි යකෝ මෙකට මේ මෙලෝ රහක් නැති බැන්කුව නොකඩ ඔය වයි ස්ටෝර්ස් එක කඩන්න හිත දුන්නෙ නැති හැටි" කියනකොටනං හිනාවක් නොවුනත් පොඩි ඉරක්වත් කට්ටියගෙම මූණුවල පෙනිල නොපෙනිල ගියා.

පහුවෙනිද උදේම කැලෙන් කැලෙන් දාල තෙල්වත්ත කිට්ටුව අතුරු පාරක වාහනේ දාල පයින්ම පොඩි අක්කලගෙ ගේ ගාවට යනකොටත් මඟ දිගට මිනිස්සු තමඟෙ පවුල්වල නැතිඋන උන්දල හොයනව, සමහරු මිනී ගෝනි කෑලිවල දාල ගෙවල් වල ගෙනියනව, තව සමහරු හම්බ වෙච්චි සිරුරු ගාව දණ නමාගෙන අඬනව...

කොහොමින් හරි මේ සේරම මැද්දෙන් අක්කලගෙ ගේ ගාවට යනකොට ඈතටම පෙනව මුලු පැත්තම හූරල අයිංකරල වගේ, අර ගාලුපාර අයිනෙ තෙල්වත්ත දිගටම තිබ්බ ගෙවල් මංඩියෙ ගෙවල් දෙකක් ඇර වෙන එකක්වත් නෑ.

පොඩි අක්කලගෙ අවුරුදු හැට හැත්තෑවක් පරණ අලි සොල්දර ගෙදර ගේට්ටු කණුවයි, කුස්සියෙ සින්ක් එකට දාල තිබ්බ ස්ලැබ් එකයි හැර වෙන මොකවත්ම නැහැ.

මුලු ගමටම ඉතුරුවෙලා තිබ්බෙ ඉස්කෝලෙ මහත්තයගෙ ගෙයයි, අක්කලගෙ ගෙට එහා පැත්තෙ භාගෙට හදන ගේයි විතරයි.

රැල්ලෙ සයිස් එක කොහොමද කියල අපිට හරියටම හිතා ගන්න පුලුවන් උනේ ඒ භාගෙට හදන බ්ලොක් ගල් ගෙයි දෙවන තට්ටුවෙ ජනේලෙ උඩ මට්ටමටම පෙඟිච්ච පාර දවස් දෙකකට පස්සෙත් ඒ විදියටම තීනව දැක්කමයි.
අලියට පැගුනාම ගූ ගියාද කියල හොය වැඩක් නැතිබව ඒ වෙනකොට අපිට තීරිලයි තිබුනෙ.

ඒ නිසා අපි ලොකු අය්යලගෙ ගේ පැත්තට ගියා.

මුලු පැරෑලියටම ඉතුරුවෙලා තිබ්බෙ ඉස්කෝලෙ බිල්ඩින් ටිකයි ලොකු අය්යගෙ මිරිස් මෝලෙ ස්ලැබ් එකයි මැෂින් ටිකයි විතරයි. ගේ දොරකඩම තමයි අර මහ යකඩ යකා පැත්ත දාල වැටිල හිටියෙ.

තවදුරටත් ගෙවල් පැත්තෙ හොයල පලක් නෑ කියල තේරිච්ච නිසා අපි අලුත්වෙල, බටපොල ගෝනපිනූවල හැම අනාතකඳවුරකම ඇවිදල බැලුව කාගැන හරි හෝඩුවාවක් හොය හොය.

එහෙම හොයල හොයල යන්තන් ලොකු අය්යවයි අක්කවයි පුතාවයි හොයා ගත්ත.
පොළේ ඉඳල පළවෙනි රැල්ලට බයට දුවල ඒ ලඟ ගේක උඩ තට්ටුවට නැගපු නිසා ඒ අය බේරිල.

ඒත් අහල පහල බේරිච්ච අය දැකපු කියපු විදියට, පොඩි අක්කයි අය්යයි පුතයි තුන්දෙනාම එකට බදාගෙන ඉන්දැද්දි සොල්දරේම කඩාගෙන ගහගෙන ගිහින්! ලොකු තාත්තනං එතකොටත් සුරුට්ටුවක් උර උර ඉන්න ඇත්තෙ යට තට්ටුවෙ වෙන්ටැති!

ලොකු අය්යගෙ පොඩි උන් දෙන්න පළවෙනි රැල්ලට භය වෙලා ආච්චිත් එක්කංම දුවං ඇවිත් ගේ දොරකඩ නවත්තල තිබ්බ කෝච්චියට නැගල!

අන්තිමේ බටපොල ඉස්පිරිතාලෙ තිබිල හම්බ උනේ ඊට හයමාසෙකට කලින් අපේ මඟුල් දවසෙදි ලස්සන හිනාවක් දාං ඉස්සරහින් උන්න ඔන්න ඔය උඩ පිතූරෙ ඉන්න හන්සි දුවගෙ ( ලොකු අය්යගෙ පොඩි දුව ) ගෙ ඉදිමිච්චි, නිරුවත්, දත්මිටිකාගෙන අතපය මිටිකරගත්තු සිරුරයි, ආච්චිගෙ විරූපි සිරුරයි විතරයි.

අදට මේ හත්දෙනාම අපෙන් වෙන්වෙලා අවුරුදු හයක්!

මේ සේරම ඊයෙ වගේ මතක....කොහොම අමතක කරන්නද...කොහොම අමතක වෙන්නද?

අපේ පවුලේ හොඳම උන් ඩැහගෙන ඒ සතුට නැතිකල සුනාමිය...උඹ පිළිමවලට පෑ සෙනෙහස මිනිසුන්ට නොපෑවේ ඇයි?

ප/ලි

සුනාමියෙන් පසු ලොකු අය්ය සහ අක්ක තවම ඔවුන්ගෙ පැරණි නිවසේ පදිංචියට ගොස් නැත. පොඩි අක්කගේ ඉඩමේ කූඩරම් ගසාගෙ අධාර ගසකෑවො දැන් එහි නැති නිසා ඒ ඉඩම වල් බිහිව ගොසිනි. මාමගේ නිවසෙ කඩා වැටුනු අඩ හදාගන්නට දුන් ආධාරයෙන් හදාගත් වැසිකිලිය අල්ලපු වැටේ සුද්දෙක්ගේ අධාරයෙන් පොදු කාණුවක් ගොඩකර සාදා දුන් සුනාමි නිවාස වලට පින් සුදුවන්නට පොල්ගෙඩියක් වැටුනත් සුනාමි එන තරමේ වතුර විලක් මැදට වී බලා ඉන්නවාය. කඩේ යනගමන් ආ මහ රැල්ලට බියවී පොල්ගසකට නැඟ දිවි බේරාගත් පොඩී පමනක් බෙහෙත් වෙනුවට බලන්නට කෙනෙක් නැති නිසා ( ඔහුව බලා ගත්තේද පොඩි අක්කාය ) කවුරු කවුරුත් දෙන මුදලින් සූර් වෙමින් බොන්න එපායැයි බනිනතුරු එකෙකුගෙ ගෙදර ලගිමින් සතුටින් සාමදානයෙන් දිවි ගෙවන්නේය.

Friday, December 24, 2010

මරු අලුත් ගැජට් එකක්.....



මගේ ගී වාදන යන්තරයට (යන්ත්‍ර සංකීර්නයට) එකතුකරගත්ත අලුත්ම ගැජට් එකයි මේ.

Iomega ScreenPlay Director.

මේ ගැන මට කිව්වෙ මගේ බොසා. මිනිහත් මං වගේම සින්දුවක් නිකං අහන්නෙ නැතිව කැටයං දාගෙන අහන්න කැමති ජාතියෙ පොරක්. ඉතින් නිතර ඔය අලුත් ගැජට් ගැන හොයනව. එහෙම දැනගෙන අරං පාවිච්චි කරල හොඳයි කියල කියපු නිසා තමයි මාත් ගත්තෙ.

මේ බ්රෑන්ඩ් එකෙන් විතරක නෙමෙයි ඔය imation, LG වගේ අයත් මේව මාර්කට් එකට දාල තීනව. ඒත් ඒ අයගෙ ඒවට දෙන්නෙ හය මාසෙක වගකීමක් විතරයි. මේකට අවුරුදු තුනක් ලැබෙනව, ගානෙත් බොහොම පොඩි වෙනසයි තිබ්බෙ.

දැං මේකෙන් ලැබෙන ලොකුම වාසිය සින්දු, ෆොටෝ, ෆිල්ම්ස් මහ ගොඩක් ගබඩා කරගන්නව වගේම ඒව ඉන්න තැන ඉඳන් රිමෝර්ට් එකන් play කරන්න ( පරිගනකයෙන් නොලැබෙන වාසියක් ) වගේම කැමති සින්දු එකතු කරල කැමති අනුපිලිවලට play list හදල play කරවන්න සහ කෙලින්ම අන්තර්ජාලයට සම්භන්ද වෙලා ටොරෙන්ට් එකේ හරි you tube එකේ හරි කැමති වීඩියෝ කෙලින්ම රූපවාහිනියෙන් ප්ලේ කරන්න ලැබීමත් කියන්න පුලුවන්.

ඇත්තටම මේක සාමන්ය external hard drive එකකට වඩා ගොඩක් පහසුයි වගේම, entertainment වැඩ වලට ලැප්ටොප් එකකටත් වඩා ප්‍රයෝජනවත් කියන්න පුලුවං.

මට මේකට වියදං උනේ ලංකාවෙ මුදලින් රුපියල් විසි හත්දසක් විතර!

අද වෙනකොට බදු සහන නිසා සමහරවිට මේ ගානටම හරි අඩුවට හරි මේව ලංකාවෙ ගන්න බැරිවෙන එකක් නෑ.

හැබැයි දැනටමත් hard drive එකක් තීනවනං 500GB හරි 300GB වගේ පොඩි කැපෑසිටි එකක් තීන unit එකක් අරන් ඒකට ඔබේ hard drive එක අමුනගෙන පාවිච්චි කරන එක පිරිමැසුම්දායකයි කියල මට හිතෙනව.


මේ තීන්නෙ යුනිට් එකයි රිමෝර්ට් එකයි.




මේ තීන්නෙ සම්පූර්න ස්පෙක්ස්.

Friday, December 10, 2010

අරාබියෙ හැදෙන අපේ පන්සල




බුදු පිලිමයක් තියා වෙසක් කාර්ඩ් එකක් එවන්න බැරි, කතෝලික නොවන වෙන කිසිම ආගමක කෙනෙක්ගෙන් වතුර උගුරක් බොන්න අකැප ආගමක් අදහන මිනිසුන් ඉන්න රටක පන්සලක්!

ඇන ගිලින්න හිතෙන තරං අපේ උං දුක් වගේම තව කොටසක් ජීවිතේ කවදාවත් නොවින්ද සැපත් විඳින මේ අරාබියෙ පන්සලක්!



ඇත්තටම මේක එක්තරා හීනයක්.

මන් දන්න තරමින් නං ප්රජාතන්ත්රවාදී පාලනයක් සමඟ නාමික රජෙක් ඉන්න කුවේටයෙවත්, ලෝකෙ නැති හැම දේම තීන එමිරේටයෙ වත් මේ වගේ තැනක් නැහැ ( මං වැරදිනං නිවැරදි කරන්න )

මෙතන පන්සලක් කිව්වට පන්සලක්ම නෙමෙයි. මේක හරියට මනමාලි නැති මඟුල් ගේ වගේ හැමදේම තීන, ඒත් හාමුරුනමක් විතරක් නැති පන්සලක්.





මෙහෙ තීන තත්වෙ අනුව හාමුදුරුනමක් ගෙනල්ල දීර්ඝකාලීනව වඩා හින්දුවාගෙන අවශ්ය පහසුකම් දෙන්න මාරුයි. මොකද මාස තුනක වඩා දිගට ඉන්න වීස දෙන්නෙ රැකියාවක් කරන අයෙකුට විතරක් නිසා.

ඒකට තීන එකම විකල්පය පන්සල රාජ්ය නොවෙන ආගමික ආයතනය්ක් හැටියට ලියා පදිංචි කරගෙන ඒ යටතෙ වීස ගන්න එක උනත්, ඒකට විශාල වියදමක් වගේම මහ කාලයක් ( රජයෙ ආයතනවලට පන්සල ගැන හා එහි ක්රියා කාරීත්වය, අනාගත බලපෑම ආදිය විමර්ශනය කිරීමට) අවශ්ය නිසා ඒ ගැන හිතන්න තරන් බහුතරයක් දායකයො ගෙවල්වල මෙහෙකාරකම් කරන අහින්සක ගෑනු උදවිය වෙච්චි මේ පන්සලේ ඇත්තො පොඩි වැඩියි.




ඔය උඩ පින්තූරෙ ඉන්නෙ මේ "පන්සලේ" නිර්මාතෘ (වෘත්තියෙන් වඩු කාර්මිකයෙක්, කැපවීම නිසාම දැන් වැඩ මූලිකයෙක් හැටියට උසස් වෙලා කාගෙත් හිත දිනාගෙන ඉන්න ) සුමිත් ගුණසේකර මහත්මය.

තමංගෙ හිතේ කාලයක් පුරාවට ඇතිවෙලා තිබ්බ හීනෙ තව යාලුවො කිහිපදෙනෙක් එක්ක එකතුවෙලා හැබෑ කරගත්තු මේ පුංචි මිනිහ මෙහෙ ගොඩ දෙනෙකුට ලොකු සේවයක් වගේම පාඩමක් කියල දුන්නයි කියලයි මට හිතෙන්නෙ.

තමංගෙ සල්ලි වලින් වැඩේට හරියන තැනක් කුලියට අරං ( ඒක තමයි අමාරුම වැඩේ, මොකද මෙහෙ අරාබියො ලේසියයකට එහෙම දේකට තැනක් දෙන්නෙ නැති නිසා ) අවදානම අරගෙන අදාල ලොකු තැන්වල ඉන්න්න ලොක්කො ගාව වැඩ කරන පොඩ්ඩො අල්ලං ඒ මාර්ගෙන් අවසර ඇතුව මුලින්ම පිළිම වහන්සෙ නමක් වඩම්මල, රෑට වැඩ ඇරිල ඇවිත් ශොට් එකක් දාල නිදා ගන්න තීන වෙලාවෙ රොටියක් කාල නිදි නැතුව මහ රෑ පුරා විඳපු වෙහෙසක ප්රතිඵලය තමයි මේ තීන්නෙ.



ආගම් ප්රචාරයට යුරෝපෙ වටේම යන්න ඕනි තරං හාමුදුරුවරු හිටියත් මේ සුනාපරන්තයට වඩින්න හිමි කෙනෙක් හොයා ගන්න ලේසි වෙන එකක් නෑ. ඒත් ඉස්සරහට වීසත් ලැබිල අපිට බණ පදයක් දෙසල රොටියක් කාල වේල පිරිමහගන්න පුලුහන් හිමිනමකුත් ලැබිල මේ පන්සල නියම වැලි කාන්තාරෙ තනි වෙලා ඉන්න අපිට සැබෑවටම කෙම්බිමක් වේවා කියල පතනව.


ප/ලි.
මේ පන්සල පටං අරන් ටික දවසකට පස්සෙ මේ වගේ තවත් දෙකක්ම පටං අරං. ඒත් ඒව නිකං මහල් නිවාසයක ගෙයක් අස්සෙ තීන බුදු ගෙයකට වඩා නෑ කියල යි ගියපු අය කිව්වෙ. කොහොම උනත් කොළඹ නගරෙටත් වඩා පොඩි මේ බහරේන් වල ඉන්න 12000ක් ලාංකිකයන්ට පන්සල් මහගොඩක්! හරියට කෙරෙනවනං ඉතින් කොච්චර දෙයක්ද, නිකං හතුවගේ වෙලා වෙලා ආගමත් සවුත්තු නොකර?

Monday, December 6, 2010

මෙන්න තවත් ලෙස්බියන් සින්දුවක්...


තර්කසාස්තරේ විදියටනං මාව බ්ලොග් කාරයෙක් කරපු මහ සූරිය ආරච්චි මහත්තයට නිවන් පුර රුවන් දොරටු දැකගන්න ලැබේවා කියන ගමංම පුත්තරයට පොඩි ඇටෑක් එකක් දෙන්නයි අද ඉඳල ඉඳල ලියන්නෙ.

කතන්දර කියල තිබ්බ විදියට එකම එක සිංහල ලෙස්බියන් ගීතය "ටිකිරි නගා" උනාට, මට අද අහුවුනා තව එකක්.


මේක කියන්නෙ සශිකා නිසන්සලා.

මේ සින්දුවෙ තාලය,තනුව එක්ක මේක ලෙස්බියන් එකක් නේද කියල හිතං ඇහුවම තේරෙන්න හරියට අසම්මත පෙමකට අතවනන කෙනෙකුගෙ විලාපයක් වගේ.

ඔය පහල තීනෙනෙ ඒක තමයි.


සඳ එළිය මමයි නම් සඳ සාවි මගෙ මැනික
තරු එළිය මමයිනම් කුමුදුනිය මගෙ මැනික

ලස්සනට ඔබ ලීව
පෙම් වදන් දකින සඳ
සියොළඟම දැවේවී
අවුලුවා හද ගින්න

සාගරේ තරමටම
උණු කඳුලු සලාලා
ආදරේ දුක තරම
මම කියමි හදාලා

සඳ එලිය මමයිනම්......

මල් පිපෙන තරමටම
හද පැතුම් පිපේවා
තරු දිලෙන තරමටම
ආදරේ දැනේවා

සඳ එලිය...

මෙහෙම පරිස්සමින් ඇහුවොත් මේ වගේ ඒව තව අහු වෙන්න පුලුවන්.

සින්දුවල නොදැක්ක පැත්තක් පෙන්නපු, මේ ගැන හිතන්න පොළඹවපු කතන්දර...ඔබට ස්තූතියි.

Friday, October 22, 2010

අම්මෙකුගෙ ආදරේ



මේ දවස්වල අම්මට ටිකක් සනීප නෑ. පහුගිය දවස්වලනම් හොඳටම සනීප නැතුව ඉඳල ගිය සතියෙ තමයි ඉස්පිරිතාලෙන් ගෙදර එක්කන් ආවෙ.

ඒ අස්සෙ මගෙ යාලුවෙකුගෙ අම්මටත් ඒ වගේම අමාරුවෙලා, මොකද්ද අමුතු ඔපරේෂන් එකකුත් කරන්න වෙලාලු කැමරාවක් නහර දිගේ යවල.

අපි දෙන්නම (මායි අර යාලුවයි ) ඉන්නෙ රටින් පිට, දෙන්නගෙම පවුලෙ සාමජිකයො හතරයි, ඒත් අන්තිමේ අම්ම බලන්න ලඟ ඉන්නෙ එකයි, අනික් උන් රටෙත් නෑ, ඔක්කොම බයි රිමෝට්!

ඉතින් අද අපි මේ ගැන කතා කර කර ඉඳල කතාව නතර උනේ මව් ගුණ ගැයීමකින්.

ඇත්තටම අපිට මොනව තිබුනත් අම්මෙක්ගෙ ආදරේ තරං යමක් තීනවද කියන තැනින් කතන්දරේ ඉවර උනා. එතෙන්දි මට මතක් වෙලා මගේ යාලුවට කියපු මව් ගුණ ගැන පොඩි ජනකතාවක් මෙතන ලියලම නින්දට යනව කියල හිතුන.

එක කැලයක් ගාව ගෙදරක තාත්ත නැති පුතෙකුයි අම්මෙකුයි බොහොම අමාරුවෙන් ජීවත් උනා.

මේ පුතත් හරිම හිතුවක්කාර , දඟ, නාහෙට නාහන එපාමකරපු ( සමහරවිට තාත්ත වගේ ) චරිතයක්. මේකගෙ අමන වැඩ හින්ද අම්මත් නිතර හිතේ අමාරුවෙන් තමයි උන්නෙ.

දවසක් මේ මදාවි කොලු ගැටය අවේලාවෙ කොහෙදෝ යන්ට හදනව මහ දුර දිහාවක.

මේ හැන්දකොරේ ඔය කැලේ මැද ගමනට අකමැති උන අම්ම පුලුවන්තරං එපා කිව්වත් මේක නෙමේ කනකට ගත්තේ, හිතුමනාපෙටම පිට වෙන්ට එළියට බැස්ස.

මෙච්චර කියලත් කියන දේ නාහන මූ ගැන ආපු තරහටම අර අම්මත්..

" කියන දේ නාහ යන තෝ මඟදි කොටියම කාපිය " කියල කිව්ව.

ඒ මොනවත් කනකට ගත්තු නැති මේ ගොන් නාම්බ යන්නම පිටත් උනා.

චන්ඩිය වගේ පිටත් උනාට මොකද මිනිහට කැලේ ටික ටික වැඩි වෙද්දි පොඩි ගැස්මකුත් ආව. දැන් ඔහොම ටිකක් ඉස්සරහට යනකොට පොඩි සද්ද බද්ද ඇහෙද්දි බයත් ටිකක් වැඩි උනා මිනිහගෙ.

ඔන්න දැන තව ඩිංගක් කැලේ ඇතුලට යද්දි එකපාරටම මහ සද්දයක් එක්ක මෙන්න තඩි කොටියෙක් මිනිහගෙ ඉස්සරහටම කඩං පැන්න...

දැන් කොටිය පුතාගෙ ඇඟට පනින්න කුරුමානං අල්ලලගෙන ඉන්නෙ..

ඔය අතරෙ පුතාට මතක් උනා අම්ම කියපු එක. ඉන් පස්සෙ පුතා අම්ම මතක් කරං වෙව්ල වෙව්ල කොටියට කියනව

"අනේ කොටියො උඹ අම්ම කියාපු එක නෙවේ හිතාපු එක කොරහංකො " කියල.

එතකොට ටික වෙලාවක් අර මෝඩ පුතාගෙ ඇස් දෙක දිහාම බලං උන්න කොටිය තව ටිකක් බලං ඉඳල මෙන්න ආයි හැරිල කැලේ ඇතුලටම රිංගුව.

පිම්මෙ ආපහු හැරිල ගෙදර ආව පුතා එදායිං එදා තමන්ගෙ අම්මගෙ කීමට පිටින් නොයන හොඳ මිනිහෙක් වෙනව කියල වැන්දල පොරොන්දුවෙලා යහපත් මිනිහෙක් විදියට අම්මවත් බලාගෙන් සතුටින් ජීවත් උනා.

Friday, October 8, 2010

සසිරිබර මෙසිරිලක


මෙලෝ රහක් නැති ලංකාවෙ දේශපාලනය ගැන ලියන එක තරං ගොං වැඩක් තවත් නැති උනත් වෙච්ච් දේ ගැන සද්ද නැතුව ඉන්න හිත හදා ගන්නෙ කොහොමෙයි.

අවි ගත්තෝ අවියෙන්ම නැසෙති, බලයට කෑදර නිසා තමයි ඔහොම උනේ, අනුන්ගෙ ළනු ගිල්ලට හොඳ වැඩේ, මොනා කරන්නද හිතට අමාරුයි තමයි ඒත් ඉල්ලන්නෙ කෑවෙ, කියල හිත රවට්ටං හම්බන්තොටට ලබනමාසෙ එන්න තීන නැවක තෙල් ගහන ජොබක් හරි මත්තලට එන ප්ලේන්වල හැපෙන කුරුල්ලො එලවන්න හිතං හරි එහෙමත් නැත්තං ඊලඟ කොමන්වෙලත් ගේම් එකට කොඩි වනන්න හරි, ඔය ආන්ඩුවම මහ ලොකුවට උඩ පුරාජේරු ගහන සංවර්ධනේ කොටස් කාරයෙක් වෙන්න හිතන් හරි එයාලගෙම බයිල වලින් ඇස් ගිනිකණ වට්ටං නැති නිසා මේවට අපිට ඇත්තටම හිතට අමාරුයි.

දකුණු අප්රිකාවෙ ක්ලාක් මහත්තයට පියන් කෙනෙක්ගෙවත් මොලයක් නැතිකමට මැන්ඩෙලා උන්දැව හිරේට දැම්ම වගේ වෙන දේ හිතා ගන්න බැරි වෙනව තව අවුරුදු හතරක් යනකොට.

මාරය තිතට මත් වෙලා .. කවුරුහරි හිතනවනං සරත් ෆොන්සේකා හිර ගෙදරින් නිදහස් වෙලා ආව ගමන් මහා චරිතයක් වෙයි කියලා..ඇත්තටම ඒක එහෙම වෙන්නත් පුළුවන්..
ඒත් එදා වෙනකොට මහින්ද ඊට වඩා අගලක් හරි උඩින් ඉදීවි.
මොකද මහින්ද දැන් ඉන්නේ දිනන්න හැකි ආර්ථීක යුද්ධයක අතර මග
..... වගේ කතා කියන්නෙ තමන්ගෙම සහෝදර ජහමනතාවගෙ කැරැට්ටුව ගැන හරි අවභෝධයක් නැතුව වෙන්ටැ.

නැත්තං ගමක් ගමක් ගානෙ ගෙවල් හදාපු,( අදටත් කතරගමට හෙවන දෙන්නෙ ඒ කොහොඹ ගස් ටික ) රස්සා දීපු, අසාමාන්ය වේගයකින් සහ කැපකිරීමකින් වැඩකරපු, අදටත් මුලු දකුණු ආසියාවම අගයකරන අතිසාර්ථකම සාක් උලෙළ සහ සාෆ් ක්රීඩා තියාපු, ඛෙත්තාරාම සුගතදාස දායාදකරපු ප්රේමදාස උන්නැහෙත් මලාම කිරිබත් කාපු රටේ මහින්ද කවුද?

තව ටික කාලෙකින් ඉන්දියන් චීන මොළ එකාට එකා මේක ඇතුලෙ ඉඳන් ඇර ගන්නකොට අලි ...කද්දි අපි තෙරපෙයි කිය කිය ආතල් ගන්න හැටි බලන්න බැරිය ඔය දේශප්රේමියො කවුරු කවුරුත්.

වැඩේ උච්ච්ස්ථානෙට එන්නෙ මන්නාරමෙන් තෙලුත් ආවොතින් තමා. සූඩානෙ අංක දෙක.

එතකොට කට්ටියට වෙන්නෙ මාගම්පුරේ මෝඩ වරායට පැනල දිවි නහගන්න තමයි.

හැබැයි නැත්තං ඉතිං මාගම්පුරේ පැත්තෙ පහත්වෙලා මදටිය අහුලන වියාපාරයක් උනත් කරන්න බැරිකමක් නෑ.

මොකද එහෙමවත් ඇට්රෑක්ෂන් එකක් නැත්තං ඉතිං මොකාද යකෝ ජෙඩාවරායෙන් අච්චර ලාබෙට තෙල් ගහගන්න තියෙද්දි මේ මෙහෙට ගාල් කරන්නෙ. මොකෝ කන්ටේනරයක් බාගන්නවත් බැහැනෙ, ඔන්ලි සර්විසස් නෙ මුල් කාලෙ ( ඊළඟ ටික හදන්න ණය දෙන්න එකෙක් හොයාගන්නකල් )

කොහොම උනත් රටේ ජනතාවගෙ බහුතරයක් පොදුමත(ය)කට ඇවිත් ඉන්න එක ගැනවත් සතුටුවෙලා (අනෙ මගෙ කට ) හිත හදා ගන්නව. වෙන මොනා කරන්නද.

හැබැයි එකක්, මෙච්චර කල් බැංකුව හරහ එවපු අම්ම තාත්තගෙ දීමනාවෙ ඉඳන් හැම සතේම උන්ඩිකෑශ්ලට දෙනව මිස මගෙන් මේ යන ගමනට වෙන්න පුලුවන් තඹ සතේකවත් උදව්වක් නොවෙන තැනට වගබලාගන්න මං මහන්සි වෙනව.

ඔන්න මීට මාස දෙකකට කලින් කියපු කතාව හරියට හරි. බයිට් කිලෝ එකක් තමා මුල් පුටුවෙ ඉන්නෙ. ඔබ සැමට ( මටත් ඇතුලුව ) තෙරුවන් සරණයි.

Sunday, September 26, 2010

අන්කොමන් කොමන් සහ පුවර් වෙල්ත්


අන්තිමට මට හිතෙන හැටි නවත්තපු තැනින් පටන් අරන් පහුගිය දවස්වල අහපු දැකපු විඳපු කතාටික මේ බ්රහස්පතින්ද ඉඳල ලියන යනව කියල හිතන් හිටියත් අද BBC එකේ asianweek බැලුවට පස්සෙ මේ ගැන නං යමක් නොලියම බෑ කියල හිතුන.

මං හැමදාමත් හිටියෙ අල්ලපු රටට විරුද්ධ පැත්තෙ.

ඉතිහාසෙ ඉඳල ලංකාවට ඉන්දියාවෙන් එක හොඳක් එනකොට නරක් දෙකක් නැත්තං ඊට වැඩි ගානක ආව කියන එකයි මගේ අදහස.

අදත් අපිට ඉන්න ලොකුම හතුර ඉන්දියාවයි. අපි අද අත්දකින ගොඩක් දේශපාලන පුරස්නවල ඉන්දියන් ගඳ තමයි මටනං එන්නෙ.

එහෙව් ඉන්දියන් කාරයො නා ගන්නකොට මටනං අවංකවම හරිම ආතල්!

ඔව් ඒ අපේ අල්ලපු රටේ අපේ ජාතියෙම ( ජාත්යන්තරයෙදි අපි ඔක්කොම එක ගොඩට තමා වැටෙන්නෙ ) අපේම උන් තමයි, ඒත් ගමේදි ඒ බයිල නෑනෙ.

සමහර අපේ මැටි මෝල් බවලත්තු, ගොය්යො විතරක් නෙමෙයි යමක් කමක් උගත් ටැබූ වගේ මහත්තුරුත් හින්දි ෆිල්ම් දැකල, බැන්ගලෝර් වල දිල්ලි වල අලුත් එයාර්පෝට් නැත්තං සිලිකන් සිටි එකේ බිල්ඩිමක් දෙකක් දැකල දැන් ඉන්දියාව මාර දියුනුයි කියල හිතින් උන්නට ඇත්ත කතාව ඒක නෙමෙයි.

කැනඩාව එක්ක ගේම ඉල්ලල කොමන්වෙල්ත් ගේම් එක ඉල්ලගත්තට ගේම හරියට දීගන්න බැරුව දැන් හත්පොලේ ගාං නානව කියලයි ආරංචිය.

ඔය උඩ පින්තූරෙ තීනෙ ක්රීඩා ගම්මානෙ ගෙයක වැසිකිලියක්, මීට දිනකට ඉස්සෙල්ල ගිය මාධය්වේදියෙක් දැක්ක හැටි.

BBC ය කියන විදියටත් ආපු ස්කොට්ලන්ත, එංගලන්ත ක්රීඩා කණ්ඩායම් කළමානකරුවන්ටයි, BBC එකේ පෙන්නපු රූප රාමුවලටයි අනුවනං බහුතරයක් ගෙවල්වල සෑහෙන්න වැඩ ඉතුරුවෙලා, විතරක් නෙමේ අන්තිම බාල ඉදිකිරීම නිසා නිමක් නැති ප්රශ්න!

මේ කියන කතා අපිටනං අරුමයක් නෙමෙයි. අවුරුදුගානක් ඉන්දියන් කාරයො එක්ක වැඩකරල මේවගේ දේවල් උන්දැලටනං සාමන්යයි කියන එක අපි දැනං ගොඩක් කල්.

අන්තිම මොහොතෙ පාළං කඩන් වැටෙන, අවුරුදු 5ක් තිස්සෙ හදලත් අන්තිම මොහොත වෙනකලුත් කීර්ඩකයන්ට ටෙස්ට් කරන්න ක්රීඩාපිටිය දීගන්න බැරි උන, මේ රත්තරං අවස්ථාවත් පගාවට යටකොරන් රටට විතරක් නෙමෙයි මුලු කලාපෙටම ආයි මෙහෙම තරඟයක් ගන්න තීන අවස්තාවත් අහිමිකරපු ඉන්දියන් කාරයොන්ට වඩා පොරවල් නෑ කියල හිතං ඉන්න මහත්වරුනි, සප්තා සීපා ගහල පාවඩ දාල ගෙන්න ගන්න හදන්නෙ මෙහෙම වැඩකාරයොද, මෙච්චර පොරවල් කියල හිතන් ඉන්න අයියල කොයිතරන් දුරට පොරවල්ද කියල දැන්වත් පොඩ්ඩක් එලියට බැහැල වට පිට බලල හිතා ගන්නඑක අපේ ඊළඟ පරම්පරාවෙ සරීර සෞක්යට ගුණ වෙන්න පුලුහං..

ඒ විතරක් නෙවි,දෙදාස් කීයෙද මන්ද කොමන් වෙල්ත් තියන්නතරං වෙල්ත් එකක් බලාපොරොත්තුවෙන අපේ අය්යිලටත් අනික අතින් මෙව්ව හොඳ පාඩං..( එහෙම බැලුවම පාඩං නං කොච්චර කියලද, මොකාට ඔයහැටි ඉගෙනගත්තැකිද නේද? )

Thursday, September 23, 2010

කාලෙකට පස්සෙ ඔන්න ආව...


මොනා ලියන්නත් කලින් වත් ටයි හසිත මලයටයි ගොඩක් ස්තූතියි, මූ උන්නද මලාද කියල හරි අහල ගියපු එකට.

මාව තාම ඉස්සුවෙ නෑ..මමම ඉස්සුනා...

රස්සාව මාරු උනා. ගේ මාරු කරා. හැමදේම වැඩි හොඳට කරාට මොකද දැන් දවසට පැය දහයක් වැඩ. ඒකත් කේරළ තියුනු තල, කම්මැලි සුද්දො, මෝඩ බෙන්ගාලි එක්ක කරන මරු සටනක්.

අලුත් කොම්පැනියෙ බ්ලොග් බලතෑකි, ඒත් සිංහල දාගන්න බෑ, ඇඩ්මින්ස්ට්‍රෙටරය ඔක්කොම බ්ලොක් කරල. ගෙදරට ජාලෙ හයිකොරේ ඊයෙ රෑ.

ආයි ලබන සතියෙ ඉඳල ඉතුරු බයිල ටික ලියන්න පටන්ගතෑකි. පහුගිය මාස දෙකේදි කට්ටිය සෑහෙන ලියල, හරියට මං නිකන් ඉතිහාසෙ හිර වෙලා ඉන්දැද්දි ලෝක් ඉස්සරහට ගියා වගේ..

එහෙනං ඕං ආයිම සැරයක් ආයි බෝං කිව්ව, හම්බවෙමු...

Saturday, July 17, 2010

කතා අංක හතර. නියම රාවණා.



රාවණා ගැන හුඟක් කතා ජනප්රවාද තීනව. මේකත් එක ප්රවාදයක්.

ඔය රාවණා ගැන කියන හැමෝම අමතක කරන දේ තමයි, තමං මේ ස්ටෝරි එක මුලිංම දැනගත්තෙ ඉන්දියන් පොතකින් කියන එක. ඉන්දියාව පොත දැමීමට බොහොම ප්රසිද්ධ රටක්. අනික මේ අල්ලපු පොඩි රටේ අසුරයෙක් තමංට ගුවන් යානයකින් ඇවිල්ල ගහල ගියා කියන්න තරං නිර්ලජ්ජි වෙච්චි එක පුදුම නැද්ද? ඒ කියන්නෙ මෙතනදිත් ඉතිහාස කාරය කතන්දරෙ තමංට ඕන විදියට හරවල තීනව. එහෙම නැත්තං මුලු කතාවම බොරු.

හරියට බැලූවොත් බොරුම තමයි. වඳුරු හමුදාව, යුද්දෙදි දෙවියො දීපු සපෝර්ට් එහෙම ගැන හිතුවම හොලිවුඩ් වල ට්රික්ස්නුයි බොලිවුඩ්වල මෝඩ ආදර කතායි දෙකම කැලේ.

අපේ මිරැන්ඩෝ මහත්තයලටත් වඳුරු වැඩ බොරු උනාට මොණරෙ ඇත්ත වෙන්නැතිනෙ. නැත්තං මෙච්චර ඔය ගැන කියවයියැ.

එක්කො අර ඇත් හමුදා වගේ ට්රේන් කරපු වඳුරො හිටියමද කියන්නත් බෑ, ඒත් අනික් සීන් වල තාර බර ඇරියම කතාවෙම ගන්න දෙයක් නෑ. ඒ නිසා මගේ පුද්ගලික මතයනම් මේ රාමගේ ස්ටෝරිය සම්පූර්ණයෙන්ම අර උම්මග්ග ජාතකේ වගේහොඳ පරණ සයන්ස් ෆික්ශන් එකක් විතරයි.

දැන් සමහරු අහන්න පුළුවන් ඇයි ඔය සීත එළිය ගැන එහෙම තීන ජනකතා ගැන මොකද කියන්නෙ කියල. එහෙනං ඔය සීත එළියෙ දාං හිටපු තැන සීත එළිය නං නුවර එළිය, හාව එළිය ගැන මොකද හිතන්නෙ? ඒ කවුරු එළියෙ දාං හිටපුවද? ඔය එළි ඔක්කොම අර රිදී නිම්ණය පොතේ කියල තීන විදියට හැදිච්චි සිල්ලර එළි මිසක් වෙන මොන කෙහෙම්මලක්වත් නෙවී. මේ මට හිතෙන හැටි.

එහෙනං මොකද්ද රාවණාගෙයි විජයබාහු රජතුමාගෙයි තීන සම්භන්දෙ.

මුලිම්ම කියන්න ඕනි පළවෙනි විජයබාහු කියන්නෙ මේ රටෙ බිහිවෙච්චි අති ශ්රෙශ්ඨම ර්ණ සූරය. මේ රට සිංහල රටක් හැටියට අද තාක් කල් තීන්නෙත්, ඉන්දියාවෙ විශාලම හා වැඩිම කලක් අල්ලන් සිටි ඉන්දීය සහ බුරුම, ඉන්දුනීසියානු දෙමළ අධිරාජ්ය බිඳ වැටිල වෙන පාලකයො බලයට එන්නෙත් ක්රි. වර්. 1060 පස්සෙ ලංකාවෙ ඇත්වෙච්චි තත්වයත් හින්දයි කියන එක අද අපේ ගොඩ දෙනෙක් එක්කො දන්නෙ නෑ, නැත්තං අමතක කරල.

දැං බලමු දෙන්නගෙ තීන සමානකං.

නීලමහා යෝධයො එක්ක ඉන්දියාවට ආදම්ගෙ පාළමෙන් ගියෙ විජයබාහු රජු මිස ඔය වඳුරො නෙමෙයි. වහල්සේවයට ගෙනිච්ච අපේ ගෑනු මිනිස්සු ඉන්දියාවෙන් ආයි අරං ආව මිස ඔය කොහොවෙත යන අනුංගෙ ගෑනු එතුම ගෙනාවෙ නෑ. අවුරුදු පනස්ගානක් රජ කරල තමංගෙ මල්ලිට රජකම දුන්න මිස අර රාම යටතෙ වැඩ බලන්න ගෝලයො රජකරපු බාල වැඩ මෙහෙ උනේ නෑ.

තමංගෙ වෙල්ලක්කාරයො කැරලි ගැහුවම ඒව මැඬලල, උංවත් අල්ලල කුදලල දඬුවං දීල අවුරුදු පනස්පහක් රජ කොලා මිස තමංගෙ ඉහල නිළදාරීන්ගෙ උගුල්වල වැටිල හීය ඇනං විජයබාහු මලේ නෑ.

ප්ලේන් හදං ටුවර් නොගියට සිරීපදෙට පාරවල් කප්පවල, වැව් අමුණු දාස් ගාණක් බඳවල අලුතිං උපසම්පදාවත් පිහිටුවන එක අච්චර ප්රභල ආක්රමණික අධිරාජ්යක් යටතෙ අවුරුදු සීයකට වැඩිය තිබ්බ රටක කරපු එක තමයි නියම ප්රාථිහාර්ය, නැතුව ඔය ගල් පලං ඇවිල්ල රත්නපුරෙ හබරල අලේක ඇනිල නවතින්න හී විදින එක නෙවි.

ඉතිං මෙච්චර රටට වැඩ කරපු රජවරුන්ගෙ බිසොවක්වත් නාපු තැනක් ගැන එහෙමට කතා නැති රටේ මේ නෙල්ලිකැලේ සීත ගැන කොහොම මෙච්ච්ර කතා හැදෙන්නද. ඔය සේරම කාලෙං කාලෙට මෙහෙ ආව ඉන්දියන් කාරයො ( විශේශයෙන්ම මහනුවර රජ සමයෙ ) සහ වතු වලට ආපු දෙමළ කම්කරුවො පතුරපු මිත්යා විශ්වාස විතරයි.

ඒ නිසා නියම රාවණා වෙන්න ඕනෙ මුම්මඩ චෝල මන්ඩලම් අධිරාජ්යට අභියෝග කරල උන් එක්ක හැපිල රටට නිදහස දිනා දුන්න අති ශ්රෙශ්ඨ පළවෙනි විජයබාහු මිස මේ නව ශිලා යුගයෙ හිටපු පිස්සෙක් නෙවෙයි.

ප. ලි.
සොඳුරු සිත්වලට බොරුකාරය වෙන්න බැරි හින්ද ඊළග කතාව දාන දවස කියන්නෙ නෑ.

ආයිත් කියනව; මේ මට හිතෙන හැටි. ඔබට මොකද හිතෙන්නෙ?

Thursday, July 15, 2010

මට හිතෙන හැටි...පළමු දිග හැරුම...



මට හිතෙන හැටි ගැන හිතුව තරම් කමෙන්ට් ආවෙ නැත්තෙ සමහරවිට ඕනෑවට වඩා දේශපාලනය ගෑව්ල කියල හිතිලද, නැත්තං අර දුමී කිව්ව වගේ මොන අන්ඩර දෙමළයක්ද කියල හිතා ගන්න බැරුවද මන්ද!

වැඩේ පැහැද්ලි කරන එක හිතුවට වඩා දිග වෙයි වගේ. ඒ නිසා ඉස්සෙල්ල මං කොටම අදහස් දෙක දාන්නං. හොඳ හොඳ ඒව එළිවෙන ජාමෙට කියනවනෙ.

5. විමල් වීරවන්ස මහත්තය මෝටර්රථ නලාවකට එහෙම නැත්තං සිංහලෙන් කියන විදියට හෝන් එකකට සමාන කරපු එකට හුඟදෙනෙක් එකඟ ඇති මයෙ හිතේ. තම තමංගෙ අදහස් කොහොම උනත් මෙන්න මගේ අදහස.

හෝන් එක නගන්නෙ රියැදුරුගේ හඬයි.

හෝන් එකක් නැති කාරයකට පැවැත්මක් ඇත්තේ වුවද කාරයක් නැති හෝන් එකකට පැවැත්මක් නැත.

එංජිමක් මාරු කිරීම අපහසු අධික වියදම් ගෙන දෙන්නක් වුව, හෝන් එක අඩු වියදමකින් පහසුවෙන් මාරු කරගත හැක.

වඩාත්ම වැදගත් හේතුව වන්නේ ලංකාව, ඉන්දියාව වැනි රටවල ආරක්ෂිතව දුර ගමණක් යෑමට රථයකට හෝන් එක අත්යාවශ්ය උනද උගත් සහ විනීත රියදුරන් සිටින රටක මහමග ඔනෑ තරම් දුරක් යෑමට හෝන් එක නැතිව පිළිවන.

දැං පැහැදිලිද මං එතුමවයි හෝන් එකයි එක සමානව දකින්නෙ ඇයි කියල? ඒත් නැත්තං, අපිට කවදාවත් හෝන් නැතිව ගමන් යන්න වෙන්නෙ නෑ!

4. රටේ ජනාධිපතිතුමාට බයිට් කිලෝ එකයි කිව්වෙ ඇයි කියල හිතාග්න්න පුලුවං උන අයත් බැරි උන අයත් දෙගොල්ලොම කට වහං ඉන්නෙ සරීර සෞක්ය ගැන හිතල හෝ, නැත්තං නිකං මොකට ඔය වෑන් වල ගමන් බිමන් යනවද කාර් මෝටර් බයිසිකල් ගෙදර පුස් කද්දි කියල හිතලද මන්ද.

මෙන්නේ මගේ විග්රහය.

අපි පොඩි කාලෙ ඉස්කෝලෙදි කවුරුහරි අපිට කාර්ඩ් එකක් දැම්මොත් ඒක රෙජිස්ටර් වෙන්නෙ කාර්ඩ් එකට බයිට් උනොත් විතරයි. ඒ වගේම කවුරුහරි මෝඩයෙක් කියන කතා සීරියස් අරං ගේම ඉල්ලුවොත් ඒකෙදිත් අන්තිමට වෙන්නෙ තමං තමංවම බයිට් කරගන්න ඒකයි. මොකද අර අපිව තරහ ගස්සන එකාට ඕනෙම ඒ දේ කරන්න, අපිව බයිට් එකට ගන්න.

එක්නැළිගොඩල, ලසන්තල ගැන හරි ආරන්චියක් නැති උනත් කවුද මොකද කොලේ කියල, අර සරත් ෆොන්සේකගෙ කේස් එකෙන්නං අපේ රජතුමා හොඳටම බයිට් වෙලා ඉන්නෙ. ශ්රීපති හරි මංගල හරි වගේ ඔහේ ඕනැ මඟුලක් කියපුදෙන් කියල ඒවට සංවර්ධනීය කිරියා වලින් උත්තර දුන්නනං මේ වෙනකොටත ෆොන්සේක උන්නැහෙව අර එදා දහනායක මහත්තයව වගේ කාට කාටත් අමතක වෙලා ගිහින්. ඒත් බයිල වලට ගේම ඉල්ලන නිසා දැං රජ පවුලම හිටු කියල බයිට් කරනව ෆොන්සේකයි ජෙප්පො ටිකයි.

අනික් කාරනේ තමයි ජනාධිපතිතුමා කිලෝ බයිට් එකයි. ඒ කියන්නෙ කැපෑසිටි අඩුයි. වෙගය මදි. යුද්ධෙ දින්නට දැං වැඩ වැඩි වෙනකොට මැෂින් එක ස්ලෝ වෙලා. මොකද ගිගා බයිට් එකක් නෙමේ තීන්නෙ කිලෝ බයිට් එකයිනෙ.

ඔන්න මං දෙකක් පැහැදිලි කරා. අදට මේ ඇති. අපි සෙනසුරාදට තව දෙකක් බලමු.
( මේ සේරීස් එකට එන කොමෙන්ට් වලින් බලා ගත්තෑකි මේ හෝන් හැර වෙනත් හෝන් තිබේද, මේ බයිට් හැර තවත් බයිට් තිබේද කියල )

ජය වේවා...

Tuesday, July 13, 2010

මට හිතෙන හැටි!



එක එක දෙවල් ගැන පුද්ගලයො ගැන තම තමං හිතන විදිය, පෙනෙන විදිය වෙනස්. අපේ රටේ ජනප්‍රිය චරිත කීපයක් ගැන මට හිතෙන හැටි තමයි මෙතන තීන්නෙ. මේ අය ගැන මම මෙහෙම හිතන්නෙ ඇයි කියල හිතාගන්න පුලුවන් අය, එහෙම නැත්තං තමන්ගෙම දැක්මක් මේ අය ගැන තීනවනම් ඒ ගැන සටහනහක් දාල යන්න.

1. කතරගම දෙවි - උකුනෙකි.
2. දුටුගැමුනු රජු - බැලුම්බෝලයකි.
3. විජයබාහු රජු - විකෘතිනොකල රාවණාය.
4. මහින්ද රාජපක්ෂ - බයිට් කිලෝ එකකි.
5. විමල් වීරවන්ස - මෝටර්‍රථ නළාවකි.

මං මේ ඇත්තො ගැන මෙහෙම කියන්නෙ ඇයි කියල බ්‍රහස්පතින්ද උදේට කියන්නං. හෙට මගේ අනුප්‍රාප්තිකයට වැඩ භාර දෙන්න තීනව ඒ නිසා ෆුල් බිසී, මේ වගේ මගේ වැඩ කරගන්න බැරි වෙනව කන්තෝරු වෙලාවෙදි.

Monday, July 12, 2010

ලුනු ගෙනියෑම


මේ දවස්වල රටේ වෙන දේවල් ඇහුවම තවත් පරණ කතාවක් මතක් උනා. මේක මේ කඩේ යෑම ගැන කියවෙන ජන කතාවක්.

ඉස්සර එක බොහොම කම්මැලි ගමරාළ කෙනෙක් ඉඳල තීනව. මිනිහ කම්මැලිය වගේම මෝඩය. වැස්සොත් හේන වපුරනව, වතුර ටික ආවොත් කුඹුර වපුරනව, නැත්තං ඉතින් ඔහේ අහසට බැන බැන උඩ බල බල ඉන්නව මිස වෙන වැඩක් නෑ. ඉතින් ඔහොම ඉන්නකොට ටිකක් තදින් පෑවිල්ල අල්ලල තිබිච්චි කාලෙක දැන් කරන්න දේකුත් නැති හින්ද ගම මහගෙ හිතුව

“පුබ්බරය වගේ මේ වාහෙ මෙතන ඉඳල මටයි පොඩි උංටයි සාගින්නෙ මැරෙන්නෙ තමයි වෙන්නෙ, ඒ නිසා මේ උන්දැව වෙන කරුමාන්තෙකටවත් යවන්න ඕනැ”
කියල හිතල කල්පොනා කොරේ මොකද්ද මේ කම්මැලි උන්දැව යවන රාජකාරිය කියල.

ඔන්න එතකොට හාමිනෙගෙ ඔලුවට ආව මේ දවස්වල මුකුත් වෙළඳාමකට මුන්දැ යැව්වොත් හරි කියල. ඉතින් අඩු වියදමෙන් ගෙනල්ල වැඩි ලාභයක් ගන්න පුලුහන් බඩුවක් ගැන හිතද්දි තමා ලුනු වෙළඳාම ගැන සිහියට ආවෙ.

හාමිනේ ඉතින් දැන් ගමයට කියනව
" මේ ඇහුනද ඔහේ මෙතන නිකං ඉන්නෙ නැතුං අර පුත්තලං ගිහින් ලුනු ටිකක්වත් අරං එනව වෙළඳාමට, නැත්තං අපට හාමතේ මැරෙන්නයි වෙන්නෙ. මං හුවමාරුවට කළමනා ටිකක් ලෑස්ති කොරල දෙන්නං, කරත්තෙ පිරියං කරල හෙට පාන්දරම පිටත් උනොත් හොඳයි”

දැං ඉතින් බැරි බැරි ගාතෙ හරි පුත්තලං යනව හොඳයි හාමිනේගෙ ගෝරනාඩුවට බිලිවෙනවට වැඩිය කියල හිතපු ගමය, ගොනාගෙ ලාඩං, කඩ ඇණ අරව මේව වලට ප්රී ට්රිප් චෙකප් ඇන්ඩ් සර්විස් එකක් දීල වේලපහිංම නින්දට වැටුන පාන්දරම පිටත් වෙන්න හිතං.

ඔන්න ඉතිං පාන්දරම හාමිනෙගෙ තේකට නැඟිටපු ගමය, අර හුවමාරුවට දුන්න එළවලු හාල් කළමනා ටික එහෙම කරත්තෙට පටවගෙන පිටත් උනා කුකුලත් කිහිලිගන්ංම.

දැං මහ වීරය වගේ පිටත් උනාට මොකද මේ ගමය මීට කළින් කවදාවත්ම පුත්තලං ගොහිං නෑ.

ඉතිං මොකද කොරන්නෙ, වෙනද පුරුද්ද්ටම මං නැති උනත් ගොනා දන්නව ඇතිනෙ, ඇයි ඉතිං අර ගොනාට වෙනදට
" හඃ ගොනා කුඹුරට කුඹුරට " කිව්වම කුඹුරටයි, “හේනට හේනට” කිව්වම හේනටයි ගෙනියන එකේ මොකෝ මූ පුත්තලං නොගෙනියාවිදැයි කියල හිතල කෙවිටත් අතට අරං

" ජහ් ගොනා.. හඃ පුත්තලං පුත්තලං” කියල අනින්න ගත්තලු පුත්තලං යන්න.

ගොනත් ඉතිං දන්න පුත්තලමක් තියේයැයි, ඌත් ඉතිං ගොනා සේ මුළු දවසෙම ඔය එහෙ මෙහෙ කරක් ගහල ගහල රෑ වීගෙන එනකොට හිමීට පුරුදු පාරෙම ආයි ගෙදරටම ආව.

දැං ඉතින් ගමයත් ගොනා වගේ මේ පුත්තලම වෙන්ටැ කියල කරත්තෙං බැහැල ගොනාව දිගේලි කරනකොට, ගෙජ්ජිසද්දෙ ඇහිල එලියට ආපු හාමිනෙව දැකල

" ආ; මේ පුත්තලමෙයි, මං මේ ලුනු ගෙනියන්න කියල ආවෙ"

කියලනකොටකම මහගෙට තේරුනාලු කවුද ගොනා කියල. ඉතින් මහගෙත් මිනිහගෙ හැටි දන්න නිසා..

“අපොයි මේ කාළෙ ලුනු අවාරෙ නොවැ, තව මාස දෙක තුනකිං එනව හොඳයි"

කියල

“එහෙනං ඔය ගෙනාව කළමනා මෙහෙං දැං බාල පලයල්ල, ඊළඟ සැරේ එනකොට ආයි උස්සං එන්න ඔනි නෑනෙ, නිකංම ඇවිත් මෙවයෙ හිලව්වට ලුනු ගෙන්යන්න බැරියැ”

කියල කිව්වම, ගමයත් හරි සංතෝසෙං “

ඔව් ඔව් ඒක් හැබැයි” කියල අර බඩු මුට්ටු සේරම පිළට කොරන්න ගත්තලු.

ඒ අල්ලපන්නල්ලෙ ලාම්පුවට මේ පුත්තලමෙ ගෑනිගෙ රූපෙ දැකපු ගමය,

“ ඒක නෙමී බං උඹ වගේම ගෑනියෙක් මට ගමෙත් ඉන්නවනෙ” කියල කියනකොටම එළියට ආපු පොඩි උං දැකල " මේ වගේම පොඩු උං රැළකුත් ඉන්නවනෙ බං "
කියනකොට හාමිනෙ ඇහුනෙ නැති ගානට

" හරි හරි ඔහේ ඇඟපත් හෝඉදගෙන ඇවිත් මේ කෑම ටික කාල පාන්දරිං පිටත් උනොත් හොඳයි"

කියල පිළට පැදුරකුත් දාල බත් පිඟානත් එලියෙන් තියාල පොඩි උං ටිකත් ගෙට දාගෙන දොර වහගත්ත.

ගමයත් ඉතිං මෙ ගැන එහෙමට හිතන්නෙ නැතුං, අර බත් හැළියටම වග කියල, හෙමීට ඇල වෙලා එහෙම, පාංදරිම්ම පැදුරටත් නොකිය පිට උනා ගම යන්න.
ආයි ඉතින් පුරුදු විදීයටම හිස් කරත්තෙට ගොඩ උන ගමය

" ගොනා ගෙදර ගොනා ගෙදර "

කිය කිය අර අහිංසක සතාට කෙවිටෙං තල තල මුළු දවසෙම හතර වටේ කරක් ගහල ගහල ආයි රෑ වෙනකොට ගෙදරට සෙන්දු උනා.

ලුනු නැති හිංද මහ කං කරච්චලේ තමා දැං ඉතිං කියල ගමයත් කඩිමුඩියෙම ගෙට රිංගල හාමිනේ අහන්ටත් කලිංම

" වැඩක් නෑ යෝධියෙ, මේ දවස් වල එහෙ ලුනු අවාරෙ, මං ඉතිං කළමනා ටික තියල ආව ආයි උස්ස්ං එන්නත් බර වැඩි හිංද, දැං ඉතිං තව පෝයක් හමාරක් ගෙවුනම ගෙහුං එනව ලුනු තියෙද බලල අරං එන්න”

කියනකොට දැක්ක මේං ගේ මුල්ලක මහ හාල් එළවලු කලමනා තොගයක් තීනව.

“මේ මොනාද මේ, මේ මොකා ගෙනැහිල්ලද මං නැත් අල්ල පනල්ලෙ"

කියනකොට හාමිනෙ වෙච්චි දේ තේරුං කොරාට ගමය නෙවි පිලිගත්තෙ.

මේකි මේ මා පුත්තලං ඇරල මොකෙක් හරි හොර වාහෙ කෙනෙක් ගෙට වැද්දං ඒක තමයි මේ තෑගි බෝග ඇන්න ඇවිත් ඇත්තෙ කියල හිතල..

“හහ්..මාව පුත්තලං ඇරල තෝ මෙහෙ මඟුල් නටන්න නේද, ඒක තමයි මට මේ තකහනියෙ පුත්තලං ගෙහුං වරෙං කිව්වෙ"

කියල මාරය නැගපු ගමය පොල්ලක් අරං හාමිනෙට හොඳටම තඩිබෑවෙ නැතෑ.
මේ මෝඩයත් එක්ක ඉන්න තවත් නං බෑ කියපු හාමිනෙත් ඉං පස්සෙ රෙදි ටිකත් පොට්ටනි ගහං අම්මලගෙ ගෙදර යන්න්ට පිටත් උනා පොඩි උංවත් ඇදගෙනම.

ගමයත් ඒ පාර
" තෝ නැති උනාට මට කමක් නෑ, ඔය වගේම එකෙක් පුත්තලමෙ ඉන්නව, මාත් යනව එහෙ”

කියල ආයි කරත්තෙ බැඳං පිට උනා.

අන්තිමට හාමිනේට ලුනුත් නෑ, ලුනු කඳත් නෑ, ගමයට ගෙදර ගෑනිත් නෑ, පුත්තලං ගෑනිත් නෑ.

වැඩේ කොරං එන්න දන්නැති උංව කඩේ යවන එවුංටයි, වැඩේ කොරගන්ට නොදැන කඩේ යන උංටයි දෙගොල්ලන්ටම මේව හොඳ පාඩම්.

Thursday, July 8, 2010

නොදන්න දෙමළෙකු සමඟ ගොස් වරිගය නසා ගැනීම...


මේ කතාව විතරක් නෙවේ දාන්න හිටි පොස්ට් ඔක්කොම පෝස්ට් පෝන් කරන්න උනා.
ඉස්සරහට වේගෙ ටිකක් අඩාල වෙලා මේ වගේ කොට කොට තමා මගේ ගමගේ කතා ලියන්න වෙන්නෙ.

මේ කතාව කලින් වල්ළම ගිය එකෙ counter story එක.

සිංහල ගැන කිය කිය අසිංහලෙන් ලියන එක ගැන මුකුත් හිතන්න එපා, මොකද නැත්තං සමහරුන්ට තේරෙන්නෙ නෑ ඒකයි.( නොතේරෙන අයට තේරීමට ක්‍රමයක් හොයාගත්තනං නරකද නේද )

අර ඉස්සෙල්ල කතාවෙ කොලුවගෙ ඔරුව ගලෝපු සෙට් එකේ එකෙක්ට සින්න දොරේ රස්සාවක් හම්බවෙලා මේ සැරේ උඩරට පැත්තෙ තේ වත්තක. ඉතින් අපේ ගැටය ගිහින් වැඩ භාර අරගෙන දවස් කීපයක් දැහැමෙන් සෙමෙන් රස්සව කරන අතෙර් ඔය ඉන්න දෙමළ ගැටිස්යක්ගෙ මායමට මේ අහිංසක කොල්ල අහුවුනා.

දැන් ඉතින් මේ ගැටිස්සි අර කොලු ගැටයත් එක්ක තේ පඳුරු අස්සෙ, දලු මඩු පස්සෙ, ගල් අස්සෙ ගස් මුල්ලෙ පටං ගත්ත මුකුලුව.

ඕං ඔහොම වැඩේ යනකොට දවසක් හවසක අර යෝදි මේ කොලුවව ගහකට හේත්තුකරං රෙදි අඩවල් කොරං ප්‍රේම සාගරේ පැණි ලොවිනව.

ටික වෙලාවක් යනකොට එකපාරටම කෙල්ල කියපි

"අය්යා..අනේ එති අය්යා...එති එති..."

එතකොට කොලුව...

"නෑ නෑ නංගි කවුරුත් එන්නෑ...බය වෙන්න එපා..."

ආයි එතකොට අර නල්ලමලෙ නෙල්ලිකැලේ කියනව...

"නේ...නේ...අයිය..යෙනව ....යෙනව..මොකද...යෙනව..."

එතකොට තමං ගැන හරි ආඩම්බර හිතිච්ච ගැටය තව හුස්මක් එහෙම අරං...

"හරි හරි පොඩ්ඩක් ඉඳින් වාහෙ මාත් යවාගන්නකල්.."

කියල අර DS40 ගල්රෝල් එංජිමට උපරිම බලය දාල දුවවන්න ගත්තෙ නැතෑ..

එතකොට මෙන්න මේ ළමිස්සි ආයි කෑ ගහනව..

"ආඬවනේ අය්යා...සුත්ථ අයියා සුත්ථ..."

ඒකට මුකුත් උන්නෑ වාහෙ...පොඩ්ඩක කෑනොගහ ඉඳින් මේක ඉවරයක් කරගන්නකල්...

"නේ...නේ...අය්යා...සුත්ථ...සුත්ථ......අනේ සාමී...සුත්ථ ඵලාගෙන යනව...අය්යා..ඉවරයි..මං ඉවරයි තමා....ආඬවනේ...සාමී... සුත්ථ ඵලාගෙන යනව...අය්යා…."

"වහගං තොකෙ කට..."
කියල අතකින් කට තදකරං ඒ පාර කොහොමහරි අපේ කොලුව හති හලාගෙන තමංගෙ වැඩේ ඉවරකරනකොටම අර කෙල්ල මේකවත් දාල මහ ගිනිකුල්ලප්පුවෙන් පැනල දිව්ව නේද...

අනේ අපේ අහිංසකයත් ඉතිං අතපය පිහිදගෙන ආපු පිළිවෙලටම මුකුත් උනේ නෑ වගේ තමංගෙ නිල නිවාසෙ පැත්තට යන්නව දැං හිමීට නිකං වැඩ රාජකාරියක ඉඳල එන්නැහෙ..

ඔහොම ටික දුරක් යනකොට
" දොරේ...දොරෙ...අන්න දොරේට පෙරිය දොරේ එන්ඩ කිව්වා..යන්ට ඔපීසියටම එක්ක එන්ට කියල තමා මට කිව්වේ.." කියල හති දම දම ආපු කංකාණියෙක් පණිවුඩේ දුන්න.

අපොයි මේ වැඩකරල මහන්සිවෙලා ඉන්නවෙලාවෙ තව මොන කරුමයක් කරගහන්නද කියල හිත හිත කණ්තෝරුවට ගාටපු කොලුවගෙ ඇස් උඩ ගියෙ චීෆි ක්ලාර්ක් මහත්තය අතට දීපු ලියුම දැක්කමයි.

"පරිවාස කාලය තුල රාජකාරී වේළාව තුලදී විනය විරෝධීව හැසිරීම නිසා සේවයෙන් නෙරපන බව” තමයි මේ ඉංග්‍රීසියෙන් ලියා තීන්නෙ කියල වැටහුනාට මේ මොකද මෙහෙම මඟුලක් දෙන්න හේතුව කියලනං මිනිහට හිතාගන්න බැරි උනා...

පස්සෙ විස්තරෙ අගමුල පැහැදිලිකිරීමක් ක්ලාක් මහත්තය කොලාමයි අපේ ගොය්යට තේරුනෙ අර "බලං” ගිහිං තීන්නෙ වත්ත අයිති “සුද්ද " බව.

Monday, June 28, 2010

නොදන්න සිංහලේට ගොස් වරිගෙ නසා ගැනීම



මේ කතාවත් ඉස්සෙලල එක වගේම භාෂාව සම්භන්ද එකක් තමා, හැබැයි තමන්ගෙ හිතේ ඔය "වල්" අදහස් තීන අයනං බලල ඔන්නැති ඒව හිතං මට බනින්න එහෙම එපා මේ කුණුහබ්බ ලිව්ව කියල.

එක දවසක් නුවර පැත්තෙ කොලු ගැටයෙක් ආන්ඩුවෙ රස්සාවක් හම්බවෙලා, රජ්ගම දිහාවෙ ගෙදරක නතරවෙලා.

ඉතින් ටික දවසක් යනකොට මිනිහ අහල පහල ගෙදරක පොඩි දාංගලේ ටිකක් තිබ්බ ගැටිස්සියක් එක්ක පළ හිලව්වක් ඇති කොරං, ඔය වැල්ලෙ, පඳුරු අස්සෙ හවහට හවහට හක්කලං කොරන්න අරගෙන.

දවසක් හවහක දෙන්න කාටවත් පෙන්නෙනැති තැනකට රිංගල ආලෙ "මී රස" උරාබොන්න ගත්ත.දැන් දෙන්නට ඉන්න තැනක්, උතුර දකුන සිහියක් නැතුං වැඩ.

ඔයි අස්සෙ ටික වෙලාවකින් අර දැරිවි අමාරුවෙන් තොල්පොට එකතුකරන් කෙඳිරිගානවලු " අනේ අය්යෙ වල්ළම යනව අය්යෙ වල්ළම යනව " කියල.

එතකොට අසූ හාරදාට නැගපු කොලුව " මොන පිස්සුුද මේ යටකලිසමවත් පහත් කරල නැතුව, විකාරද" කියල ආයි අර රතු තොල්පට ගැට ගහල දැම්මලු. මොන, අර දැරිවි මොනාද කියන්නම පොරේ, ඒත් අපේ කොලුවට ඔය විකාර අහන්න සිහියක් කොහිද මේ ගිනියමෙ...මිනිහ නෙවි වචනයක් කතා කරන්න ඉඩ තිව්වෙ.

ඔහොම ටික වෙලාවක් ගියාම ආයි ලැබිච්චි ඉඩක් බලල තොල කට මෑත් කොරගත්තු දැරිවි" අනේ අය්යෙ වල්ළම යනව අය්යෙ..නැඟිටින්නකො" කියල කියනකොටම එකපාරටම ආපු මහ වතුර පාරකට දෙන්නම නෑවිල ගියා.

ඕං එතකොට පියැවි සිහියට ආපු ගැටය පොඩ්ඩක් කෙළන්ව්ලා බලනකොටයි දැක්කෙ තමං මෙච්චර වෙලා රිංගල හිටිය අර අලි ඔරු කඳ හිමීට මූදට ගහගෙන ගිහිල්ල කියල.

කොහෙද, උඩබැලියං අතට හිටපු කෙල්ලට තේරුනාට මේ ගිනිකසයට ඕක තේරෙන එකක්යෑ. අනික ඉතින් කවුද දන්නෙ මේ පැත්තෙ ඔරුවට "වල්ළම" කියනවැයි කියල.

පස්සෙ ඉතිං දෙන්නම සේරම වැඩ පැත්තක තියල ගොඩ දිහාට කෑ ගහන්න ගත්තලු අපිව බේර ගනියෝ, අපිව බේර ගනියෝ කියල..

හැබැයි බේරගත්තට පස්සෙනං ගමේ උන් ටික "ඔරුව" ගලෝලම යවන්නැති කොලුවගෙ..!

Friday, June 25, 2010

තන අතරින් ගිය වතුර.


පහුගිය post දෙකම එක වගේ නිසා වෙනසකටකත් එක්ක අපේ භාෂාව ගැන ලියන්න හිතුන.

දැන් සමහරු කියනවනෙ නණ ලළ ඕනි නෑ කියල. මටත් ඇත්තටම ඔය මහප්‍රාණ, සංඤක පාවිච්චි කරන්න ඕන තැන් හරියටම කියන්න බැරි උනාට පොත් කිය්වීමෙන් ආපු පුරුද්දට, වචනෙ ලියනකොට තේරෙනව මෙතන්ට මහප්‍රාණයක් වෙනැති එන්න ඕන කියල.

ගොඩක් වෙලාවට හරි, සමහරක් වෙලාවට ඉතින් වරදිනව. කොහොම හරි O/L සිංහල D එකකුත් ලැබුන මගේ ක්‍රමේට ලියල ( ගුරුන්ටත් අකුරු වරදී කියල කියනවනෙ ).

කොහොමම උනත් මං පුද්ගලිකව හිතන්නෙ නිවැරදි අදහස් ප්රකාශනයකට ඔය අකුරු නිසි තැන නිසි ලෙස යොදන ඕන කියල.

දැන් ඔය සමහර වෙලාවට පොළේ යනකොට කෑ ගහනව ඇහෙන්නෙ ' නෝනා එන්න නෝන පළා ගෙනියන්න, එන්න මහත්තය පළාගෙනයන්න එන්න" කියල.

ඕක ලියනකොටත් නිකම්ම " නෝනා එන්න නෝන පලා ගෙනයන්න එන්න, එන්න මහත්තය පලා ගෙනයන්න" කියල, මොකද වෙන්නෙ. හරි අදහස සන්නිවේදනය වෙයිද?

අර අහිංසක වෙළෙන්ද නිකං කුපාඩිය වෙනව හරි එහෙම නැත්තං තවත් ටැබූ කෙනෙක් වෙනව හරි ඇරෙන්න කතාවෙ නියම අරුත එලියට එයිද?

එක පාරක් ඔය ගැන හෙළ හවුලෙ ඇත්තොයි ඔය වල් හවුල් වල අනික් ඇත්තොයි අතරෙ වාදයක් උනාලු.

එතකොට වල් හවුලෙ ( කලබල වෙන එපා වල් වලට අරුත් ගොඩක් තීනවනෙ ) අයගෙ ප්රනධාන තර්කෙ උනේ වචනෙ තනිව ගත්තම අර්ථෙ වෙනස් උනාට වාක්යම ගත්තම, නැත්තන් අදාල ඡේදය කියවගෙන එනකොට අර්ථය පැහැදිලි වෙනව කියලයි.

මේ වෙලාවෙ ටිකක් නිශ්ශබ්දව හිටපු එක උගත් හෙළ හවුලෙ මහත්තයෙක් මෙන්න මෙහෙම කිව්වලු.

" හරි එහෙනං දැන් තමුන්නැහැල මෙන්න මේ කතාවෙන් ගම්යවෙන අර්ථය හරියටම කියන්න බලන්න" කියල පහත ඡේදය කියවගෙන ගියාලු.

"මඳ වැස්සෙන් විසිරෙන දිය බිංදු තන අතරින් සිහින් රෙඛාවක්ව ගලා යන අයුරු නිසොල්මනේ බලාසිටින ඇයගෙ සොඳුරු මුහුන, දිගු ගෙල, උස්ව නැඟුනු තන අතරින් සුන්දරව පෙනුනි. මඳ වේලාවක් එලෙස ඔහේ සිටගෙන සිටි ඈ සිය පා තබන රිද්මයට උස්ව ඇති තන සොලවමින් විල්ලුවෙන් පිටතට ඇවිද ගියාය "

දැන් ඉතින් කියමු බලන්න වතුර ගියෙ කොහෙන්ද, මූනට ලස්සන ගෙනාව මොකද්ද සහ හොල්ල හොල්ල ඇවිද්දෙ මොනාද කියල, පුලුවන්නං.

එදායිං එදා කවුරුත් උන්දැ එක්ක නණ ලළ ගැන කතාවට ආවෙ නෑලු.

මොකද හිතන්නෙ, කවුරු හරි ගාව හරි උත්තරේ තීනවද?

Thursday, June 24, 2010

මොරගහහේනට සම්භන්ද වෙනස් කතාවක්...!


දුකා මහත්තය මොරගහහේනෙ බස් එකේදි උන වැඩක් ගැන තිබ්බ කතාව දැකල මට මතක් උනේ මං ඔය පඩිකපනාරාමෙ ( අපේ තාත්තයි අක්කයි ඒගොල්ලන්ගෙ යාලුවොයි කියන්නෙ එහෙම තමයි ) ගාව තීන පාරෙ ඉස් ඉස්සෙල්ලම ගිය ගමන.

අවාසනාවකට වගේ ඒ තව කෙනෙකුගෙ අවසන් ගමනට සහභාගි වෙන්නයි. ඇත්තටම ඒකට මුහුණදුන්න මගේ යාලුවගෙ කතාව අදහගන්න බැරි තරං දුක හිතෙන ප්‍රශ්න වලින් පිරිච්චි එකක්.

මේක සම්පූර්ණයෙන්ම ඇත්ත කතාවක්, හැබැයි සමහර නම් විතරක් වෙනස්.

මගේ මිත්රය කුමාර.

ඉගෙනීමෙ දක්ශයෙක්. ගියෙ මොරටුවෙ ප්‍රසිද්ධ පාසලකට. ශිශ්යත්වෙ සමත්. උසස් පෙළ ජීව විද්යාව කරේ, ඒත් විශ්ව විද්යාලෙ යන්න බැරි උනා.
තාත්තගෙ ග්‍රාමසේවක පඩියයි, අම්මගෙ රජයේ ලිපිකරු පඩියයි මල්ලිල දෙන්නට උගන්නනයි ඉතුරු දේටයි මදි නිසා අපේ මිත්රයට මුදල් ගෙවල උසස් අද්යාපනයකට යන්න හැකියාවක් තිබුනෙ නෑ. ගෙදර බරට උදව්වෙන්න හිතපු මේ කුමාරය, රස්සාවක් හොයන්න ට්‍රයි කරත් ඒක ලේසි උනේ නෑ.

ඒත් මිනිහගෙ කඩ්ඩ හොඳ නිසා හිල්ටන් හෝටලේ කැෂියර් ජොබ් එකක් යන්තන් හොයා ගන්න පුලුවන් උනා. වෙලාවක් කලාවක් නැති, පැය ගානක් හිටගෙන කරන ඒ රස්සාවෙ ඉහලට යාමකුත් නැති හින්ද, මිනිහ ට්‍රයි කරෙ බැංකුවකට පැන ගන්න.

ඒ දවස්වල යුනි ලීවර්, බැංකු නැත්තං මාස් තමයි. ඒත් ඉතින් අනිත් දෙකටම ගන්නෙ උපාධි කාරයො නැත්තං පළපුරුද්ද ඇත්තො විතරයි නිසා මිනිහ ට්‍රයි කරේම බැංකුවකට. අවසානෙ උත්සාහය සඵල වෙලා කොමාර්ෂල් බැංකුවෙ ජොබ් එක සෙට් උනා. දැං හරි. පවුළම ගොඩ. හැමෝම හිතුවෙ එහෙමයි.

ඔන්න පළවෙනි බෝලෙ ආව.

අර ( ඇත්තටම ) අවංක රත්තරං ග්‍රාමසේවක මහත්තය, අපේ මිත්‍රයගෙ තාත්ත අංශභාගෙ හැදිල එකතැන් උනා. අම්මත් වයසයි, අය්යට නිවාඩු නෑ, ඉතින් ලොකු මළය, පවුලෙ හිටපු ඉගෙනීමට ඉතාම දක්ෂය අමිල, ඉස්කෝලෙ, පන්ති කට් කරගෙන වෙදගම ගියා තාත්තට බෙහෙත් කරන්න.

අවුරුදු දෙකක් විතර පුදුම මහන්සියක් දරල අර මනුස්සයව ගොඩ දාගත්ත මේ වීරියවන්ත කොල්ලො තුන්දෙනයි අම්මයි. දැන් හරි, ලොකු මල්ලි උසස් පෙළ, පොඩි මල්ලි සාමන්ය පෙළ පන්තියෙ, තාත්තටත් හොඳයි,

ඔන්න අපේ යාලුව කුමාරට “ආශ " හම්බවුනේ ඒ අතරෙ.

මෙච්චර කල් ආදරේ ගැන හිතන්න ඉඩක් නොතිබ්බට දැන් සේරම හරි, ඉතින් අපේ මිනිහත් මේ සුන්දර අහින්සක කෙල්ල එක්ක පටං ගත්ත සම්භන්දෙ ගෙවල් දෙකේම ආශිර්වාදය මැද්දෙ ගලාගෙන ගියා.

ආශගෙ එකම සොයුර හමුදා නිළධාරියෙක්, අම්ම විතරයි ගෙදර තාත්ත නෑ. දැන් මේ දෙන්නත් තමන්ගෙ විවාහයට බොහොම සංතෝසෙන් සූදානං උනා.

තැනක් බලල ඒවට ඇඩ්වාන්ස් කරල, ආරධනා පත් තෝරගෙන් ප්‍රින්ට් කරන්න දීල, හැමෝම හරි ජයට ලක ලෑස්තිවෙනව. ඔය අතරෙ දවසක දෙන්න ගිහින් මඟුල් මුදු, රත්තරන් බඩු එහෙමත් තෝරල හදන්න බාර දීල ආව.

දැන් ඉතින් ඒ ටික ගන්න එන්න කියපු දවස වෙනකල් ආශ ඇඟිලි ගැන ගැන හිටියෙ. ඊට කලින් දවසෙ උදේ ඔෆිස් එකේදිත් කුමාරත් එක්ක කතා උනේ සෙනසුරාද උදේ යන ගමන ගැන. එදා හවසත් දෙන්න සංතෝසෙන් වෙන්වෙලා ගියා. ආශ එයාගෙ ඔෆිස් වෑන් එකේ නැගල පුරුදු විදියටම හෝමාගම ගෙදර යන්න පිටත් උනා.

වෙන්දට වගේ ආශගෙන් ගෙදර ගියාම එන කෝල් එක නැති තැන ගෙදරට කතා කරපු කුමාරට අම්ම කිව්වෙ දූ තාම ආවෙ නෑ කියල.

ඒ වෙනකොට බොරැල්ලෙ කලබලේ ගැනත් අහල තිබ්බ කුමාරගෙ හිත ගිනියම් උනා. දන්න හැම අතටම කතා කරල ආශ ඉන්න තැනක් හොයා ගන්න ට්‍රයි කරද්දි තමා ඒ වෑන් එකේම ගිය තව ගෑනු ළමයෙක් කතාකරල කුමාරට පනිවිඩේ දෙන්නෙ.

පාර්ලිමේතුවෙ ඉඳල එන මෝඩ රැළ ඉලක්ක කරන් රාජගිරියෙ අයුර්වේදෙ ගාව ලන්දෙ හැංගිල හිටපු කොටි වෙඩි තියද්දි, ඒකට ආශල ආව වෑන් ඒකත් මැදි වෙලා. ආශත් එක්ක ඒකෙ හිටපු තව හතර දෙනෙක්ට වෙඩි වැදිල. ඉස්පිරිතාලෙට ගෙනිහින් තීන්නෙ ප්ණ ගියාටත් පස්සෙ. ඇයි ඉතින් අරුන් සෑහෙන වෙලාවක් එතන වෙඩි තියාගෙන, ඒව ක්ලියර් වෙනකල් මුකුත් කරගන්න බැරි වෙලා!

අර වෙඩින් එකට අඳින්න හද හද තිබ සාරිය ඇන්දල, සුදු නෙළුම් පොහොට්ටු මල් කළඹක් අරන් අවසන් ගමන් ගියා ආශගෙ ගෙදර තමයි
මං ඉස් ඉස්සෙල්ල ඔය පඩිකපනාරමෙ පාරෙ ගියේ.

කුමාරලගෙ හෙනහුරා එක්ක තිබ්බ ගනුදෙනුව එතනින් ඉවර උනේ නෑ.

අර ගෙදර හිටපු දක්ෂම, ඉතාම හිත හොඳ කොල්ල, අමිලටත් කැම්පස් යන්න බැරි උනා. වෙච්චි දේවල හැටියට ඒක අරුමයක් නෙමෙයි තමයි.

ආයි විභාගෙ කරන්නෙ නැතිව මිනිහත් ජොබ් හොයන්න ගත්ත. සම්මුඛ පරීක්ෂන, තරඟ විභාග මේ ඔක්කොම පාස් කරන් කොහොමහරි අමිලට පුළුවන් උනා දුම්රිය නියාමක කෙනෙක් ( ගාර්ඩ් ) වෙන්න. අම්ම තාත්තත් බලන් සතියට දවසක් දෙකක් ගෙදරත් ඉන්න ලැබෙන හින්ද, බොන්නෙ නැති, හොඳ ගතිගුන වලින් පිරුන මේ පොඩි එකාට ඒ ජොබ් එක ලැබුන එක ගැන ආයෙත් හැමෝම සතුටු උනා.

ඔය අතරෙ කුමාරට තව ගෑනු ළමයෙක් හම්බ උනා.

"මං ආයි බඳින්නෙ නෑ… අර අම්මට සළකගෙන මෙහෙම ඉන්නව" කියපු කුමාරව තුන් පැත්තෙම වැඩිහිටියොන්ගෙ බලපෑමෙන් වෙනස් කරන්න ඇයට පුලුවං උනා. අන්තිමෙදි නැන්දම්මල දෙන්නෙක්ගෙ ආශිර්වාදෙ මැද්දෙ කුමාර ආයි බැන්ද.

දැන් ඔහොම කාලයක් සියල්ලෝඉම සතුටින් සෙමෙන් කාලය ගත කරා. ටික දවසක් යනකොට පනිවිඩයක් එනව ආශගෙ එකම අය්යවත් කොටියගෙ වෙඩිල්ලකට ලක්වෙලා අවසන් ගමණ ගියා කියල.

මං දෙවැනි පාරත් පඩිකපනාරාමෙ පාරෙ ගියා.

දැන් ආශගෙ අම්මට ඉන්නෙ වෙන්න හිටපු බෑන කුමාර විතරයි. අපරාදෙ කියන්න බෑ කුමාරයි නෝනයි අම්මට බොහොම ආදරෙන් සැලකුව, සළකනව.

ඔහොම ටික දවසක් යනකොට කුමාරගෙ බාල මල්ලි උසස් පෙළ ඉවර වෙලා, ගේ කිට්ටුව හන්දියෙ පොඩි බුක් ශොප් එකක් දා ගත්ත. කොල්ල උත්සාහ වන්තය. පොත් කඩේ ටික ටික දියුනු උනා, දුරකථන, ෆැක්ස්, පොත් නැති දෙයක් නෑ. මිනිහ පොඩි TATA කැබ් එකකුත් අරන් රිචඩ් පොත් බෙදන්න ගත්ත ඒ පැත්තෙ ඇතුලෙ කඩවලට, දැන් හැමෝටම ටිකක් ජයයි.

මාස කීපයයි ගියෙ ඔන්න ආයි සෙල්ලම පටන් ගත්ත.

අර සුන්දර මිනිහ අමිල මල්ලිගෙ කොන්දෙ අමාරුවක් ආව. අර ටෙස්ට් මේ ටෙස්ට් ඔක්කොම කර ඉවර වෙනකොට කොල්ලට නැගිට ගන්නත් බැරි තත්වෙට ඇවිත්!

අන්තිමෙදි තමයි රහස එළි උනේ, කශේරුකාවෙ පිළිකාවක්!

අම්මටවත් තාත්තටවත් නොකිය අය්යයි මල්ලියි මේක හොඳ කරන්න ලෝකෙ ඉහලම තැනට ගෙනියන්න ලෑස්ති උනේ, තමන්ගෙ ගෙදොර උකස් තියල හරි. අපි යාලුවොත් මෙකට පුද්ගලික මට්ටමෙන් දායකවෙන්න එකතු උනා. වැඩෙ සැලසුම් කරාට අමිල කැමති උනේම නෑ. මොකද හොඳ කිරීමෙ සම්භාවිතාව සීයට දහයක් වත් නෑ. ඉතින් මේ විස්වාසයක් නැති දෙයක් කරල තමන්ගෙත්, අනික් උන් දෙන්නත් ජීවිත අමාරුවෙ දාන්න අමිල එකඟ උනේම නෑ.

ඉතින් වීර්යෙන් මරණයට මූණ දෙන්න හිතාගත්තු මේ සුන්දර කොළුවගෙ විරෝදයට හැමෝටම ඉඩ දෙන්න උනා. ඇත්තටම ඒක හරි. නැත්තං ඒක මරාගෙන මැරෙන් මෙහෙයුමක් වෙන්න තිබ්බ.

දැන් කට්ටිය පුළුවන් උපරිමයෙන් අමිල මල්ලිට බෙහෙත් කරනව, ඒ අතරෙ ඔන්න මාස කීපයක් ආයි දැහැමෙන් සෙමෙන් ගත උනා.

බාල මළයගෙ කඩේ දාල තිබුනෙ අනුන්ගෙ තැනක. ඒක අයිති ගෙදර ලොකු දුව යාලු උනා ඒ පැත්තෙ මැරයෙක් එක්ක. දැන් වැඩේට කෙල්ලගෙ ගෙදරින් කැමති නෑලු. ඇයි මූ රස්සවක් මුකුත් කරන්නෙ නෑ නෙ.

මූ කෙල්ලට කිව්ව “මං එහෙනං බිස්නස් එකක් කරනව,..හරි මොකක්ද්ද ඔයා කරන බිස්නස් එක..මං බුක් ෂොප් එකක් දානව...කොහෙද...ඕගොල්ලන්ගෙ කඩේ.... ඒකෙ රුවන් අය්ය කඩයක් කරනවනෙ...ඉතින් එයාට යන්න කියල මං ඒක කරනව"...ආලයේ අන්ධ බවට වන්දි ගෙවන්න උනේ රුවන්ට. මැර බලයට යට උන මේ අහින්සකයට කඩේ අකුලන් යන්න උනා.

ශක්තිමත් හිතක් තිබ්බ පොඩි එකා සැලුනෙ නෑ.

තාත්තට, ලොකු අය්යට, පොඩි අය්යට වෙච්චි දී දැකල, ඒවට මූන දෙන්න උදව් වෙලා මේ පොඩි එකා හොඳට පන්නරය වෙලා හිටියෙ.

මිනිහ පොඩි ණයක් වෙලා ගාලු පාර අයිනෙ වඩාත් හොඳ කඩයක් ගත්ත. කුලියත් වැඩියි, අවදානමත් වැඩියි. ඒත් මොනව කරන්නද ගේම දෙන්න ඕනි නිසා බැස්ස වැඩට. දැන් කඩේ හොඳට යනව.

ඔය අතරෙ විශ්‍රාම ගිහින් ගෙදර ඉන්න අම්මට ආතරයිටිස් හැදිල, හරි අමාරුවෙන් තමයි නැගිට ගන්නෙ, එහෙට මෙහෙට වෙන්නෙ. පොඩි අය්ය එක තැන් වෙලා. ලොකු අය්යට නෝනගෙ අම්ම තාත්තයි, නැතිවෙච්චි ගෑනු ළමයගෙ අම්මයි දෙපොලක් බලන්න වෙලා තමන්ගෙ දරුවො දෙන්නෙක් ඉන්න පවුලට අමතරව.

පොඩි එකා කොහොම හරි ගේම ගහන්න ඔනෙ නිසා කුඩු නොවික්කට කුඩු කෑව.

පොඩි ශිශ්යත්ව පොතක් දෙකක් හිමීට පොටෝ කොපි කරලත් විකුනල. මේකට මිනිහව පොතේ අයිතිකාරයගෙ ඉත්තෙක්ම තමයි පොළඹවල තීනෙ කියලයි කිව්වෙ. කොහොම උනත් වැරදි වැඩේ කරල, කතෘගෙ ගෝළයින්ට අහුවෙලා. මුන් පොලිසියත් එක්කම ඇවිත් බඩුත් එක්ක හොරු අල්ලල.

කෙලින්ම පොඩි එකා ඇතුලෙ. ඇප දිය නොහැකි වරදක්ලු.

මේ වෙනකොට මේ රුවන් මල්ලිත් කාලයක් තිස්සෙ යාලු වෙලා හිටපු ගෑනු ළමයව බැඳල, ලස්සන පොඩි කෙළි පොඩිත්තියක් ඉපදුනා විතරයි.

කොහොමහරි පළවෙනි නඩු වාරෙන් කඩේ සීල් එක ඇරගන පුලුවන් උනා. දැන් අර කිරි කැටියව තමන්ගෙ අම්ම ගාව තියල,රුවන්ගෙ නෝන කඩේ වැඩ. කොල්ල වැලිකඩ, තව මාස කීයක් යයිද කියල දන්නෙ නෑ.

ඔය මං ගිය අප්‍රේල් මාසෙ ලංකාවෙන් එනකන් විස්තරය. මේ ටිකට සියල්ල හොඳ අතට හැරිල ඇතියි කියල හිතනව.

මෙතන තීන වැදගත්ම දේ, මේ කොල්ලො ටිකගෙ තීන එකතුවයි, උන්ගෙ ධෛර්යයයි.

කොච්චර කරදර ආවත් උන් වැටෙන්නෙ නෑ. ඒ වගේමයි ඒ දෙමව්පියොත්. මොන අම්මෙක්ටද තාත්තෙක්ටද මෙච්ච්ර දේවල් උහුලන්න පුලුවන්...

මට අදම මේ ගැන ලියන්න හිතුනෙ වත් පිරිමි ගැන කියල තීන පෝස්ට් එක දැකල. එක අතකට ඕනෑවට වඩා සංවේදී වීමත් කරදරයක් වෙන්න පුලුවන් කියල දැං හිතෙන්නෙ නැද්ද?

Friday, June 18, 2010

රජ දෝනිගෙ පතෝල මැස්ස...


දැං ඉතින එක දිගට ගමේ කතා ලියල නමකුත් වැටිලනෙ. ඉතින් ඒක හින්ද අද වෙන කතාවක් ලියන්න හිතුන. මේක මේ අන්දරේගෙ කතාවක්. අහල නැතිවෙන්ට බෑ කීප දෙනෙක් හරි. ඒත් නාහපු අයට දැන ගන්ට කියල, පොඩි වෙනසකටත් එක්ක ඔන්න ඔහේ දැම්ම.

ඉස්සෙල්ලම කියන්න ඕනි මේක මේ වැඩිහිටියන්ට පමණයි, එහෙම නැත්තං වල් කතා ගනයට අයිති එකක්. ඉතින් ඒව දිරවන්නෙ නැති ඇත්තෝ නොබලත්වා හෝ බලා කට පියාගෙන සිටිත්වා.

මේ අන්දරේ රජමාලිගේ සේවය කරන කාලෙ.

ඉතින් ඔය රජ්ජුරුවොන්ට ඉතාම රූමත් සියුමැලි දූ කුමාරියක් හිටිය. මේ කුමාරිගෙ ලොකුම විනොදාන්ශෙ උනේ එයාගෙ උයනෙ ගස් වලට පැල වලට සාත්තු කරන එක. මේ මල් ගස් එළවලු පැල වලට හරිම ආදරෙන් කතා කරල, ඒව අත පත ගාල බොහොම හොඳින් රැක බලා ගන්න හින්ද මේ උයනෙ ගස් හොඳට ඵල බරව මලින් පිරී බැබලුනා.

මේ මල් ගස් අතරෙ කුමාරිගෙ පොඩි එළවලු පාත්ති කීපයකුත් තිබුන.

ඒකෙනුත් කුමාරි ගොඩක්ම ආදරේ කරේ පතෝල මැස්සට! ඒකෙ පතෝල කරල් පහලට බේරිල, දවසෙන් දවස දික්වෙන හැටි කුමාරි හරි ආදරෙන් තමයි බලං හිටියෙ. අනික විශේශ සාත්තුව නිසා කරලුත් වෙන තැන්වලට වඩා හොඳ පුෂ්ටිමත්ව ලස්සනට තිබුන විතරක් නෙවි මේ අපූරු මහ විසාල පතෝල හැදෙන අරුම පුදුම පාත්තිය ගැන රට පුරාම මිනිස්සු අහල කියලත් තිබුන.

ඉතින් හැම දේටම හොට දාන අන්දරේටත් මේ අලංකාර පතෝල වගාව ගැන දැන ගන්ට ලැබිල, මහ හෙන පිඹුරො වගේ කරල් හැදෙන්නෙ කොහොමද කියල දැක ගන්ට ආස හිතිල දවසක හීන් සීරුවෙ ගිහින් පතෝල මැස්සට රිංගුව!

ටික වෙලාවකින් කුමාරියි එයාගෙ පරිවාර සේවිකාවොයි උයනෙ අනිත් ගස් වල සාත්තුව් ඉවරකරගෙන එන ගමන් පතෝල මැස්ස යටටත් ගොඩ වැදිල, අර පහලට එල්ලෙන පුන්චි පුන්චි කරල් විතරක් හරි ආදරෙන් කීපසැරයක් අතගාල, ඉඹල,

"ඉක්මනට ඕගොල්ලො ලොකුවෙන්න, මගේ චූටි චූටි පැටව්" අරව මේව කියල ඒ කරල් එක්ක තොඳොල් වෙලා එක විකාරයක් කරල යන්න ගියා.

මේ සීන් එක දැකපු අන්දරේ ගොය්යටත් මාර අදහසක් ආව.

"ඇයි යකඩො මේ නිකං පතෝල අතගාන එකේ අපේ කරලුත් ටිකක් අතගාගන්න බැරිය මේ යන යෑමට, අනික චුට්ටක් හරි අත ගෑවුනානං කාගෙද, රජ දූගෙ අර සුමුදු අත නොවැ"

ඉතින් මෙහෙම හිතපු අන්දරෙත් පහුවෙනිද උදේ ම උයනට රිංගල, පතෝල මැස්ස උඩට නැඟල දිගාවෙලා, ඇඟපතත් කොළ වලින් වහගෙන එහෙම, මිනිහගෙ කරලත් පහලට එල්ලන් හිටිය අර රාජකීය ට්‍රීට් එක ගන්න බලන්.

දැන් ඔන්න රජ දුව වෙනද වෙලාවටම වගේ එයාගෙ පරිවාර සේවිකාවොත් එක්ක ඈවිත් වටේ යනකොට මේ අලුත පැනපු පුංචි කරල් පොඩ්ඩ දැක්ක.

දැකල එතන නැවතිල, පොඩ්ඩක් අතගාල මේකට ආදරේ දක්වන්න හදනකොටම, අන්දරේට මේ වෙන සංගෙදිය දරා ගන්න බැරුව හරි, නැත්තං පුරුද්දටම හරි.. ....බඩු ටික පැන්න.

එතකොට එක පාරටම ගැස්සිල පස්සට පැනපු කුමාරි,

"හපෝ මේක මේ නරක්වෙලානෙ දැම්ම, මොනාහරි ලෙඩක් හැදිලද කොහෙද"

කියල අතේ තිබුන දුනු පිහිය අරං චකස් ගාල මුලින්ම කපල දැම්ම.



ප.ලි .
මේ කතාව ලියල පෝස්ට් කරන දැන් මෙහෙ වෙලාව පාන්දර 2.50යි. අද හවස ඉඳන් අපේ සින්හබාහුවට උණ. මිනිහ convulsion history (එක පාරක් නෙවි දැනට දැනට තුන් සැරයක්) පොරක් නිසා උණ පාලනය කරගන්න එක හරිම වැදගත්. ඉතින් දැන් මං පාන්දර තුන වෙනකල් සැරේ අර නිදන් ඉන්න කොල්ලව තෙම තෙම, උණ බල බල. ඒ ඩියුටියත් යන අත‍රෙ තමා නිදිමත යන්න මේක ලිව්වෙ.ඉන් පස්සෙ shift එක සුප්පාට. දැන් කීයට නිදා ගත්තත් හෙට උදේ 8 වෙනකොට යන්න ඔනෙ පීරියඩ්මචන් ගාවට. මෙහේ සෞක්ය පහසුකම් අන්තිමයි, මිල ඉතා ඉහලයි විතරයිනෙ. ඉතින් මුලින්ම කඩාගත්තෙ නැත්තං මහ කරදරේ. මොනා කරන්නද, ජීවිතේ හැටි ඔහොම තමයි, හැමදේම සමබරව තීනවනං, ලැබෙනවනං මොනව කරන්න බැරිද.

Wednesday, June 16, 2010

දෙන්නගෙම කටේ පිට්ටු....



මේ කතාව මතක් උනේ කතන්දර ගුරුතුමාට උන අබග්ගය දැකපු වෙලාවෙ.
ආයිත් ඉතින් ට්‍රැක් පැනල කියන්න හිටි එක නැතුව වෙන එකක් තමයි මේ කියන්නෙ.

එක පාරක් ගමරාළ කෙනෙක් පොඩි පුරස්නෙකට හාමිනේට පොඩ්ඩක් කෑ ගහල, හාමිනෙත් එකටෙක ටිකක් කියල දැන් දෙන්න දෙමාල්ලො හොඳට තරහයි. ගමය හාමිනේ එක්ක කතා කරන්නෙත් නෑ, හාමිනේ ගමය එක්ක කතා කරන්නෙත් නෑ.

දැන් ගමයට බත් බෙදුවම සද්ද නැතිව ඇවිත් කාල, ටිකක් හයියෙන් පුටුව ඇදල නැගිටිනව. එතකොට හාමිනෙත් සද්ද නැතුව ඇවිත් පිඟාන ගෙනියනව. විටක් කන්න ගොහින් අඩුවැඩිය මුකුත් අඩුපාඩුවක් නං හය්යෙන් හෙප්පුව බිම තිබ්බාම හාමිනේ ඇවිත් ඔලුව දාල බලල සද්ද නැතුවම ගෙනුහිං අර අඩුපාඩු පිරිමහල ගෙනත් දෙනව.

ඉතින් ඔහොම දවසක් දෙකක් ගියා.

මේ අව් අස්සෙ ගමයට දවසක් පාන්දර කොළඹ යන්ට උවමනාවක් උනා ලොකු රාජකාරියකට. දැන් ඉතින් පාන්දරින් නැඟිටල යන්නත් එපැයි.

ඉතින් ගමය වේලපහ තමන්ගෙ වැඩ ටික ඉවර කරල ගෙදර ඇවිත්, නාගෙන කරගෙන නින්දට ලෑස්ති උනා. ඒත් දැන් කවුද මුන්දැව මේ ගිනි පාන්දර නැගිට්ටවන්නෙ. දැන් හාමිනේ එක්කත් කතාබහක් නෑ නොවැ. වෙනදට නං උන්දැට කිව්වම පාන්දර හරිට වෙලාවට ඔර්ලෝසුව තිබ්බ වගෙ, නැගිට්ටෝල විතරක් නෙමේ කහට එකකුත් වක්කරල දීල අනිත් අඩුම කුඩුම ටිකත් ලං කොරල වෙලාවට පිටත් කොරනව නොවැ. ඒත් දැන් අද මක්කැයි කොරන්නෙ. දැන් හිතේ ලොකුකම හින්ද කලින් කතාකොරල බාල වෙන්ටත් පුලුවනෑ!

පස්සෙ ගමය හිතල හිතල" හරි මං කරන්න්නකො වැඩෙ" කියල පොඩි කරදාසි කෑල්ලක පැන්සල් කොටෙන්

" මට කොළඹ යන්ට තිබෙ, පාන්දර ජාමෙ හතරට නැගිටුවොත් හොඳයි"

කියල ලියල, කෑම මේසෙ මැද හාම්නේට පේන්නම තියල ගොහින් පිලේ ඇලඋනා.

වෙන්ද වගේම කුකුලගෙ ගෝරනාඩුවට් ඇහැ ඇරුන ගමය දනි පනි ගාල නැගිටල බලනකොට වටින් ගොඩින් එලියත් වැටිල, බලද්දි වෙලාව පහත් පැනල.

දැන් කොහෙද කොළඹ යන්නෙ. බස් එක අල්ලන්ට උඩින් ගියත් දැන් මදිනෙ. මේ සේරම හාමිනේ වෙලාවට නැගිට්ටුව නැති නිසානෙ!

හොඳටම තරහ ගිය ගමය

" ඔහේ මොනාද මේ කරපු අලුගුත්තේරු වැඩේ, මොකද මට වෙලාවට කතා නොකලෙ, මොකෝ දෑක්කෙ නැතුන් නෙමෙයිනෙ මගෙ පනිවුඩේ"

එතකොට වචනයක්වත් නොදොඩාපු හාමිනේ බොහෝම කොචෝක් එකට වගේ කට කොනකින් හිනාවක් දාල, ඇස් කරකවල, නහයෙන් වගේ මේසෙ උඩ දිහා පෙන්නල කුස්සිය පැත්තට යන්ට ගියා.

හිමීට මේසෙ ගාවට කිට්ටු කරපු ගමය එතකොටයි දැක්කෙ තමන්ගෙ තුන්ඩු කෑල්ලට එහා පැත්තෙ

" දැන් හතරයි වෙලාව, නැගිට්ටොත් හොඳයි "

කියල ලියපු තව තුන්ඩුවක් තීනව.

Tuesday, June 15, 2010

හිතේ දුකකක් නැති මිනිහා........


අර කතන්දරටයි දුකාටයි එකතුවෙලා මාත් ලියන්න හිටියෙ තව ඉන්ස්පැක්ටර් කෙනෙකුගෙම කතාවක්. ඒත් අර සුන්දර මිනිහ, මාරයට වෙලා තීන දේ දැක්කම, එතන කමෙන්ට් එකක් දාල මෙක කතාව ඒකට සම්භන්ද කරල ලියන්න හිතුන. ඒ කමෙන්ට් එක දැකපු උන් දැන් පලු යන්න මට බනිනව ඇති. ඒත් කමක් නෑ මට ඕනි දේ උනානං.

හුඟක් ඉස්සර එක ගමක මර්තේලිස් කියල මිනිහෙක් හිටිය. ගමේ කවුරුත් මිනිහට කිව්වෙ "මරේ" කියල.
ඔය මරේට හිටිය බොහොම හුරුබුහුටි කොලු පැටියෙක්. කාලයක් දරු පල නැතිව ඉඳල ලැබුන නිසා මරේ මේ කොල්ලට පුදුම ආදරයක් තිබුනෙ. ගමේ උනුත් එහෙමයි. මොකද මේ පුංචි එකා එච්චරට හුරුබුහුටියි.

ඒත් ඉතින් ලෝකෙ ධර්මෙ හැටියට පෙර කළ පින් පවු පඩිසන් දීල වෙන්ටැ අනේ මේ කොළු පැංච අකාලෙ මියෑදුන කලෙ උණක් හැදිල.
ඉතින් මේ මරෙ ගොයියයි හාමිනෙයි පොළොවෙ හැපිල අඬල දොඩළ වැලපෙන් අතරෙ කොහොම හරි ගමේ කට්ටිය එකතු වෙලා මේ දරුවගෙ අවසං කටයුතුත් ඉවර කොලා.

දැං ඉතින් මිනිය වළදාල ආ දොහට පහු වෙන්ද වෙනකොට අර ගෙදර තනියට හිටපු අසල්වැසි නෑදෑයො සේරමත් යන්න ගියා. ඉතින් මරේට තවත් මාර දුකයි. ඇයි ඉතින් තමන්ගෙ වේදනාව තුනී වෙන්න කතා කොරන්නට කෙනෙක්වත් නෑ නෙ.

අන්තිමට ඉවසගෙන ඉන්න බැරිම තැන මරේ ගියා පන්සලට. ගිහින් හාමුදුරුවන්ට වැඳල එහෙම ඇස් දෙකේ කඳුලුත් පුරෝගෙන

" අනේ අපේ හාමුදුරුවනේ මගෙ මේ හිතේ තීන දුක නැති වෙන්ට මොනා හරි කියන්න, ඔබ වහන්සෙට බුදු බව අත්වෙයි" කියල කිව්ව.

එතකොට මේ හාමුදුරුවොත් එක පාරටම

" අපේ මේ තිලෝගුරු සම්මා සම්බුදුරජානන් වහන්සෙ පන්දහසක් ආයු වළඳන්ට තිබිලත් අච්චර කලින් ඉරනම් ගමණ ගිය එකේ ඔහේ මේ නිකම්ම නිකං හොටු කොල්ලෙක් මලා කියල ඔච්චර දුක්වෙන්ට කාරි නෑ" කිව්වලු.

ඒ කඩප්පුලි කතාව ඇහුව ගමං උන්හිටි තැන් අමතක වෙච්චි මරේ තරහින් වෙව්ල වෙව්ල

" ඔහේට මගෙ කොල්ල හොටු කොල්ලෙක් උනාට ඌ මට මැණිකක්..නිකං ඔය වගෙ කතා කියල මගෙ කට අවුස්සගන්න එප..හුහ් හොටු කොල්ල..වෙන එකෙක් කීවනං මං උලනව උගෙ හොම්බ ගලේ “ කියල ආපිටම යන්න හැරුනලු.

ඒ පාර හාමුදුරුවො හිනා වෙලා
" මාරෙ උපාසක උන්නැහෙ මට කිව්වෙ හිතේ දුක යන්න යමක් කියන්න කියලනෙ, මන්න මං කිව්ව. දැන් හිතේ දුක නෑනෙ. තීන්නෙ තරහ විතරනෙ, එහෙම නේද? "

ඒක අහපු මරේ උපාසකගෙ මූණට බොහොම එලියක් වැටිල හාමුදුරුවන්ටත් වැඳල පින්දීල දුක තුනි කරාන සැහැල්ලුවෙන් ගෙදර ගියාලු.

දැන් උඹ මොකද කියන්නෙ මාරෙ. තාම හිතේ තීන්නෙ තරහද? ගානක් නෑ වෙරි හිඳුනම ඕක ඇරිල යයි. ඒත් මං කිව්වෙ බොරුද එක අතකට..පොඩ්ඩක් හිතල බලහන්ං කොල්ලො.

Sunday, June 13, 2010

පාසැල්වල අඩු ලුහුඬු හා ලෝකගෝලයෙ හැඩය.....තවත් රස කතාවක්..



පහුගිය දවස්කීපයෙ මා මැදිවූ වාද කිහිපයක් නිසා මේ කතා දෙක සිහිවිනි. පළවැනි වාදය වූවේ අරුණිගේ කොරියාවට ඉංග්රීසි ගුරුන් යැවීමේ ගුණාගුනය. එහි දැන් දැන් වාදය මාතෘකාවෙන් පිට පැන ලංකාවෙ පාසැල්වල පහසුකම් හා ඉංග්රීසි නැතුවම බැරිද යන තැනට තල්ලුවී ඇති නිසා අදහස් දැක්වීමෙන් වැලකී සිටින්නට තීරනය කලද, ලංකාවෙ පාසැල්, අද්යාපනය සහ පහසුකම් හා සම්භන්ද මේ කතාව ඔබ හා බෙදා ගැනීමට සිතුවෙමි.

මෙය එක්තරා ගම්බද පාසැලකි. තම හැකි උපරිමයෙන් දරුවන්ගේ ඇස් පෑදීමට උත්සාහ ගන්නා ගුරු යුවලකින්ද දරු දැරි සුළු පිරිසකින්ද සමන්විතව අවම පහසුකම් යටතේ හුදකලාව පවත්වාගෙන යන්නක් විය. මෙහි උගැන්වීමෙ අධාරක අවම හෝ ඇත්තේම නැති තරම් විය. ඔවුන් හැකි සෑම විටම අපැහිදිලි යමක් හෝ සංකල්පයක් දරුවන්ට පැහැදිලි කලේ ගෙවත්තේ, අවට පරිසරයේ හෝ තම එදිනෙදා පාරිභෝගික භාන්ඩ වලිනි.

එදින පාඩම උනේ සූර්යයා හා පෘතුවියේ ගමන් මග පිලිබඳවයි.

"හොඳයි දැන් අපි අද ඉගෙන් ගන්න යන්නෙ පෘතුවිය කොහොමද භ්රමනය වෙමින් සූර්යයා වටා යන්නේ කියන එකත් අපිට රැ දවල් උදා වෙන්නෙ කියන එකත් ගැන"
ළමෝ අාසාවෙන් මෙම නව පාඩම ඉගෙන ගන්නට හරි බරි ගැසුනහ.

"දැන් මේ තමා පෘතුවිය, මේක කරකැවී කරකැවී සූර්යයාවටා යනව" කියමින් කලු ලෑල්ලේ ඇඳි රූපයක් ඔස්සේ පැහැදිලි කරන්නට ගියද, ළමුන්ට ඒය නොතේරුන බව ඔවුන්ගේ මුහුණු දෙස බැලීමෙන් මෙම පළපුරුදු ගුරු මහතාට අවබෝධවිය.

තවදුරටත් තම සිසුන් අපහසුවට පත් නොකර මෙය පහදා දීමට තම විදුහලේ ආදර්ශ ලෝක ගෝලයක් නැති බැව් දැන සිටි එතුමා, ගැලපෙන ගෝලයක් ගෙන ඒමට තවත් කාලයක් වැය නොකිරීමට සිතා අවට බලන්නේ, ඔහුගේ කණ්නාඩි කොපුව දැක, එය අතට ගෙන

"දැන් ඔන්න බලන්න ළමයි, මේ තමා පෘතුවිය" යනුවෙන් කණ්නාඩි කොපුව පෙන්වා

"මෙන්න මෙහෙම තමා වටා කැරකි කැරකි මෙන්න මෙහෙම සූර්යයා වටාත්" යනුවෙන් මිට මොලවාගත් තම අත සූරියයාට උපමා කරමින්
"පරිභ්රමණය වෙන්නෙ, ඒ කියන්නෙ කැරකෙන්නෙ" යනුවෙන් පවසනවාත් සමඟ පන්තියට දිව ආ කොලුවෙක්

"ලොකු මහත්තය අන්න අමරසිරි වැටිල අත කැඩිල" යයි වෙනත් පංතියක සිසුවකුට සිදුවූ අනතුරක් දැනුම්දීම හේතුවෙන් පංතිය අතරමඟ නවතා ඒ සඳහා යෑමට සිදුවිය.

පසුව ඊළඟ දින පන්තියට පැමිනි ගුරුමහතා
"අපි කොතනින්ද නැවැත්තුවෙ , හරි පෘතුවිය භ්රමනය වෙන තැනින් නේද" යනුවෙන් පවසා නැවත් පාඩම ඇරඹීමට සූදානම්ව
"හොඳයි අපි ආයි බළමු කොහොමද පෘතුවි භ්රමනය සිද්ධ වෙන්නෙ" යනුවෙන් පවසා, එදින තම කණ්නාඩි කොපුව ගෙනැවිත් නැති බැව් දැක සුදුසු යමක් සොයා වට පිට බලනවිට ටයිම්පී ඔරලෝසුව දැක අතට ගෙන පාඩම පෙර පරිදිම පටන්ගත්තා පමණි, එදිනද ඔහු හමුවන්නට දුර බැහැර සිට අමුත්තෙක් පැමිණි බැව් දන්වන ලදුව

"අනේ ළමයිනේ එහෙනං අපි හෙට කරමු පාඩම" යනුවෙන් පවසා නැවත අතරමඟ නතර කොට පිටවයන්නට වුනි.

පසුදින උදෑසනින්ම පැමිනි ගුරුමහතා සිසුන්ට පොරොන්දු වූ පරිදිිම පාඩම ඉවරකෙරූ අතර, එදින ආදර්ශය හැටියට දුංකොළ හෙප්පුව ගෙන තිබුනි.

ඉන් ටික දිනකට පසු පාසැලට පැමිණි පාසැල් පරීක්ෂක මහතකු විසින් ආවරණය කරන ලද පාඩම් පිරික්සමින් පන්ති අතරට යනගමනේදි ඉහත පන්තියටද පැමිණ, මෑතකදී භූගෝල විද්යා පාඩම ඉවරකළ බව සඳහන්ව තිබෙනු දැක ළමුන්ගේ භූගොලේ විද්යා දැනුම මඳක් ප්රීක්ෂාකිරීමට සිතා

"හොඳයි දැන් ඔය ළමයි ඉගෙනගෙන තීනවනේද අපේ පෘතුවිය පිළිබඳව එහෙම" යනුවෙන් විමසන විට ළමෝ සියල්ලෝම එක හඬින්
"එහෙමයි" කියා පිළිතුරු දුනි.

පිළිතුරෙන් උද්දාමයට පත්වූ මුල් ගුරුමහතා "ඕක මේ දරුවන්ගෙ ආසම පාඩ්මක් උනා සර්...ළමයින්ට දැන් ඔය ගැන හොඳ අවභෝදයක් තීනව" යයි පැවසූයේ සඟවාගත් ආඩම්බරයකිනි.

"එහෙමද" යනුවෙන් මුල්ගුරුතුමා දෙස බලා පැවසූ පරීක්ෂකවරයා නැවතත් ළමුන් දෙසට හැරී
"හොඳයි එහෙනං ඔය ළමයි කියන්න බලන්න මට පෘතුවියේ නියම හැඩය මොන වගේද කියල" යනුවෙන් පැවසූ විට එක්වරම ඉහල එසැවුනු අත් ගොන්න අතරින් එක් ළමයකුට පරීක්ෂකවරයා

"ආ ඔය ළමය කියන්නකො බලන්න එහෙනං" යයි පැවසීය.

එවිට තම මුල් ගුරුතුමා තරම්ම හෝ එයටත් වැඩි ආඩම්බරයකින් නැඟී සිටි දරුවා

"පෘතුවිය සඳුදට ලොකුමහත්තයගෙ කණ්නාඩි කොපුව වගේ, අඟරුවාදට පරණ ඔර්ලෝසුව වගේ, බදාදාට බුලත් හෙප්පුව වගේ "
යයි පවසමින් වාඩි වෙනවිට තම හිනාව අමාරුවෙන් තදකරන් එලියට බට පරීක්ෂකවරයා ලොග් පොතේ ගුරු යුවලගේ දැඩි කැපවීම අගයන කෙටි සටහනක්ද දමා වහා පිටවගිය අතර, ඊට ටික දිනකට පසු පාසැලට අලුත්ම ආදර්ශ ලෝක ගෝලයක් අද්යාපන කණ්තෝරුවෙන් එවා තිබිනි.

Friday, June 11, 2010

ආදම්ගේ ඇල්පෙනෙත්ත


මේ කතාව මට මතක් උනේ මාතලන් ගොයියගෙ කාලගෝල නාට්ටිය කියවපු වෙලාවෙ.

මෙය මා අහුල ගත්තේද අන්තර්ජාලයෙන්මය. ඒ නිසා මේ කතාව රසවිඳින්නන්ගේ ස්තූතිය තනිකරම හිමිවිය යුත්තේද මා එය අහුලාගත් බ්ලොගය හිමිකරුවාටම පමනි.කෙසේ වෙතත් කතෘ අඥාත බැවින් හා එම අඩවිය ප්ර්සිද්ධ කිරීම ඔවුන් අපහසුතාවයට පත්කරනක් විය හැකි වන නිසා ඒ ගැන වැඩි විස්තර මෙහි සටහන් නොකරමි.

ඇම්ඩන් ගේ පාසල බහු ආගමික එකකි. එහි ක්රිනස්තු ධර්මය සඳහාද කාල පරිච්ඡේදයක් ඇත. ඇම්ඩන් බොහොම වුවමනාවෙන් ක්රිස්තු ධර්මය ඉගෙන ගත්තත්, ඇම්ඩන් ගේ අසල්වැසි සුමනා නම් කලේ මේ පාඩම අතරතුර හොඳ හැටි නිදා ගැන්මය.

එදිනද පියතුමා පැමිණ පාඩම පටන් ගත්තේය. සුමනා නිදා ගන්නට විය.

“අපේ ලොකේ මැවුවේ කවුද ලමයිනේ?” පියතුමා ඇසීය. එවිටම ඇම්ඩන් සුමනාට අල්පෙනෙත්තකින් ඇන්නේය.

“දෙයියනේ” යයි කෑ ගසමින් සුමනා අවදි විය.

“බොහොම හොඳයි” පියතුම පැවසීය. ඉන්පසු නැවත සුමනා නිදයි. පියතුමා පාඩම කරගෙන යයි.

“අපේ ගැලවුම් කරුවා කවුද ලමයිනේ?” පියතුමා නැවත ඇසීය. ඇම්ඩන් නැවත සුමනාට අල්පෙනෙත්තෙන් ඇන්නේය.

“ජේසු සුවාමි දරුවනේ” යයි කෑ ගසමින් සුමනා අවදි විය.

“බොහොම හොඳයි” පියතුමා පැවසීය. ඉන්පසු නැවත සුමන නිදයි. පියතුමා පාඩම කරගෙන යයි.

“ඒවා ආදම්ට තමන්ගේ විසිතුන් වෙනි ලමයා ලැබුනම මොකද්ද කිවුවේ ලමයිනේ” පියතුමා ඇසීය. ඇම්ඩන් සුමනාට නැවතත් අල්පෙනෙත්තෙන් ඇන්නේය.

මෙවර තදින් කිපුණු සුමනා එකවරම නැගිට,

“බොල වනචරයො, තෝ ඕකෙන් මට ආයෙත් ඇන්නොත්, මම ඕක දෙකට කඩලා බිම දාල පාගල ගහනව උඹේ ..කේ දැනගනින්”

පියතුමා සිහි සුන්ව වැටුනේය

Thursday, June 10, 2010

තම්බිගෙ තත්තෙ




දැං මේ දවස්වල ඉස්ලාම්කරනය සහ පන්සල් ආශ්රයෙන් ඇතිවෙන හැදියාව ගැන ලොකු හා හෝ වක් යනවනෙ මේ ලාංකික බ්ලොග් ලේඛකයො අතරෙ.

මාත් ඒ ගැන යමක් ලියල ඔය ලොකු ලොකු අලි ..කද්දි තෙරපෙන්න මට අමාරුවක් නැතත්, යන රැල්ලට යමක් ලිවිය යුතුයි කියල හිතුන නිසා මං තම්බිල ( මගේ ශබ්ද කෝශයට අනුවනං මුස්ලිම් සහෝදරවරු ) සහ හාමුදුරුවරු ගැන පොඩි ජනකතා කිපයක් ලියන්න හිතුන.

මේවා මං කාලෙකට ඉස්සර කියවපු විජේසූරිය (මට මතක විදියට ) කියල මහත්තයෙකුගෙ පොතක තිබුන ඒව.

පලවෙනි කතාව තම්බිගෙ කපටිකම.

එක දවසක් තම්බි ගෙ බිරින්දැගෙ පෙති මාලෙ කොන්ඩෙ පැටලිල, එකෙ ඈඳල තිබුන පෙති ගැලවිල වෙන් වෙලා. දැන් හාමිනේගෙන් බේරිල්ලක් නෑ මේ මාලෙ අමුණල ගෙනත් දෙන්නෙයි කියල.

ඉතින් දැන් තම්බිත් මේ වදේ ඉවසන්න බැරි නිසා මේ කෑලි ටිකත් අරන් ගියාලු අහල ගමක හිටපු නවන්දන්න ගාවට. ගිහින් කිව්වලු “නයිදෙ මේ මාලෙ මට කේලි ටික ශරියට අමුනල දියන්කො" කියල. රන්කරුවත් කෑලි ටික අරන් බලල හොඳ වටින රත්තරන් කෑලි ටික බව දැකල, කෑලි ගණන් කරනකොට හෙමීට එකක් හංගගෙන කිව්වලු " තම්බි මේකෙ ඔක්කොම කෑලි විසි නමයනෙ එහෙනං" කියල.

කෑලි තිහක් ගෑනි දුන්න කියල දන්න නිසා තම්බිත් " මට මතක නේ අයියා, ඉඳහන් මාත් ගෙනල බලන්න" කියල ගනින ගමන් තව කෑල්ලක් තම්බිත් හංගගෙන " ෂරි ෂරි විසි නමේ තමයි " කියල කෑලි ටික නවන්දන්නට දුන්නලු. දීල " එහෙනං උඹ මට යේක හොඳට කරල තියපන්, මං යෙට හවෂ එන්නංකො" කියල තම්බිත් හිමීට අර කෑල්ලත් අරන් ගෙදර ගියාලු.

පස්සෙ වැඩේ පටන් ගත්තු අපේ ආචාරියත් ඉතින් තමන්ට උන ලාබෙ ගැනත් හිත හිතා මාලෙ කෑලි ටික අමුණගෙන යනකොට අන්තිමට බැලුවම තීන්නෙ එකක් අඩුවෙන්, කෑලි විසි අටයි. පස්සෙ දැන් නිකංම හොරා වෙන නිසා හිමීට අර හංගගත්තු එකත් දාල මාලෙ අමුණල තිබ්බලු.

පහුවෙනිද මාලෙ ගෙනියන්න ආපු තම්බිත් " ආ ෂෝක් එකට වෙඩේඩේ කරල තීනවා, අනේ මෙන්න මේ කේල්ලත් ගෙදර වෙටිල තිබුන, පොඩ්ඩක් යේකත් අමුණල ඕක ඉවරම කරල දීපන්කො" කියල අර තම්බි කලින් දවසෙ හංගගත්තු කෑල්ලත් දීල මාලේ සම්පූර්ණ කරගෙනම ගෙදර ගියාලු.


දෙවැනි කතාව - කුරහන් ගලේ ඇඹරීම.



එක ගම ගෙදරක පුංච් ළමයෙක් හිටිය. ගම හාමිනේ මේ ළමයව අකුරු සාස්තරේ ඉගෙණගන්න ගමේ හාමුදුරුවො ලඟට ගෙනුහින් දුන්න.

ළමයගෙ මවුගෙ හැඩ වැඩ දැකපු හාමුදුරුවන්ටත් ඉවසුම් නැතිව, දවසක් දෙකතුනක්ම ළමය අතේ පණිවිඩ ඇරිය, ළමයගෙ වැඩ කටයුතු ගැන කතාකරගන්නත් එක්කල හැන්දෑකොරේ අම්මට පන්සල පැත්තෙ ඇවිත් යන්ට එන්නයි කියල. හාමුදුරුව්න්ගෙ කැරැට්ටුව දන්න හාමිනේ හිමීට ළමය අතේ ඔය මොනා හරි හේතුවක් කියල ඇරල වැඩේ මඟ ඇර ඇර හිටියෙ.

දැන් ඔහොම ටික දවසක් යනකොට හාමුදුරුවො පණිවුඩයක් එවනව " බොලාගෙ අම්මට මේවැයි උවමනාවක් නැත්ත්ං ඉතින් ඕං මේ ඉගැන්නිල්ල දිගටම කරන්න බෑ බොලව්" කියල.

දැං ළමයගෙ පාඩම් වැඩේ කඩාකප්පල් කොරන්ටත් බැරි හින්ද හාමිනෙ කියල ඇරියලු කොල්ල අතේ " හෙට අප්පුච්ච උන්දගෙ නගා බලන්ට මාතර යනව, දවස්දෙක තුනකට එන්නෙ නැතෙයි කියන්න්ට කියල අම්ම කිව්ව" කියල. මේක අහපු හාමුදුරුවොත් හරි සංතෝසෙන් කොල්ලට පැය දෙක තුනකට ඉවර නොවෙන රාජකාරියක් පංගාර්තු කරල ගියාලු හාමිනේලගෙ ගේ පැත්තෙ.

ඇවිත් ඉතින් වටෙන් ගොඩෙන් හාමුදුරුවො වැඩේට බහින්න හදනකොටම මෙන්න අර ගිය මිනිහ ආයි එනව කඩුල්ල පැනගෙන " ගමන මහ බාධ උනා නෙව අර හතුරෙක් මූණටම මුලිච්චි වෙලා" කියාගෙන.

දැන් කරගන්නෙ දෙයක් නැතුන් භිරාන්තවෙලා අඩ නිරුවතින් ඉන්න හාමුදුරුවොන්ට හාමිනේ " හරි හරි බය වෙන්න එපා මෙතනින් ඉඳ ගන්න" කියල කුස්සියෙ මුල්ලකට එක්ක ගොහින් මුලු ඇඟම වැහෙන්න සාරියක් පෙරවල "අර එහා පැත්තෙ මරක්කල ආච්චි කුරහන් අඹරන්න ආවම අපේ මිනිහ මේ පැත්තෙ එන්නෙ නෑ, ඒ නිසා බොරුවට කුර්හන් ටිකක් අඹර අඹර ඔහොම ඉන්න උන්දැ ටිකකින් හේනටවත් යනකල් කියල මහ තඩි කුරහන් වට්ටියක්යි, කුරහන් ගලයි කිට්ටු කරාලු හාමුදුරුවො ලඟට.

ටික වෙලාවකින් හාමිනේ ගමරාළටයි, කුරන් අඹරන හාමුදුරුවන්ටයි තේ දෙකකුත් හදල දුන්න. දැන් පැයක් දෙකක් යනකොට අර කුරහන් වට්ටිය ඉවරවේගෙන වගේ එනකොටම " මං එහෙනං කඩ පොළ පැත්තට ගෙහුං එන්නං" කිඅයල ගමරාළෙ නැගිටල යන්න ගියාලු.

ඉන් පස්සෙ තුං මුනිං දාඩියා දාගෙන දඩ බඩ ගාල නැගිටපු හාමුදුරුවොත් සිවුරත් යංතං පටලවගෙන පිටි පස්සෙන් පැනල මහ හයියෙන් වැඩියලු පන්සල.

ඉං ටික දොහකට පස්සෙ ආයි හාමිනේ පන්සලට පණිවුඩයක් අරිනවලු ළමය අතේ " අපුච්ච සහතිකෙටම අද නෑ, මාතර ගියා" කියල.

පස්සෙ හාමුදුරුවො කිව්වලු" කොළුවො බොලෑ අම්මට කියාපිය ඒ ගමනිං මට පලක් වෙන්නෑ, අඹරපු කුරහන් විතරයි කියල" කියල.

Tuesday, June 8, 2010

iifa සහ ඉන්දියානුවේ


මහා සද්දෙටෙ පටන් ගත්තත් බලාපොරොත්තු උන තරම් අදායමක්, ගැම්මක් නැතුවම iifa ඉවර උනා.
මේක ඉන්දියන් ජාතිකයන්ගෙ ජන්ම ගතිය, එකට පනදෙන්න වගේ ඉඳල බෙල්ල කැපෙන්න ඇරල මාරු වෙන එක.
අනික iifa තියා film fare ලංකාවෙ තිබ්බත් දකුණු ආසියාවෙන් එහාට ඒකෙ කීර්තිය ගලන්නෙ නෑ නෙ. ඒත් මං මේ ව්යාපෘතිය සාර්ථක උනානං සතුටුයි, මොකද ඒක එඬරු ගහක් වත් වෙන ඒකෙ මේ වෙලාවෙ හැටියට. කොහොම උනත් අල්ලපු රටේ මිනිස්සු විස්වාස කරං ගොඩයන්න හදන රජතුමා මේකෙන් වට් පාඩමක් ඉගෙනගනීද බලමු!
සමහරු කිව්වට අපිත් ඉන්දියාවෙන් තමයි ආවෙ, අපිත් ආර්යයො කියල, ඒක නං සැකයි. මොකද ඔය කියන සිංහ පැටිය අච්චර දුර ලාට රටේ ඉඳල එනකං, මේ එහා පැත්තෙ කේරලෙ හරි තමිල්නාඩුවෙ හරි ඒ වෙනකොට අවතැන් (IDP ) වෙලා හිටපු රැලක් මෙහෙට ගොඩ වැදිල නැතිවෙන්නම බැහනෙ.( මොකද කතාවට කියනවනෙ නීල් ආම්ස්ට්‍රෝන්ග් හඳට යනකොටත් කේරළයෙක් හිටිය කියල චායෙ චායෙ කිය කිය තේ කඩය්ක් දාං.) අනික විජය කොහොමත් වැද්දන්ගෙ පියා මිස සිංහලයන්ගෙ පියා නෙමෙයිනෙ. මොකද මිනිහට පස්සෙ ගෙනාපු ගෑනිගෙන් ළමයි ලැබුනෙ නැහැනෙ.
ඔය ලංකාවෙ ගොඩක් දෙනා අහල නොතිබ්බට " කඩ, මුදලාලි, ආප්ප, ඉඳි ආප්ප,ප්රවෘත්ති, සමාන, අවශ්ය, විශේශ, සෞක්ය, අප්පච්චි, ආච්චි, වේසි" වගේ හින්දි භාෂාවෙ දකින්නට නොලැබෙන සිංහල වචන මහ ගොඩාක් ඇවිත් තීන්නෙ කේරලයෙන්. ඕන කෙනෙකුට කියන්න පුලුවන් මේවා පස්සෙ එකතු උනා කියල, ඒත් සමහර කේරළ ජනකතා සහ ජාතික උත්සව ගැන හොයල බැලුවම හිතෙනව අපි ඇත්තටම ආර්ය්යන්ගෙන් නෙමෙයි ආර්යයො පහලට එලවල දාපු ඉන්දුනිම්නෙ මුල් පදිංචිකාරයොන්ගෙන්ද පැවත එන්නෙ කියල. ( කේරළ ජනකතා සහ උත්සව වල ලංකාවට ඇති සම්භන්දය ගැන මං තව කරුණු ඒකතු කරල පස්සෙ ලියන්න හිතන් ඉන්න නිසා දැන් ඒ ගැන වැඩිය කතා කරන්නෙ නෑ.)
කොහොම උනත් අය්ය මලෝ බිඳවල, අය්යට කෙලවල පස්සෙ මලයටත් කෙලපු රාමායනේ ඉඳල, තමන්ට රජවෙන්න දීපු ගෑනි කැලේට එලවල වෙන ගෑනියෙක් ගෙනාපු විජය හරහ උඩින් ඇවිත් පරිප්පු දාල operation liberation නතර කරපු තැනට වෙනලකනුත්, අදත් ඉන්දියන් කාරයො ලංකාවට කරපු බලු වැඩ ගැනත් ඔය ඉන්දියාවයි උන්ගෙ වීරකමුයි තියන් වනන උන්ට පෙනුනෙ නැති එකයි පුදුමෙ. කොටින්ම ලංකාවට බුද්ධාගම එවුවෙත් දික් විජය වෙනුවට ධර්ම විජය, ඒ කියන්නෙ කඩුවෙන් නැතිනං වෙන මොන මලාදානෙකින් හරි ගහල තමන්ගෙ අනාගත සතුරා ෂේප් කරගැනීමටනෙ!( අර පරංගින්ගෙ දෙල් වගේ ඒක අපේ අය යහපතට හරවගත්ත එක වෙනම කතාවක් )
හැමදාම ඉන්දියාවෙ නොපෙනෙන සතුරා ලංකාවයි කියන තැන තමයි උන් හිටියෙ, ඒත් අපේ මෝඩ රැලට ඒක කවදාවත් අවභෝද වෙන්නෙ නැති ඒකයි කරුමෙ කියන්නෙ.
සුද්දො ලෝකෙට දාපු තවත් ලෙඩක් තමයි මේ ඉන්දියාවත් ( 1947 ට කලින් ඉතිහාසයෙ කවදාවත් ඔය අද තිබෙන ඉන්දියාවක් තිබිල නෑ නෙ ). හැබැයි මේ ඉන්දියාව තනි රටක් හැටියට තීන එකේ එකම වාසිය තමයි අන්තවාදී මුස්ලිම් රටවල් ගොන්නක් අපේ වටේ ඇති නොවිච්ච එක.
අපිට ඉන්දියාවත් එක්ක face to face ගේම ඉල්ලන්න බැරි බව ඇත්ත.ලොක්කො ඉස්සරහ කොන්ද කෙලින් තියන් ඉන්න පාවිච්චි කරන විවිධ ක්රම තීනව. ඉන්දියාවයි පකිස්ථානෙයි අතර උන හැම යුද්දෙකදිම ඉන්දියාව තමයි දිනුවෙ, ඒත් පකිස්ථානයට තමයි චීනෙටත් වඩා උන් බය. ඒ උනාට පකිස්ථානෙට ටිකක් පොඩි බංගලිදේශයට, නේපාලයට හරි භූතානෙට හරි සලකන්නෙ ඒකෙ සම්පූර්ණ ප්‍රතිවිරුද්ධ අකාරයටනෙ.
අපි ඉන්දියාව එක්ක ගහ ගත්තෙ නැතත්, අපිටම කියල ආර්ථිකයක් ගොඩනගා ගත්තොත් දවසක අපේ film festival ඒකක් උන්ගෙ theater එකක තියන්න බැරි වෙන්නෙ නැහැ! මොකද ඉන්දියාවෙ පන්ජාබ් ඇර අනිත් සියලුම ජාතිකයො ඒ තරම්ම නිවට රැලක් නිසා.

ඉන්දියාව තමයි අද තමන්ගෙ ලොකුම මිතුර කියල මේ ලඟදි බුෂ් ලොක්ක කියල තිබුන. ඒත් අරාබියෙදි ඉන්දියන් කාරයො ( හින්දි කියලයි කියන්නෙ ) පයෙ පෑගෙන දූවිල්ලක් තරම්. අද QATAR වලට ඉන්දියන්කාරයන්ව වැද්ද ගන්නෙ නැහැ, මොකද ආවොත් යන්නෙ නැහැ කියල.
Slum Dog Millionaire ට සම්මාන දුන්නෙත් ඒකෙ තිබුන කලාත්මක අගය කිරීම්වල එහා ගිය දේශපාලන අරමුණක් වෙනුවෙන් කියල ඉන්දියන් කාරයොම කියනව. ඉතින් එහෙව් රටට සීපා දීල, අපි උන්ගෙ පා ලෙවකන්න යනව.
සමහරුන්ට හිතෙයි මං මේක ඉන්දියාව ගැන මොනාහරි පුද්ගලික කෝන්තරයක් හිතේ තියාගෙන ලියලද කියල. ඇත්තටම මට තරහ තීන්නෙ ඉන්දියනුවො එක්ක නෙමේ, මේ සත්ය තේර්ං ගන්නෙ නැති අපේ උං එක්කයි. මොකද අපි දිගටම ඉන්දියානු ගැත්තොවීමෙ ප්‍රතිපලය වෙන්නෙ තව ටික දවසකින් ලංකාව ඉන්දියාවෙ 24 වෙනි ප්‍රාන්තය වෙන එක තමයි. ඒක අර චීනෙ ටිබෙටයට, එහෙම නැත්තං තුර්කිය සයිප්රසයට කරපු දේට දෙවැනි වෙන්නෙ නැහැ. ලංකාව සින්ගප්පූරුවක් කරන්න හිතන මහත්වරු, මේක තායිවානයක් කලොත් විතරයි අපිට කවද හරි ගොඩයෑමක් තියෙන්නෙ.
ඉන්දියාවෙ උන් මක්කම යනව වගේ ඇමරිකාවට ගියාට ඇමරිකන් කාරයො ඉන්දියාව දකින විදිය ගැන පොඩි කතාවකින් මේ ලිපිය ඉවර කරන්නං. ( මේ කතාව මට මුලින්ම් මතක් උනේ කතන්දරගෙ චූ කතා අහල. )
මේක ජාත්ය්න්තරව ප්රසිද්ද කතාවක්. බොහෝ විට අහලත් ඇති.අනික මේ කතාව සර්ව කාලින නිසා කැමති නම් අදාල චරිත වලට දාගත්තට කමක් නෑ.
ඔන්න එක පාරක් ඇමරිකාවෙ ජනාදිපති තුමා ඉන්දියාවෙ සන්චාරයකට ආවලු. ඒ ඇවිත් ටජ් මහල් බලන්න යද්දි මිනිහ දැක්කලු මේ ඉන්දියන් ගෑනු, මිනිස්සු පාර දිගේ චූ කරනව ( ඉන්දියාවෙ ගිය අයනම් දැකල අති මේක , සමහරුනම් කක්කත් කරනව ). මේක දැකල මිනිහ පුදුමයකුත බොහොම පිලිකුලකුත් අතිවෙලා, ඉන්දියන් අගමැතිට කිවුවලු, "චික් විතරක් මේ වැඩේ නම් හරිම කැතයිනෙ, මොකද මේ ඕගොල්ලන්ගෙ රටේ හමෝම පාරෙ චූ කරන්නෙ, මෙච්චරටම මෙහෙ වැසිකිලි පහසුකම් අඩුයිද" කියල. දැන් ඉතින් ඉන්දියන් අගමැතිට කන පැලෙන්න ලැජ්ජාවෙ ඔය බ්ලා බ්ලා ගාල නිකන් බයිල ටිකක් කියල ශේප් වෙන ගමන් හිතුවලු, " හිටපන් පුතේ, ඊලඟට මන් එනවනෙ උඹලගෙ රටට, එතකොට බලමුකො සුද්දොන්ගෙ වැඩ” කියල. ඉතින් ඔන්න ඔහොම ගිහින් එක දවසක් ඉන්දියන් අගමැති තුමා ආවලු ඇමරිකාවට සන්චාරයක්. ඔය ඇවිත් දැන් ඇමරිකන් ජනාදිපතියි ඉන්දියන් අගමැතියි දෙන්න ගියාලු Grand Canyon එක බලන්න. දැන් ඉතින් දෙන්න ඇවිදගෙන් යනකොට ඔය අයින දිගෙ, දැක්කලු ඈත කෙනෙක් හොඳට full suit ගහල පන්දුරකට නිකන් Colorado River එක හරෙව්ව වගේ චූ කරනව. මේක දැකල අපේ ඉන්දියන් අගමැති තුමාට මාර හැපි. ටක් ගාල ඇමරිකන් ලොක්කට කතා කරල පෙන්නුවලු " අර අර කොහොමද වැඩෙ, බලනකොට අපිට කිවුවට මෙහෙත් ඒ තරමටම වෙනසක් නෑ නෙද " කියල. දැන් ඇම්රිකන් ජනාදිපතිට හෙන ලැජ්ජාවෙ මොනව කියන්නද කියල හිතා ගන්න බැරුව අඹරෙද්දි මෙන්න අර හාදය වැඩේ ඉවර වෙලා zip එක උස්ස උස්ස බොහොම සැහඇල්ලුවෙන් ඉස්සරහ පන්දුරෙන් එලියට එනවලු.
ම්නිහගෙ මූන දැකපු ඇමරිකන් ලොක්ක උඩ පැන පැන හිනාවෙන ගමන් කිවුවලු අපේ ඉන්දියන් ලොක්කට "බලපන් බලපන් අර කවුද එන්නෙ කියල" කියල.
ඉන්දියන් අගමැති තුමත් හොන්දට ඇස් කරකවල බලනකොට මෙන්න එනවලු මිනිහගෙ ඇමරිකන් තානාපති තුමා මල් හිනාවකුත් දාගෙන පඳුර අස්සෙ ඉඳන්.

Wednesday, June 2, 2010

බහ්රේන් තොරන සහ ඩුබායි කුරුසය..!



ඔය උඩ පින්තූර වල තීන්නෙ අපේ හිතවත්තු අමාරුවෙන් හදපු තොරන. අවාසනාවකට වගේ මට දන්සැලෙ පින්තූරයක් නං ගන්න බැරි උනා.
මේ පහල පින්තූරෙ තීන්නෙ අර ම්ං කියපු කුරුසෙ!
මේ දෙකේ තීන එකම සම්භන්දයෙනං මට මේ කථාව ගැන අහන්න ලැබුනෙ තොරන බලන්න ගිය වෙලාවෙ වීම සහ මේ දෙකම අවට ඇති අනිකුත් මුස්ලිම් දේවස්ථාන වලට වැඩිය උස වීමයි තමයි. මොකද මුස්ලිම් රටවල ප්‍රතිපත්තියක් වශයෙන් ඒ ගොල්ලන්ගෙ පල්ලි වලට වඩා උසට අනික් ආගමික ස්ථාන සහ සන්කේත නිර්මානය කරන්න දෙන්නෙ නැහැ.ි.

මගෙ මිත්රය නං කියන්නෙ මේ කියන ඩුබායි icon එක සහ ලෝකෙ එකම තරු 7 හෝටලය වෙච්චි ගොඩනැගිල්ල නිර්මාණය කරපු ටොම් රයිට් (Tom Wright )කියන සුද්ද රුවලක හැඩේ අස්සෙ ලෝකෙ ලොකුම කුරුසෙ හංගල, ඒක ගොඩ බිමට කිසිම විදියකින් නොපෙනෙන්නත්, මුහුදෙ සිට බලනවිට විතරක් පේන්නත් බොහෝම සූක්ෂම විදියට ස්ථාන ගත කරා කියලයි!
කාලයක් ඩුබායි රථ වාහන වල අංක තඩුවලත් මේ ගොඩනැගිල්ලෙ පින්තූරයක් දාල තිබිල, පස්සෙ ඒක එක පාරටම නැවැත්තුව! ඒකදි හැමෝම කිව්වෙ වෙනසට හෙතුව මේ කුරුස කතාව කියල. අනික මේ කුරුස හෝටලේ තියෙන අංක තහඩු රැගත් වාහන වලට අසල්වැසි සෞදි අරාබියට ගියාම නොයෙක් හිරිහැර වලටත් මූන පාන්න ත් සිද්ධ උනාලු!
ඇත්තටම ලෝකෙ බොහොමයක් දෙවල් වල කුරුස ලකුන ආගමික විස්වාසයන්ගෙන් තොරව යොදා ගන්නව දකින්න පුලුව. රතු කුරුස සමාජය පල්ලියෙ දෙයක්ම නෙමේයි, නමුත් ඒ සංකල්පය අරාබි ලෝකයෙද් එලියට එන්නෙ රතු අඬසඳ ( red crescent ) කියලයි. කුරුසයයි තරුවයි කියන්නෙ අරාබි ලෝකයෙදි බොහොම ප්රවේසමෙන් පාවිච්චි කල යුතුව සංකේත දෙකක්. ත්රිකෝන දෙකෙන් අඳින තරුවක් මොනම දේකට හරි පාවිච්චි කරල තිබුනොත් ( කුනු බාල්දිවල අඳින්න හැර ) ඒක ජීවිතයෙන් වන්දි ගෙවන්න තරම් දුර දිග යන අත් වැරැද්දක් වෙන්න පුලුවන්.
කොහොම උනත් ලෝකෙ ලොකුම කුරුස ලාංඡනය අරාබි ලෝකෙ වැදගත්ම ගොඩනැගිල්ලකම පිහිටීම අත් වැරැද්දක්මද, එහෙම නැත්තං කුමන්ත්රනයක්ද කියන්න එක දන්නෙ ඒ දෙගොල්ලන්ටම පොදු වෙච්චි සර්ව බලධාරී දෙවියන්ම තමයි!

ප.ලි..
තොරන ජාතකය ඊයෙ මගෙ අතින් වැරදියටයි සඳහන් වෙලා තිබ්බෙ, ඒ ගැන සියල්ලෝ කම්ත්වා..

Tuesday, June 1, 2010

තොරන සහ කුරුසය

මේ කතාව ඇහුවෙ ගිය සිකුරාද තොරන බලන්න ගියාම, එතන හිටපු අපේ යාලුවෙක්ගෙන්.
මක්කමට ඉතාම කිට්ටුවෙන් ඉන්න GCC සාමාජිකයෙක් තමයි බහ්රේන් කියන්න්නෙ. ඒත් මේ රටේ රජ්ජුරුවො බොහෝම නිදහස් මතධාරී නිසා මහෙ ආගමික නිදහස මුස්ලිම් සහ මුස්ලිම් නොවෙන අයට සම තත්වයෙන් නොවුනත්, අනෙක් ඕනෑම GCC රටකට වඩා හොඳින් තිබෙනව.

ඉතින් අපේ අය ( ලාංකිකයො ) ඒකෙ අනුහසින් ලස්සන වෙසක් තොරනක් ඉදිකරල තිබුන. අඩි 40ක් විතර උසට, අලංකාරව හදල තිබුන මේ තොරනෙන් නිරූපනය වෙලා තිබුනෙ "විදු ජාතකය". සාමාන්යයෙන් මෙහේ තොරනක් හදනව කියන්නෙ ලංකාවෙ තරන් පහසු වැඩක් නෙමෙයි. හවස වැඩ ඉවරවෙලා තමන්ගෙ දරුවො, බිරිඳ එක්ක ගතකරන්න තීන කාලෙ, තනිකඩයෙක් නං රෙද්දක් මැද ගන්න, කෑම ටික උයා ගන්න තීන කාලෙ මාස දෙකක්, තුනක් වගේ වගෙ දිග කාලයක් කැප කරල තමයි මේ වගේ දෙයක් කරන්න ඕනි. එතකොට ඒ තොරනෙ වැඩ කරන සහෝදරවරුන්ට " housemaid හෙවත් low class" කියල හංවඩු ගහල ලොකු මිනිස්සු ගනං ගන්නෙ නැති සහෝදරියො තමයි තමගෙ වැඩ ඉවරවෙලා ඇවිත් කෑම වේලක් උයාගෙන යන්නෙ, රෙද්දක් හෝදල දෙන්නෙ. ඒ වගේම මේක ලොකු වියදමක් යන වැඩක්. තොරනෙ බල්බ් එකේ හිටං හයි කරන scaffolds, පෙන්නන ඉඩම වෙනකල් හැම දේටම ගෙවන්නත් ඕනි. ඒවට තොරන හදන අයම සාක්කුවෙන් ගෙවල, ලැබෙන පොඩි ආධාර මුදලෙන් තමයි පස්සෙ පියවගන්නෙ. ඒත් ආධාර අඩු උනොත් අතින් කයිටි! ඒ විතරක් නෙමේ, මේ රාජකාරියෙදි, බෞද්ධ, අබෞද්ධ කියල වෙනසක් නැතුව "බුදෙයියයා ශ්රීලාංකික සංගමයෙ” හැම සාමාජිකයෙක්ම උදව් උනා කියලත් අහන්න ලැබුන.

අනික මේ තොරන ප්රදර්ශනය කරපු දවස් දෙකේම ආපු දහස් ගනනක් නරඹන්නො හැමෝටම ප්රනීත සිසිල් බීම සංග්‍රහයකුත්, පොහෝ දින මහා බත් දන්සැලකුත්, දෙවැනි දවසේ ලංකාවෙන් වැඩම කරපු දියසෙන්පුර විමල ස්වාමීන්වහන්සෙගෙ සුමධුර ධර්මදේශණයකුත් තිබිල තීනව. මටනම් ඇත්තටම බුක්ති විඳින්න ලැබුනෙ සිසිල් පැන් විතරයි, මොකද පෝය දවසෙ මට යන්න බැරි උනා, ඇයි බණ පටන්ගන්න කලින් අපේ සිංහ බාහුව ගෙ පිරිත් පටන් ගත්තනෙ, ඉතින් බණ අහන අයට කරදරයක් වෙන නිසා අපි කලින්ම ගෙදර ගියා.

දැන් තොරනෙ විස්තරය කියවගෙන ගිය නිසා මං කියන්න හිටපු දේත් අමතක උනානෙ. කොහොම උනත් ඉස්සෙල්ලම මේ සටහනෙන් තොරන හදපු සහ ඒ සද් කාර්යයට උදව්කරපු සියලුම දෙනාට මගේ අචාරය සහ මෙවන් සද්ක්රියා තව තවත් කරන්න අවශ්ය ශක්තිය ධෛර්ය ලැබේවා කියල පතනව.

මං කියන්න ගියෙ මෙන්න මේකයි. අපි හැමෝම දන්නව ලොකෙ ව්ශාලම ක්රිස්තුස් වහන්සෙගෙ ප්රතිමාව තීන්නෙ බ්රසීලයෙ කියල. ඒත් කවුරුත් දන්නවද ලෝකෙ ලොකුම කුරුසය කොහෙද තීන්නෙ කියල. දන්නෙ නැද්ද. එහෙනං මෙන්න අහගන්න.. උත්තරය....( ඉතිරි කොටස මතු සම්බන්දයි..)

තොරන සහ කුරුසය යන දෙකෙහිම පින්තූර උත්තරය සමඟ බලාපොරොත්තුවන්න.

අලියෙක් ආවද..?



මේ කතාව මට කිව්වෙ CLIPSAL එකේ කුෂාන් කොඩිතුවක්කු. දැනට වසර කීපයකට ඉස්සර CLIPSAL සමාගමේ ( දැන් Orange ) මූලස්ථානය තිබුනෙ ගංගාරාම විහාරය එහා පැත්තෙ ( තාම මං හිතන්නෙ ඔවුන්ගෙ අලෙවි කාරියාලයක් එතන තීනව ). දවසක් මේ කන්තොරුවෙ ටෙලිපෝන් ඔපරේටර් නෝනට ඇමතුම්ක් දීපු කෙනෙක් හරි හදිසියෙන් ඇහුවලු " නෝන මං මේ පොඩි හාමුදුරුවො කතා කරන්නෙ, ඔය පැත්තට අපේ අලිය එහෙම ආවද" කියල. එතකොට අසල්වැසියගෙ තත්වෙ දන්න නෝනෙත් " පොඩ්ඩක් ඉන්න හාමුදුරුවනේ මං සිකියුරිටි එකෙන් අහල කියන්නං " කියල ගිහින් අලියෙක් ආවෙ නැති බව තහවුරු කරගෙන එනකොට අපේ හාමුදුරුවො දුරකතනය තියලලු! දැන් ටිකක් වෙල්ල යනකොට මෙන්න ආයි ඇමතුමක් එනවලු " නෝන අපේ පොඩි හාමුදුරුවො ඔය පැත්තට වැඩියද" නෝන කිව්වලු අනේ මෙහෙට නං අවෙ නෑ, ඒත් දැන් ටිකකට කලින් අලිය ආවද අහල මෙහෙට කතා කරා ඒත් මං හිතන්නෙ ආවෙ නං නෑ" කියල. එතකොට අර එහා පත්තෙන් ආපු හඞ කියනවලු " ඔව් මං මේ අලිය තමයි කතා කරන්නෙ, එහෙනං උන්නන්සෙ වැඩියොතින් කියන්න මං ආවසෙ ගාව ඉන්නවැයි කියල" කියල ටෙලිපොන් එක තිබ්බලු.
දැන් මේ අප්රභසෙන් උතුර දකුණ මාරු වෙච්චි ඔපරේටර් නෝන දඩ බඩ ගාල දුවගෙන ගිහින් එහා පැත්තෙ ඉන්න ලොක්කගෙ සෙකට්රි ට කිව්වලු " බලන්න අනේ, මේ දැන් පොඩි හාමුදුරුවො කතා කරල අලිය ආවද කියල ඇහුව, මෙන්න ඊට ටික වෙලාවකට පස්සෙ අලිය කතා කරල හාමුදුරුවො ඉන්නවද අහනව" කියල. ඉතින් මේක අහපු නෝනත් නිකං තක්බීර් වෙලා මොකද්ද මේ කියන්නෙ කියල තේරුන් ගන්න බැරිව, කොයික උනත් මේ ගැන ලොක්කටත් ටිකක් කියන එක හොඳයිනෙ කියල ගිහින් එබුනලු ලොක්කගෙ කාමරේට. ප්රශ්නාර්ත, විශ්මයාර්ථ හරහට දිගට පුරෝගෙන කවදාවත් දැකපු නැති මූනක් දාගෙන මෙයා මොකෝ මේ කියල බලපු බොස් "YES" කියපු ගමන්ම " නෑ සර්..මේ...දන් ටිකකකට කලින් reception එකට පොඩි හාමුදුරුවො කෝල් කරල ...බ්ලා...බ්ලා..බ්ලා.. කියල විස්තරෙ කියල ඉවරවෙනකොටම ලොක්ක කිව්වලු...ආ ගනං ගන්න එපා, මේ ලඟදි මිහින්තලේ ලොකු හාමුදුරුවන්ටත් කෝල් කරල අහල තීන්නෙ "තිස්ස එහෙම ඔය පැත්තෙ ආවද" කියල, පස්සෙ හාමුදුරුවො "ඔය කවුද කතා කරන්නෙ" කියල ඇහුවම කිව්වලු " මං මේ මුවා කතා කරන්නෙ" කියල.
එතකොට තමයිලු නගාල දෙන්නට තේරුනේ තමන් කාපු ලණුවෙ දිග පළල.

ප/ලි . මේ කතාවෙ ලොක්ක කවුද කියල CLIPSAL ගැන දන්නෝ දනිති.

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails