සුභ දිනෙක පැතුම.. Part - 2

ලොකු පුතේ ඔයා ලෑස්තිද?

වෙනදට අන්තිමටම ඇඳ ගන්න අම්ම, එදා කලිම්ම ලෑස්තියි. ඉක්මනටම ඇඳගෙන හොටෙල් එකට යන්න..

"හරි හරි, ඉන්න ඔයාව වෙලාවට එක්කන් යන්නං.." මම ඩියොඩ්‍රන්ට් ස්ප්‍රේ වෙන සද්දෙ අස්සෙමයි කිව්වෙ.

මම කිව්ව එක ඇහුනද නැද්ද මන්ද, එයාගෙන් සද්දයක් නැති තැන මම ආයි ටිකක් තාලෙකට කෑගැහුව

"අම්මව එක්කන් යන්නන්...මලක් ඔලුවෙ තියන්නං...තියල ෆොටෝ ගහන්නං.."

හිතේ සැහැල්ලුවෙන් ඉන්න අය බාත් රූම් වල සින්දු කියනවලු. එතකොට ඇඳුම් අඳින ගමන් සින්දු ගොතන්නෙ හිතේ මොනා තීන අයද?

අද නංගිගෙ ජීවිතෙ වැදගත්ම දවස. ගෙදර හැමෝගෙම සතුට උතුරන දවසක්.

වටලප්පමක රසවිඳින පොඩි එකෙකුට කජු කෑල්ලක් ලැබිල වගේ මගේ හිතේ ඒ සතුට දෙගුණ වෙන යමක් වෙලද කියල මටම හිතෙනව. හිතෙන හිතෙන හැම දේ ගැනම හිතන්න ගියොත් පිස්සු හැදෙයි.

මම කළිසමේ කකුල් දෙක අස්සට සීරුවට බැහැල ෂර්ට් එකේ බොත්තම් පෙල කෙලින් සිප්  එක තියල උඩට ඇද්ද.

නංගිගෙ මංගල්ලෙ බෙස්ට්මන්ල නෑ. ඒ හින්ද මල් බොකෙ එක උදේම ගල්කිස්සෙ නෙළුම් අක්කලගෙ ගෙදරින් අරගෙන හොටෙල් එකට ගෙනිහින් දෙන එකත් තිබ්බෙ මගෙ ලිස්ට් එකේ. ඊට අම්තරව අම්මව එක්කන් යන්න, නංගිගෙ ඇඳුම් මල්ල ගෙනියන්න, ඔයවගේ තව අතුරු කාරණා කිහිපයකුත්.

"මනමාලය මෙලහකටත් ඇවිල්ල ඇති..."

අම්ම ආයි එළියෙ ඉඳල කියවනව.  උන්දැට ඉවසිල්ලක් නෑ.

"පොඩ්ඩක් ඉන්නකො ඔහොම, හරියට මෙයා මණමාළි වගේනෙ හදිසිය"

මම කාමරේ ඉඳම්ම කෑගැහුව.

"කොයි අම්මටද පුතේ දුවෙක් මණමාලියෙක් වෙනව දකින්න ඉවසිල්ලක් නැත්තෙ"

අම්මගෙ වචන හැඟීම් බර උනාට හඬේ තිබ්බෙ තනිකර සතුට.

මම හතරවෙනි පාරටත් කණ්නාඩියෙන් බලල, ජෙල් ඇඟේ උලාන සීරුවට හිටගෙන උන්නු කෙස් ගස් ටික තව පාරක් අතගාල බලල කාමරෙන් එලියට ආව.

සාලෙ කෑම මේසෙ උඩ පත්තු කරපු පහණ තාම යාන්තමට නටනව. කිරිබතුයි කැවුම් ගෙඩියි එක ගාව ඉඳගෙන උඩ බලාගෙන. කොකිස් පිඟාන විතරක් එහාට වෙලා කෙසෙල්ගෙඩි වලට හේතුවකුත් දාගෙනම ජනේලෙන් එලියට ඈත බලං.

අනේ අපෙනුත් මල් ගන්නකෝ වගේ ඉන්න කැවුම් ගෙඩි අතරින් රන්වන් පාටට පියවුරු තුඩක් වගේ ඉස්සිල හිටිය කැවුමක් මම පරෙස්සමට අතට ගත්ත.

"අම්මෙ යං.."

උදේ කෑමට කැවුම් මොට්ටුව කටේ දාගෙන මම යන්න හැදුවට, ලොකු පස්සක් වගේ රවුමට තිබ්බ ඉතුරු කැවුම් කෑල්ලත් ගිලල වතුර ටිකකුත් බොනකල් අම්ම නෙමේ මට යන්න දුන්නෙ..

......................................................................................

ලස්සනට සුදුපාට රෝස පොහොට්ටුවලින් හදාපු මල්බොකේ දෙක අත්දෙකේ හින්ද මම හෙමිහිට දණිස්සෙන් දොරට තට්ටු කරා.

ගල්කිස්සෙ හොටලෙ බේ වින්ගෙ එකේ රූම්ස් වල දොර ඇරියම ඇතුලට එන කෙනෙක්ට එකපාරම පේන්නෙ ඈත ක්ෂිතිජය. ඒ බටහිර මුහුද නිසා උදෙට ටිකක් අඳුරුයි.

ඒ මම බලාපොරොත්තුවෙච්චි දර්ශණය.

ඒත් ඇරුණු දොරෙන් මුහුණට වැටුනෙ ඇස් ගිණිකන එලියක්!

මූණට එල්ලවෙච්චි වීඩියෝ කැමරාවෙ ලයිට් එළිය අතරින් සුරංගනාවක් දොර අරින්න ඇවිත්.

ගිණි මලක් පිපුනාය දොරකඩ..වරක් නොව තව වතාවක්..

"නංගි ඇතුලෙද?"

මම ඇහුවෙ තප්පර ගානක් නිස්සද්දව ඉඳල.

කතා කරන ගෙම්බෙක් දිහා බලාගෙන ඉන්නව වගේ සුරංගනාවි මගේ දිහා බලාගෙන ඉඳල, එකපාරම අතින්කටවහගෙන ඇතුලට දිව්ව.

කළිසමේ සිප් එකවත් ඇරිලද බලන්න බිම බලත්දි බෙල්ල මලක හැපුනමයි වෙච්චි දේ තේරුනේ. පොඩි කෙල්ලො තුදෙනගෙ ලොකු වළලු වගේ බොකේසෙ තුනම අම්මට ගන්න බැරි නිසා මම පහලට එනකොට එයින් එකක් බෙල්ලට දාගත්ත!

මූණ බලල හිනාවෙනව වෙනුවට මූණ දැකල හිනා ගියා කියන්නෙ ඩියොඩ්‍රන්ට් වෙනුවට පිට් පෆ් ගැහුව වගේ තමයි.

"කෝ යමංකො පුතේ ඇතුලට..."

අම්මගෙ සද්දෙත් එක්ක ආයි මට හුස්ම වැටුන. අතේ තියෙන මල්බොකේස් අතෑරල කඩන් වැටිච්චි හිත අහුල ගන්න බෑනෙ. මම එහෙමම ඇරිල තිබ්බ දොරෙන් ඇතුලට ගියා.

"මං බෑග් එකත් අරගෙන එන්නං.."

හිමිහිට මල්බොකේස් ටික ඇඳ උඩ තියල, කණ්නාඩියෙ මගෙ දිහා බලාන ඉන්න නංගිට එහෙම කියල මම ආපහු හැරුන.

"ලොකු අය්යෙ.."

"ඇයි?"

"මේ කවුරුත් මුකුත් කෑවෙ නෑ හලෝ තාම"

අනේ පල ඉබ්බි යන්න, උන්ට නෙමේ උඹටද කොහෙද බඩගිණි...වෙන වෙලාවකනං මම එහෙම කියන්න තිබ්බත්, ඒ වෙලාවෙ කියවුනේ

"හරි මම එළියට ගිහින් මොනාහරි ගේන්නං.." කියල විතරයි.

අතේ සල්ලි  නැති පොඩි එකෙක්ව කානිවල් එකකින් එලියට දැම්ම වගේ මම කාමරෙන් එලියට ආව.

දොරෙන් එලිය ඇවිත්, කොරිඩෝ එක දිගේ අඩි දහයක් යන්න උනේ නෑ...

අය්ය මේ.......


..................................................................................................

යුනිකෝඩ් කන්වර්ටරේ නැතුව මේක දිගට ලියන්න හෙන අමාරුයි.ඒ හින්ද අදට මේ ඇති. උඹල මට බනිනව වෙනුවට, කොලම්බු කැම්පස් උන්ගෙන් අහපල්ල කන්වටරේ වෙනුවට සුබස පේජ් එහෙකෙට යන්නෙ මොකද කියල. ඉතෘ ටික සෙනසුරාදට දාන්න ට්‍රයි කරන්නෙ. මොකද වසන්තයට තව කතවක් හරි දෙකක් හරි ලියන්න ඕන.

අවසාන කොටස