ස්වයං වින්දනයේ යෙදීමෙන් ශරීරය කෘෂ වේද?

මෙය අපට පාසැල් කාලයේදී ඉතාම වද දුන් පැණයකි!

එකල තරමක් කෙසඟ සහ කතාවේ දක්ශයින් නොවන්නන් හට "මූ කෝට්ට වගේ ඉන්නෙ ඉතිං අල්ලෙ රේඛා මැකෙනකල් උදෙ හවස වැඩ අල්ලනවනෙ" යැයි පැවසූ විට පාන්තිරවලට වඩා කදිමට ඇඹරෙති. නමුත් කටකාරයින්ට මේ චෝදනාව නොකරන්නට පරිස්සම් වූයේ අහිංසක සහෝදරියන්, දෙමව්පියන් පවා ගාවා දෙන උත්තර ඇසීමෙන් චෝදනා කාරයාම ඉල්ලං කෑමට සමහරවිට සිදුවනබව අන්තිම පේලිවල උන්නම් දන්නා කාරණයකි.

මේ කෙට්ටුවීම, අල්ලේ රේඛා මැකීයාම සහ අල්ලේ වල පැදීම සත්යදැයි කිසිවකු නොදැන සිටි අතර අන්තර්ජාල නැති ඒ අවධියේදී මෙයට නිවැරදි පිළිතුරක් සෙවීම අපහසු කාර්යක් වූ බැවින් සහ වැඩිහිටියෙකුගෙන් ඇසීමටත් හය්යක් නොතිබූ නිසාවෙන් බොරුව ඇත්තක් ලෙස පිළිගත්තා නොගත්තා ලෙස සිටියෙමු.

මේ අතර දිනක අපට පැපිලියානේ සුනේත්රාදේවි පිරිවනෙහි විද්යා දිනයකට ඇරයුම් ලැබිනි.

සාමන්යෙන් බාලිකා පාසලක් හෝ ජනප්රිය පාසලක් නොවන නිසා එම ආරාධනාව බැහැර කිරීම විද්යාසංගමයේ සිරිත උනද ( මෙය හොඳ දෙයකැයි මම අද නොකියමි ) මේ අවස්ථාව එළෙස බැහැර කිරීමට නොසිතුනේ එහි පැමිණෙන ආරධිත අමුත්තා නිසාවෙනි. ඉතාම සිත්ගන්නා ලෙසත් කිසිදු කුණුහරුප දෙඩවීමකින් තොරව විහිළු කරමින් ජීවිතයට වටිනා අවවාද දෙමින් විද්යා කරුණුද පැහැදිලි කරදෙන " නන්දදාස කෝදාගොඩ" නම් අප ආදරය කල වියතාගේ දේශනයක් මඟ හැරීමට නොහැකිවූ නිසා සහ කම්මැලි පාසැලෙන් නීත්යානුකූලුව එළියට ගොස් වැදගත් පළක් ඇති වැඩක යෙදීමටද තිබුනු අවස්ථාව ගැන සිතාමය.

සිතූ ලෙසම ආරාධනා ලද්දවුන් මහ ගොඩක් නොපැමිණ සිටි මුත් මිශ්ර පාසැලක් නිසාදෝ සිසු සිසුවියන්ගෙන් අඩුවක්ද නොවිනි.

පුරුදුලෙසම තරමක් මැද වැඩි අවධානයක් ඇති නොවෙන මුත් සියල්ලට පහසු තැනක අපට ඉඳගැනීමට සැලස්වීමට ඒ සිසුන් කාරුණිකවිය.

කම්මැලි කතා, සිසුන්ගේ සිත්ගත් ඉදිරිපත්කිරීම් කිහිපයකට පසු බලාපොරොත්තු වූ දේශනය ඇරඹිනි.
මට මතක හැටියට එදා දේශනයේ මාතෘකාව වූයේ ජනගහන වර්ධනය තුලින් ලොව මුහුණදෙන පාරිසරික හා සෞක්ය ගැටලු හෝ සමාන යමකි!

හරබර දෙසුම අවසන ප්රශ්න ඇසීමේ වාරයයි. නොයෙක්දෙනා තම නැණ පමණින් ලියා යවන චිට් අතරේ ලියා යැවීමට යමක් සිත සිතා ඉන්න අපට හදිසියේම කඩ ඉම ප්රශ්ණය ගැන මතක් කලේ "සුනිමල්" විසිනි (පොතක් ලිවියහැකි චරිතයකී).

පිළිතුර දේදැයි ඇති සැකය හා චිට් එක ට්රැක් කර ගැනීමේ පහසුව තකා වහා අත තිබූ සමරු කළඹේ කවරයෙන් කොටසක් ඉරා "මිලියන් ඩොලර් ප්රශ්නය" පැහැදිලි අකුරින් " පොඩි මල්ලී" විසින් ලියන ලදි.

මිසයිලය අතිනත යෑමට පටන්ගති. අප ඉදිරියෙන් සිටි කොල්ලන් අතටගත්විට සිනාවෙමින්ද පසුපස බලමින්ද, ගෑනු ළමුන් කියවා සිනා තදකර සර්පයෙක් අතට ආ වේගයෙන් ඉදිරි පෙලට යැවූ බැවින් සිතුවාට වඩා වේගයෙන් මිසයිලය ඉලක්කය කරා යන ලදි.

අවසන ඉදිරිපෙළ සිටි සිසුවිය කෝදාගොඩ මහතාගෙ මුහුන මඟහැර සිනාව තදකර එය එතුමා අතට පත්කල ආකාරය, අහෝ එය අපේ සිනහව එළියට පැන්නීමට සමත් වුවද සිටි දුර නිසා යන්තම් වැඩේ වන නොවී කට වසා ගැනීමට වෙලා තිබිනි.

අතට ලද සැනින් එහි ඇති විශේෂ ගුණය නිසාදෝ චිට් එක කියැවීමට වෙදැදුරුතුමා නොසිතීම අපේ අවසානයද ජයග්රහනයදැයි බියෙන් ලප් ඩප් හඬ ඉහල ගොස් සිටින අතරේ කිසිවක් නොවූවා සේ අනෙක් සියලු පැණයන්ට පිළිතුරු දී එතුමා දේශනය හමාරකිරීමට සැරසෙන බවක්ද පැවසිනි.

“අනේ අපේ ප්රශ්නෙ ආයි යට ගහන්නද හදන්නේ” යැයි සිතන විටම අර ශාන්ත ගැඹුරු හඬ ශ්බ්දවිකාශන තුලින් යලි මතුවිය.

සභාවට චිට් එකෙ අන්තර්ගතය උස්සා නොපෙන්නුවද මඳක් පෙනෙන ලෙස ඉස්සූ එතුමා

"මේක ලියපු අය සහ මඟදි කියවපු අය දන්නව ඇතිනෙ මොකක්ද කියල" දැන් බිය වැඩිවී ඇත.

" මට මේ ගැන කියන්න තීන්න්නෙ එහෙම දෙයක් වෙනවනං මං මෙතන නෑ කියල විතරයි"

ඉන් පස්සෙ එතන ආපු සිනා සද්දෙයි අපිට කොච්චර සැහැල්ලුවක් දැනෙන්න ඇතිද කියලයි හිතා ගන්න පුලුවන්නෙ!