සිංහලයාගේ උණු වීම සහ උණුකරවායාම! Aids and aids!

රටම නොව ලොවම කම්පා වූ ඛේදවාචකයක් සිදුව ඇත. අසරණ මිනිසුන් නොදන්නා ගණනක් මිහිදන්ව ඇති මොහතක, යළිත් සිංහලයාගේ සුපුරුදු කාරුණික හදවත උණුවෙමින් පවතී. සිංහලයා යනු ආධාර වලින් යැපෙන්නත් ආධාර දෙන්නටත් උපන් හපන් කමින් යුත් අපූරු ජන කොටසකි.

බුකිය පුරා සනීපාරක්ෂ්ක තුවා, යට ඇඳුම් සඳහා ආධාර එකතු කරන්නන්ය. රේඩියෝ චැනල් වල මණුසත් කම් මීරියබැද්දට දෝරෙ ගලා යාමට පටන්ගෙන ඇත.

දිය යුත්ත හා නොදිය යුත්ත ගැන අදහසක් ඇතිව හෝ නැතිව ඔවුන් ආධාර එකතු කරති. මේ සිදුවීම් මට සිහි කරන්නේ වසර දහයකට පෙර සුනාමියේදී මා පුද්ගලිකව අත් දුටු සිදුවීම් කිහිපයකි.

මා පෙර සටහන් කල පරිදි, සුනාමිය ගැන මම දැනගන්නේ දෙසැම්බර් 26 දින සවස් වරුවේය. ඒ මොහොතේ අප රැඳී උන් "වැද්දාගල" නවාතැනින් පිටත්ව රත්නපුරය හරහා කොළඹ ඒමට පිටත් වූයේ 27 වන දින උදෑසනිනි. අප එන මග දිගට, රත්නපුර, කුරුවිට ඇහැලියගොඩ නගරවල රථ පේලි ආධාර එකතු කරමින් තිබෙනි. ඒ වනවිටත් යම් මාර්ග තදබදයක් ඇති කරමින් එම නගරවල සිදුවූ "සත් ක්‍රියාව" දැක ගනිමින් රත්මලානට පැමිණි අප, හිස ගිණිගෙන හික්කඩුවට යාමට පිටත් වූයේ එදිනම, එනම් 27 සවසමය.

ඒ වනවිට ගාළු පාර පාළුවට ගොස් තිබු අන්දම ගැන මා පෙර සටහන් කර ඇත. එලෙස පාළුවට ගිය ගාළු පාරෙ හික්කඩු ගොස්, මීටියාගොඩ, අළුත්වෙල, ගෝණාපිනූවල ඈ හැම අස්සකම තිබූ අනාථ කඳවුරු රෝහල් වල අප පවුලේ අයව සෙවීම නිසා, 29 දින උදෑසන වන විට මගේ මෝටර් රථයේ ඉන්ධන ටැංකිය රතු කට්ට අසන්නයට පැමිනෙමින් තිබුනි.

නමුත්, ප්‍රවහාන මාර්ග අඩපන වී තිබීම නිසා ඒ වනවිට දකුණේ සියලු ඉන්ධනහල් එක්කො වසා, නැතිනම් දිගු පෝළිම් වල ඇති යතුරුපැදි වලට පමණක් ඉන්ධන නිකුත් කිරීමකට සීමා වීය.

ඒ වනවිටත් අතුරුදන්ව සිටි පවුලේ සාමාජිකයන් එකකු හෝ හමුවී නොතිබූ නිසාත්, කෙසේ හෝ ඔවුන්සොයාගැනීමෙන් පසු නැවත කොළඹ යායුතු නිසාත් අපේ ඉන්ධන අවශ්‍යතාවය ඉතා දැඩිය.

විකල්ප දෙකක් තිබුනි. එකක් නම් නැවත කොළඹ අවට ඉන්ධන ඇති පෙදෙසක් වෙත පැමින, ටැංකිය පුරවාගෙන ආපසු ඒමයි. දෙවැන්න කොළඹ දෙසින් එන්නෙකු අත පැට්‍රල් කෑන් එකක් දෙකක් ගෙන්වා ගැනීමයි.

අප මුලින්ම දෙවනි යෝජනාව ක්‍රියාත්මක කරන්නට සිතුවෙමු.

මගේ මිතුරන් කිහිප දෙනෙකුටම ඇමතූ මුත්, ඔවුන් හෝ දන්නා කෙනෙකු ආධාර ගෙන දකුණට නොඑන බව දැනගන්නට ලැබුනි.

තත්වය බරපතලය. වහා කණඩායමක් සොයා ගතයුතුවිය.

"ඉන්නකො බලන්න මම අපේ ඔෆිස් එකේ අයට පොඩ්ඩක් කතා කරල බලන්න. සමහරවිට ඒගොල්ලො මොනව හරි ඕගනයිස් කරල ඇති" යැයි කියූ බිරිඳ මගෙ අතින් මොබයිල් එක ගෙන ඇගේ මිතුරෙකුට ඇමතීය.

මුල සිට අප සිටින තත්වය විස්තර කර, අනතුරුව ඔහුගේ ප්‍රශ්ණ විචාරත්මක වැඩසටහනත් අවසන, අප අවශ්‍යතාවය පවසන ලදි.

ඇය ලද පිළිතුර ඊට තරමක් වෙනස් එකක් විය.

"කොළඹ අවට කොහෙවත් කඩවල හිස් කෑන්, බූලි වතුර බෝතල් ගන්න නෑලු. ඒගොල්ලොත් හොයල වතුර ගේන්න. නැති තැන බෙහෙතුයි ඇඳුනුයි අරගෙන හවසට එනවලු!"

මේ අතර අප හා සිටි බිරිඳගේ සහෝදරයාටත්, මගේ මිතුරු අමිලටත් ඔවුන් ඇමතූ ඇමතූ මිතුරන්ගෙන් ලැබී තිබුනේ සමාන පිළිතුරුය.

එන උන් එක්කෝ පිටවෙලා මග ඉන්නෙ, නැතිනම් හිස් බූලි නැත!

"අපි ජගාට පොඩ්ඩක් කතා කරල බලමුද?"

ජගත් යනු මගේ හොඳ මිතුරෙකු වන අතර, හොරණ ප්‍රදේශයේ විසූ ඔහු අවට ජනප්‍රිය චරිතයක් විය. අනුන්ගේ දුකේදී උදව් කිරීමට ඉතා කැමැත්තෙන් ඉදිරිපත්වන චරිතයකි. නියත වශයෙන්ම ජගත් තම කෲ කැබ් රථයේ යම් දෙයක් පුරවාගෙන මිතුරන් කිහිපදෙනෙකුන් සමග විපතේදී දකුණට එන බවට අපට විශ්වාසයක් විය.

මම ජගත් ඇමතුවෙමි!

"ජගා, උඹ කොහෙද ඉන්නෙ. මට පොඩි උදව්වක් ඕනෙ"

"මචං අපි හොරණ ඉන්නෙ මොකද්ද වෙන්න ඕනෙ?"

ඒ වන විට මම සිටිනා ස්ථානයත්, අප පවුලේ අය මුහුන පා සිටින තත්වයත් සඳන් කර,

"උඹල මේ පැත්තට එනවනං බැරිද මට පැට්‍රල් කෑන් දෙක්ක ගෙනත් දෙන්න. මම සල්ලි දෙන්නම් මෙහෙදි"

"අනේ මචෝ, මෙහෙ තීනත තරමක් කෑන් එකතු කරල වතුර පුරවල ඒව අරන් මේ එන්න හදන්නෙ. දැන් මම හිතන්නෙ නෑ හිස් කෑන් එකක් හොයාගන්න පුලුවන් වෙයි කියල"

"ඉතින් ඔය වතුර කෑන් එකක් හලල පැට්‍රල් දාගෙන වරෙන්කො"

"අපෝ එක කරන්න බෑ බන්, මුන් මගෙ ඔළුව කාවි. ඔහෙ මිනිස්සුන්ට බොන්න වතුර නෑ කියල වතුරම තමයි අපි වැඩියෙන් ගත්තෙ. ඉතින් ඒ එකක් දෙකක් හලල පැට්‍රල් පුරෝ ගත්තොත් මේ උදව් කරපු උන් මාව කයි.උඹ තරහ වෙන්න එපා, පොඩ්ඩක් බද්දෙගම පැත්තට ගිහින් බලහන් පෙට්‍රල් ටිකක් හොයා ගන්න, මටගේන්න විදිහක් නැහැ මචන්"

ආධාර කණ්ඩායමකින් ආධාර බලාපොරොත්තු වීම එතකින් අවසන් විය.

අවසානයේ, එකම විකල්පය වූ කොළඹ පැමින ඉන්ධන පුරවා නැවත යමට අපිට සිදුවිය. එයද සිතූ තරම් පහසු නොවූයේ, ලොරියක නැගි දහ පාලොස් දෙනා වතුර බූලි, පරණ ඇඳුම්, නොයෙකුත් අවශ්‍ය/අනවශ්‍ය දේ රැගෙන ගාළුපාර දිගේ දකුණට ගලමින් තිබූ නිසාවෙනි. ඒ ආ බොහෝ දෙනෙක් කොහෙන් හෝ එකතු කරගත් යමක් රැගෙන දකුණට පැමිණ තිබුනේ "සුනාමි බැලීමට" තිබූ නොතිත් ආසාව ආධාර වලින් වසාගෙන බව අප හොඳින්ම දැන සිටියෙමු.

මන්ද, ඒ දානපතියන් ගෙයක මඩ ටිකක් හෝ අස් කරන්නට උදව් නොවී, අනාතකඳවුරක කුණුවලක් හෝ කපන්නට උදව් නොවී තමන් ගෙන ආ කඩමාලු සහ වතුර බූලි දමා, වටපිට සිරි නරඹා ආපසු ගොස් තිබුනේ සැබැවින්ම අවශ්‍ය දේ රැගෙන එන සැපයුම් ප්‍රමාද කරමින්, මහමඟ පැය ගනන් දිගු රථවාහන පෝලිම් සදමින්, ලක්ෂ ගණනක ඉන්ධන නිකරුනේ දවමිනි.

එපමනක් නොව, අනාත කඳවුරු දොරකඩ "පරණ ඇඳුම එපා", ප්ලාස්ටික් වතුර බෝතල් එපා" වැනි බෝඩ් ගස්සවන්නටද, පරණ කඩමාලු කොත් සාදවන්නටද ඔවුන් සමත්ව තිබුනි!

මෙනිසා, චාරයකින් තොරව, කල්ලි ගැසී මොනවා හරි රැගෙන යන මෙවන් බෝ-සතුන් මීරියබැද්දේ නොයා සිටීම සැබෑ ලෙසින් ආධාර දෙන ආයතන වලට සහ රජයට කෙරෙන උපකාරයක් මෙන්ම ඒ ගම්මුන්ට කරන උපකාරයක්යැයිද වන බව මම සිතමි.

එහෙත්, යම් කිසිවෙකුට සැබැවින්ම කිසියම් ආධාරයක් ඔවුන්වෙනුවෙන් කල යුතුමනම්, තව දෙමසකින් එන නව වසරේදී ඒ කුඩා දරුවන්ට සෙල්ලම්බඩුවක් රසකැවිල්ලක්, අලුත් ඇඳුමක් රැගෙන එහි ගොස් එන්න. මන්ද ඒ වනවිට මේ "රැල්ළ" බැසගොස් ඔවුන්ව අමතකව තිබීමට හැකි බැවිනි!