රජ දෝනිගෙ පතෝල මැස්ස...

දැං ඉතින එක දිගට ගමේ කතා ලියල නමකුත් වැටිලනෙ. ඉතින් ඒක හින්ද අද වෙන කතාවක් ලියන්න හිතුන. මේක මේ අන්දරේගෙ කතාවක්. අහල නැතිවෙන්ට බෑ කීප දෙනෙක් හරි. ඒත් නාහපු අයට දැන ගන්ට කියල, පොඩි වෙනසකටත් එක්ක ඔන්න ඔහේ දැම්ම.

ඉස්සෙල්ලම කියන්න ඕනි මේක මේ වැඩිහිටියන්ට පමණයි, එහෙම නැත්තං වල් කතා ගනයට අයිති එකක්. ඉතින් ඒව දිරවන්නෙ නැති ඇත්තෝ නොබලත්වා හෝ බලා කට පියාගෙන සිටිත්වා.

මේ අන්දරේ රජමාලිගේ සේවය කරන කාලෙ.

ඉතින් ඔය රජ්ජුරුවොන්ට ඉතාම රූමත් සියුමැලි දූ කුමාරියක් හිටිය. මේ කුමාරිගෙ ලොකුම විනොදාන්ශෙ උනේ එයාගෙ උයනෙ ගස් වලට පැල වලට සාත්තු කරන එක. මේ මල් ගස් එළවලු පැල වලට හරිම ආදරෙන් කතා කරල, ඒව අත පත ගාල බොහොම හොඳින් රැක බලා ගන්න හින්ද මේ උයනෙ ගස් හොඳට ඵල බරව මලින් පිරී බැබලුනා.

මේ මල් ගස් අතරෙ කුමාරිගෙ පොඩි එළවලු පාත්ති කීපයකුත් තිබුන.

ඒකෙනුත් කුමාරි ගොඩක්ම ආදරේ කරේ පතෝල මැස්සට! ඒකෙ පතෝල කරල් පහලට බේරිල, දවසෙන් දවස දික්වෙන හැටි කුමාරි හරි ආදරෙන් තමයි බලං හිටියෙ. අනික විශේශ සාත්තුව නිසා කරලුත් වෙන තැන්වලට වඩා හොඳ පුෂ්ටිමත්ව ලස්සනට තිබුන විතරක් නෙවි මේ අපූරු මහ විසාල පතෝල හැදෙන අරුම පුදුම පාත්තිය ගැන රට පුරාම මිනිස්සු අහල කියලත් තිබුන.

ඉතින් හැම දේටම හොට දාන අන්දරේටත් මේ අලංකාර පතෝල වගාව ගැන දැන ගන්ට ලැබිල, මහ හෙන පිඹුරො වගේ කරල් හැදෙන්නෙ කොහොමද කියල දැක ගන්ට ආස හිතිල දවසක හීන් සීරුවෙ ගිහින් පතෝල මැස්සට රිංගුව!

ටික වෙලාවකින් කුමාරියි එයාගෙ පරිවාර සේවිකාවොයි උයනෙ අනිත් ගස් වල සාත්තුව් ඉවරකරගෙන එන ගමන් පතෝල මැස්ස යටටත් ගොඩ වැදිල, අර පහලට එල්ලෙන පුන්චි පුන්චි කරල් විතරක් හරි ආදරෙන් කීපසැරයක් අතගාල, ඉඹල,

"ඉක්මනට ඕගොල්ලො ලොකුවෙන්න, මගේ චූටි චූටි පැටව්" අරව මේව කියල ඒ කරල් එක්ක තොඳොල් වෙලා එක විකාරයක් කරල යන්න ගියා.

මේ සීන් එක දැකපු අන්දරේ ගොය්යටත් මාර අදහසක් ආව.

"ඇයි යකඩො මේ නිකං පතෝල අතගාන එකේ අපේ කරලුත් ටිකක් අතගාගන්න බැරිය මේ යන යෑමට, අනික චුට්ටක් හරි අත ගෑවුනානං කාගෙද, රජ දූගෙ අර සුමුදු අත නොවැ"

ඉතින් මෙහෙම හිතපු අන්දරෙත් පහුවෙනිද උදේ ම උයනට රිංගල, පතෝල මැස්ස උඩට නැඟල දිගාවෙලා, ඇඟපතත් කොළ වලින් වහගෙන එහෙම, මිනිහගෙ කරලත් පහලට එල්ලන් හිටිය අර රාජකීය ට්‍රීට් එක ගන්න බලන්.

දැන් ඔන්න රජ දුව වෙනද වෙලාවටම වගේ එයාගෙ පරිවාර සේවිකාවොත් එක්ක ඈවිත් වටේ යනකොට මේ අලුත පැනපු පුංචි කරල් පොඩ්ඩ දැක්ක.

දැකල එතන නැවතිල, පොඩ්ඩක් අතගාල මේකට ආදරේ දක්වන්න හදනකොටම, අන්දරේට මේ වෙන සංගෙදිය දරා ගන්න බැරුව හරි, නැත්තං පුරුද්දටම හරි.. ....බඩු ටික පැන්න.

එතකොට එක පාරටම ගැස්සිල පස්සට පැනපු කුමාරි,

"හපෝ මේක මේ නරක්වෙලානෙ දැම්ම, මොනාහරි ලෙඩක් හැදිලද කොහෙද"

කියල අතේ තිබුන දුනු පිහිය අරං චකස් ගාල මුලින්ම කපල දැම්ම.



ප.ලි .
මේ කතාව ලියල පෝස්ට් කරන දැන් මෙහෙ වෙලාව පාන්දර 2.50යි. අද හවස ඉඳන් අපේ සින්හබාහුවට උණ. මිනිහ convulsion history (එක පාරක් නෙවි දැනට දැනට තුන් සැරයක්) පොරක් නිසා උණ පාලනය කරගන්න එක හරිම වැදගත්. ඉතින් දැන් මං පාන්දර තුන වෙනකල් සැරේ අර නිදන් ඉන්න කොල්ලව තෙම තෙම, උණ බල බල. ඒ ඩියුටියත් යන අත‍රෙ තමා නිදිමත යන්න මේක ලිව්වෙ.ඉන් පස්සෙ shift එක සුප්පාට. දැන් කීයට නිදා ගත්තත් හෙට උදේ 8 වෙනකොට යන්න ඔනෙ පීරියඩ්මචන් ගාවට. මෙහේ සෞක්ය පහසුකම් අන්තිමයි, මිල ඉතා ඉහලයි විතරයිනෙ. ඉතින් මුලින්ම කඩාගත්තෙ නැත්තං මහ කරදරේ. මොනා කරන්නද, ජීවිතේ හැටි ඔහොම තමයි, හැමදේම සමබරව තීනවනං, ලැබෙනවනං මොනව කරන්න බැරිද.