මහ නුගය...! A scary banyan tree..!

"ඔය නුග ගහේ තමයි ඒ කෙල්ල එල්ලිල මැරිල තියෙන්නෙ.."

ඉතින් කියන්නටවත් කිසිවකුගෙ කට නොහෙල්ලේ. රැහැයි හඬ, වවුල් පියාපත් හඬ සහ නිවී ගිය ගිණිමැලයෙ පුපුරන දර කැබලි හැර මගේ හඬට වෙනත් බාධා නොවීය.

"දවස් දෙකක් මිනිය එල්ලිල තිබිල, ගඳ එනකොට තමයි බලල තියෙන්නෙ"

සීතල සුලඟින් ගැලවෙන්නට මෙන් අසේල අත තිබූ රෙද්දෙන් හිසද වසා ගති. රාත්‍රියෙහි නිහඬ අඳුර තවත් කැටි වන්නේ සහ සීතල බිය දෙගුණ කරවන්නට මෙනි.

"උඹ කොහොමද ඔච්චර විස්තර දන්නෙ.." රන්දික ඇසුවා නොව යන්තන් කෙඳිගෑවේය.

"ඇක්ව පර්ල් එකේ අපේ අය්ය කෙනෙක් වැඩ කරා. එයා තමා මට කිව්වෙ සේරම..."

මගේ සෘජු පිළිතුරත් සමගම රන්දිකගේ දෑස් ඉවතට හැරුනි.

"එහ්"..සෙමින් තම කකුලට නැගි කඩියකු රන්දිකගේ වහා ගසා දැම්මේ භූතයකු එලවන්නාක් මෙන් ගැස්මකිනි. වවුල් තටු හඬ සහ රැහැයි හඬ අතරේ කල්පයක් පමණ දිග විනාඩියක් ගෙවෙන්නට ඇත.

"මට නිදිමතයි...නිදාගමු බං..."

දැන් ඔය ඇති යන්න අසේලයා වෙනස් වචනවලින් කියා දැම්මේ ඉවසා සිටීමට බැරිම තැන විය යුතුය.

"එහෙනං ගිණි මැලේට වතුර එකක් ගහල ඉම්මුද..?"

"ඕන්නෑ බං, ඕක ඔහොමම නිවිල යයි..." එවර රන්දිකගෙ හඬ මදක් ප්‍රාණවත්ව තිබිනි. සැබැවින්ම වතුර ගේන්නට නොව, චූ කරන්නටවත් මෙතනින් එහාට ය හැකි එකෙක් එතන නොවිනි.

..............................................

බායිවත්තේ මහ නුගය යනු සැබැවින්ම බිය ගෙනෙන අඳුරු තැනකි. වත්තේ මඳක් පහල බෑවුමක පිහිටි ඒ මහා ගසෙහි නිමක් නැති මුල් යක්ෂයාගේ රෝම මෙන් පහලට වැක්කෙරෙයි. මෙනිසා රැයෙහි නොව දහවෙල්හිත් එදෙසට යාමට නිර්භීත එකෙකුවත් අප බාලදක්ෂ කණඩයේම නොසිටියහ.

කොටින්ම ධීරයා පදක්කම් දැරූ, ගොරකාන ගමේම උපන් ශාන්ත අය්යා පවා මහ නුගේ පැත්තට නොයා සිටිය යුතු බවට අවවාද කලේ එහේ සර්පයින් සිටිය හැකියැයි කියාය.

එනිසා, මේ අඳුරු රූක්ෂ රාක්ෂයා තමන්ගෙ කූඩාරමට පිටුපසින් නැගීසිටින දෙස බලන්නට රාත්‍රියේ කිසිවෙකුත් එඩිතර නොවිනි. එහෙත් අප කඳුවුරු බිම පිහිටා තිබූ ආකාරටය, නුගේ දෙස නොබලා චූ කිරීමට අප කූඩාරමේ සාමජිකයන්ට අවස්ථාවක් නොතිබිනි.

සියල්ලෝම අනුගමණය කලේ එක්ම ක්‍රමයයි. එනම් තරු දෙස බලාගෙන කූඩාරම පිටුපසට ගොස්, දෑස් වසා මූත්‍රා කර, නැවත තරු මග ඔස්සේ පැමිණීමයි.

කඳවුරේ තුන්වැනි දින රත්‍රිය වනවිට, බායි විසින් දූෂනය කෙරුනු වත්තේ මුරකරුගේ දුව නුගයේ  එල්ලී මල පුවත සියල්ලන් දත් රහසක් විය. නුගය යනු රාත්‍රීයේ දත්විලිස්සාගත්, මයිල් සෙළවෙන මහා යකකු මෙන් අප පසුපසින් සිටීම පිළිබඳ සියල්ලෝ තුලම අප්‍රකාෂිත බියක් දැඩිව වැඩෙමින් තිබුනි.

නුග ගස පැත්තට වන්නට තිබූ, අප ගැමුණු කණ්ඩයේ කූඩාරමේ සිටි සැමට අවසන් දින, එනම් හතරවදින රාත්‍රිය එළබෙන විටම, "හෙටින් පසු සුවයෙන් නිදිය හැකිවෙනු ඇත"යි සිතුනා වැනි විය.

කඳවුරේ අවසන් රාත්‍රියේ ගී ගැයීම්, නාට්‍ය ඈ සියළු ක්‍රියාකාරම්කම් වල උද්‍යෝගයෙන් නියැලි ගැමුණුවන් සියල්ලම නින්දට යනවිට මැදියම් රැයට ආසන්නය. එතෙක් බාලදක්ෂයන්ගේ හඬට පසුබා සිටි නිහඬතාවය යලි රජයමින් තිබුනි. වවුලන්ගේ තටු නිහඬ හඬට භිය පුරවන්නට පටන් ගෙන ඇත. මහ නුගේ පත් සොලවන සුළඟ, සීතල සමග මුරකාරයාගේ දියණියගේ මතක අප තුලට යළි ගෙන එන්නට පටන්ගති.

එහෙත් ඈත බොල්ගොඩ නදිය දෙසින් එන ඒ හීගඩු පිපෙනා සුළඟ, බියකරු නුගපත්ද, යක්ෂයාගේ රෝමද අවුස්සාගෙන සීතල දෙකවලට බිය පිරූ රහස් කියමින් කැරකෙන අතරේ කුඩා ගැටයින් පිරිස සිය අවසන් කඳවුරු රාත්‍රියේ ජය සහ සතුටෙහි උද්දාමයෙන් සුළඟට නෑසූ කන්ව සිටියහ.

බිය වෙනුවට ඒ රාත්‍රියෙ ජය සිත්වලට පැමිණ තිබුනි.

මෙ නිසා සියල්ලන්ටම නුගේ අමතකව ගොස් ඇති සැටියකි. මැදියම් රෑ රැහැයි හඬත් සමඟ සියල්ලෝ කූඩරම් තුලට වැදුනේ අවසන් රෑ අවසන් හෝරා කිහිපය ගෙවා දමන්නටය.

"ලසන්ත අය්යෙ, එනවද මන් එක්ක පිටිපස්සට ගිහින් චූ දාල එන්න" මහේෂ්ගේ ආයාචනය බැහැර කරන්නට ලසන්තට හේතුවක් නොතිබිනි.

මධ්‍යම රාත්‍රියද පසුවෙමින් තිබුනද, සිය කණ්ඩයමේ අන් සියල්ලන්න්ම පාහේ කූඩාරම තුලට ඇදී සිටියද, ගිණිමැලය නිවී යමින් තිබුනද, ලසන්තට බියක් මතකයට ආවෙම නැත.

බිය ඇතිවන්නේ හිත හිස් වූ විටය. හොල්මන්, හොල්මන් කරන්නේ සෙළවෙන මනසකය. ලසන්තගේ සිත උද්දාමයෙන් හා සතුටින් පිරී තිබුනි. එහි වෙන කිසිවෙකට ඉඩ නොතිබිනි.

"එනව එනව...මොනාට භය වෙනවද මල්ලි...එනව"

ලසන්තගේ හඬ  සෘජුය.  

තම කණ්ඩය ලත් ජයෙන් උද්දාමයට පත්, ගැමුණු කණ්ඩායමේ කැපී පෙනන තරුවක් වූ ලසන්තට එදින කූඩාරම පිටුපසට ගොස් චූ කරන්නට තරු පාර අවැසි නොවිනි.

කුඩා බාලදක්ෂයින් දෙදෙනා කඳුගැටය මත සිට සිය කෘත්‍යට සැරසෙයි. මග නුගය පහල සිට ඔවුන් දෙස බලා දත් නියවමින් සිටියි.

සර සර හඳින් සුළු දිය වැටෙන හඬ පැතිරෙමිනි තිබිනි. ලසන්තත් මහේෂුත් තම බර තවත් සැහැල්ලුකරමිනි සිටියහ.

ටකස්... කුඩ අතු කැඩෙන හඬක් සමඟම එක්වරම රැහැයි හඬ නැවතිනි. නුග පත්ද සුළඟද නිහඬ විය.

සර සර හඬින් තණ පත් මත වැටෙන සුළුදිය හඬ පමණක් අවට සිසාරා නැග ආයේ නිහඬ අඳුරේ අමුතුම හැඟීමක් මවමිනි.

එක්වරම සුළුදිය පහර දෙකක හඬ එකක් විය. එකකු තම වැඩය නවතා ඇත!

"අය්යෙ අර.."

මහේෂ් ගේ සීතල කුඩා අත ලසන්තගේ මැණික්කටුව තදින් වෙලාගති.

ඇයි අසන්නටත් පෙර ලසන්තට බැලුනේ නුගය දෙසය.

පොඩි උන්දෙදෙනාගේම කටවල් විවර තුලින් වවුලෙකුට යන්නට ඉඩ හැදිනි. මෙතෙක් වෙලා තණපත් සිපගත් සුළු දිය දහර ලසන්තගේ කළව සිපගන්නට විය.

මෙතෙක් නොතිබි, නොවිඳි අපමණ බියක් ලසන්තගේ පිට දිගේ හිස්මුදුනටම දිවයමින් තිබුනි.

අඳුර අතරින්, නුගයේ බියකරු මුල් මැදින් සුදු පැහැති රුවක් මඳින් මද ඉහිලට එමින් තිබෙනු ලසන්තට පැහැදිලිව පෙනෙන්නට විය. ළමුන් දෙදෙනාටම කෑ ගසන්නට ඇරි කටවලින් හඬ පිට නොවන්නේ මන්දැයි සිතන්නට වෙලාවක් නොවිනි. මහේෂ්ගේ සීතල කුඩා අත දඬුවක් සේ ලසන්තව තවත් වෙලාගති.

සුදු පැහැති ඡායාව සෙමෙන් සෙමෙන් මිනිසෙකුටත් වඩා උස්වෙයි. මහසොහොනා නම් උස යන අවතාරය...මුරකරුගේ දියණිය...සියළු කතාන්තර චිත්‍රපටයක් මෙන් අකුණු ගසමින් මැවෙත්ත්දි  සීතල හුළඟට නොදැනුනු දාඩිය ගත පුරා වැගිරෙමින් සිටි ලසන්ත  සිය උපරිම වැරය උගුරට දුනි..

උදු අම්මෝ....අම්මෝ...

පපුවේ ගැඹුරුම තැනින් කෑගසා මරහඬ දුන් ලසන්තගේ මහ හඬත් සමග මිනිසෙකුටත් වඩ උසැති ඒ මහා ඡායව එක්වරම නොපෙනි යනු දෙදෙනාම පැහැදිලිවම යලිත් දුටහ..

ඔව් එය මොහොතකින් අතුරුදන් විය...!

විළාපයට යන්තම් නින්දේ සිටි ජේෂ්ඨ බාලදක්ෂයින් සහ කණිෂඨයන් පමණක් නොව ඈත බොල්ගොඩ ගඟෙහි මාලු බෑ ධීවරයන්ද අවදිවී තිබිනි.

කිසිවක් කතා කරගත නොහැකිව, මුත්‍රාගොඩේ සීතලව වැටී සිටි ලසන්තව  ඔසවාගෙන කූඩාරමක් තුලට ගෙන යන ලදි. කුඩා මුත් වඩා එඩි තිබූ මහේෂ්ගේ තත්වය යහපත් වූ අතර, උණ විකාරයෙන් දොඩවන්නට ගත් ලසන්තව වහා ලඟම තිබූ ගල්කණුව පන්සලට ගෙනයන්නට කෝලිත අය්යාගේ මෝටර් සයිකලය පණ දමන ලදි.

..........................................

බායිවත්ත කඳුවුරු බිම අවසන් වූයේ ලසන්තගේ බාලදක්ෂ දිවියටද තිත තබමිනි.

ලසන්ත දක්ෂ බාල දක්ෂයකු වුව, ලුනාවේ තම මිතුරන්ගේ හය්යෙන්, අනෙක් කණ්ඩායම් සාමාජිකයන්ගෙන් බලෙන් මුදල් එකතු කිරීම, ඔවුනට පහරදීම, නොයෙක් දේ පැහැර ගැනීම වැනි දේ කරන බව නොදත් ජ්‍යේශ්ඨයින් ලසන්තගේ නැවතීම ගැන දුක් වන අතර, ඔහුගෙන් පීඩා විඳි අනෙක් සියල්ලෝම මහ සොහොනාට රහසේ පින්දෙමින් සිටියහ.
...........................................


එහෙත්, ඒ සමස්ථ සිදුවීමම එයට මසකට පමණ පෙර ලසන්ත විසින් මා බාල මල්ලීට  පහරදී ඔහුගේ අතෙහි වූ ඔරලෝසුවත් කාන්දම් පෙට්ටියත් පැහැර ගත්තතාට දුන් රිටන් එකක් බවත්,  මහසොහොනා යනු සුදු පොරොවන රෙද්දකින් හිස සිට වසාගෙන කන්ද පාමුල සිට ඉහලට ආ මගේ කරපිට නැග සිටි ලොකු මල්ලී බවත් මේ වනතුරු දැන සිටියේ අපි තිදෙනා පමණි




ප/ලි

කලකට පෙර ඉතා රසවත් බ්ලොග් ලියූ පැරණි සිංහල බ්ලොගර්ස්ලා පිරිසක් තම දූවිලි වැදුනු බ්ලොග් පඩංගු එළියට ගෙන, අද සිට සතියක් පුරාවට රසවත් ලිපි වලින් හමුවන බ්ලොග් වසන්තය ඇරඹිනි.

බ්ලොග් වසන්තයට ලියන්නන් බොහොමයක් දැනට ඇති සින්ඩිවල දකින්නට නැති නිසා අලුත්ම ලිපි මේ ෆේස් බුක් පිටුවෙන් හෝ ලක්දැල සින්ඩියෙන් කියවන්න.