හිතට කෙටූ අකුණ...!

"ඔයාගෙ නම මොකක්ද?"

"නොරිකො....."

සුදු ලස්සන මූණ තාලෙට හරවල ඇය සමන්තලගෙ පොඩි අක්කට එහෙම කියනව මම හොරෙන් බලාගෙන.

"නොරිකො කියන්නෙ ජපන් නමක්නෙ?"

එහෙම කියපු පොඩි අක්කගෙ මුහුණෙ තිබ්බ ප්‍රශ්ණාර්ථයට වඩා ලොකු එකක් මගේ මූණෙ මැවුන. එතකොට මෙයා..... ජපන්ද?

මගේ ඇස් දෙක වටේ කැරකිල ඇවිත් නහයෙ මැද ඉවරවෙච්චි අලි ප්‍රශ්ණාර්ථ ලකුණ කවුරුත් දකින්න කලින් මම පොතට මූණ ඔබා ගත්තට මොකද, එයාගෙ රවුම් මූණ මැද්දෙ පිපිච්ච ලස්සන අහිංසක හිනාව නොදැක්කෙ නෑ.

කොස්ලන්ද පසුකර අපි දියළුම ඇල්ල වෙත ලඟ වුනෙමු. මාර්‍ගය අසල විසල් ගල් කුළක සිට පතිතවන සිහින් දිය පහර..... සතර පොතේ තියෙන දියළුම බලන්න ගිය පිරසක්ගෙ ගමන් විස්තරය එතනින් එහාට කියෙව්වට මොකද එක වචනයක් හිතට එන්නෙ නෑ. ඇස් පොත් අකුරු උඩ දිව්වට හිත වෙන පාරක දුවනව.

නොරිකො..! එතකොට ඒක ජපන් නමක්. එහෙනං ඒකද මෙයා මෙච්චර සුදු! ඇයි ජපන් ළමයෙක් ලංකාවෙ ඉස්කෝලෙක.!මෙයාගෙ තාත්තද ජපන්, අම්මද...! හරි, එහෙනං පන්සලට එන ජපන් සාධුල මේගොල්ලන්ව දන්න අය වෙන්න ඇති!

"ඉන්දික...බලාගත්තද ඡේදයම..?"

කරන්ට් වයර් එක උඩට වෙලා රහ පේර ගෙඩියක් සැපට බරු ගගහ හිටපු ලේනට සමන්තය ගහපු පොළු පාර වැදුනෙ වයර් එකට. වැදිච්චි පාරෙ සැරට ලේනව දඩස් ගාල බිම වැටුනත් ඌ නෙමෙයි පේර ගෙඩිය අතෑරියෙ.

මගේ ඉස්සරහම ඉන්න රත්නාවලී ටීචගෙ මූනෙ රවුම් කණ්නාඩියෙන් එයා පොතට මූණ ඔබාගෙන ලියනව බලපු නිසා, ඒ කණ්නාඩිය පිටිපස්සෙ තිබ්බ ඇස් දෙක එරෙව්ව මට පෙනුනෙ නෑ.

"කෝ මෙහෙට ගන්න පොත" ටීචර් ඉස්සරහ නැමිල මගෙන් පොත ගත්ත.

ඇයි අපි මේ අය සංචාරක පිරිසක් කියල කියන්නෙ?

"ඒ අය දියළුම බලන්න ආ හින්ද.... "

මොකක්..?

රත්නාවලී ටීචගෙ කටෙ සද්දෙට මාව ගැස්සුනාට මොකද මෙන්න මෙයාට හිනා..!

පිස්සුද? මොනාද කියවන්නෙ..?

අනේ මන්ද ඇයි ටීච බනින්නෙ කියල තේරෙන්නෙත් නෑ, එයා හිනාවෙන්නෙ ඇයි කියල හිතුනෙත් නෑ.දියළුම බලන්න ගමේ උන් යනවයැ!

අළුතෙන්ම්ම පන්තියට ආව ගෑණු ළමයත් එතකොට මට හිනාවෙනව. එයා මොනව දන්නවද. ජපානෙ අය ලංකාවෙ ට්‍රිප් යන එක දන්නෙ නෑනෙ. එක අතකට සමන්තය වගේ අවුරුද්දක් බාල උනානං මටත් තිබ්බ තව ටිකක් කල් සෙල්ලන් කරන්න, කුරුල්ලො අල්ලන්න එහෙම.

"ඒ අය සංචාරකයො කියන්නෙ කොස්ලන්ද පහු කරල ආව නිසා...හ්ම්, ආයි ගන්නව, හරියට කියවනව." මන් දිහාට පොත තල්ලු කරපු රත්නාවලී ටීච නැගිට්ට.

ඇති යන්තන්, කුසියට යනව වෙන්නැති...කියල හිතපු මම ආයි පොතට එබුන.

ඒ පොතේ එක අකුරක් නෑ! ඒ උනාට නොරිකො මගේ දිහා හිනා වේගෙන බලා ඉන්නව මහ අලියට!

ඒ විතරක්යැ. වෙනදට කෑ ගහන කුරුල්ලො, ලේන්නුත් භයවෙලා වගේ කටවහගෙන. මෙයා උන්ටත් හිනාවෙලාද!

රත්නාවලී ටීච උන්නෙ අපේ ගෙදරට ගෙවල් කීපයක් පහලින්. මාව මෙහෙ එව්වෙ පහේ ශිෂ්‍යත්වෙට සිංහල ඉගෙන ගන්න. ඉස්කෝලෙ ඇරිල ඇවිත්, කාල, දුවන් එන්නෙ සිංහල වලට වගේම ටීචර්ගෙ බාල පුතා සමන්තය එක්ක ගස් ගෙඩි කඩන්න, සෙල්ලං කරන්නත් පුළුවන් හින්ද. ඒත් ඉතින් ඒ සේරම ඉවරවෙලා වගේ.

සමන්තලගෙ ගෙදර පිටිපස්සෙ එළියට ඇරිච්චි ලොකු කොරිඩෝවෙ හතරැස් මේසෙක පුටු වටේ තියල හදපු, මෙච්චරකල් තනියෙන් ඉගෙන ගත්තු මගෙ පන්තියට ගෑණු ළමයෙක් ඇවිත්. ඒ විතරක් නෙමෙයි, මගේ කොළු හිතට කෙල්ලෙක් ගැන අමුතු හැඟීමකුත් ඇවිත්!

කොහොම හරි තව බැනුං කීපයක් එක්කල, එච්චරකල් තිබ්බ දිගම සිංහල පන්තිය ඉවර උනා.

මම පොත් ටිකත් අරන් නැගිටල එනකොට, අපිට පිටිපස්සෙන් කොරිඩෝවෙ අනෙක් කෙලවරේ නොරිකොව එක්ක යන්න සුදු උස ඇන්ටි කෙනෙක් ඇවිත් හිටිය. බලනකොට එයා අපේ ලොකු අක්කගෙ යාළුවෙක්ලු!

මුල් දවස් දෙකට පස්සෙ ඒ සුදු උස ඇන්ටි, එහෙම නැත්තන් නොරිකොගෙ අම්ම වෙනුවට, එයා එක්ක යන එක මට නිකම්ම පැවරුනා. අපේ ගෙදරට ටිකක් එහා පන්සල ගාව හිටපු, මට වඩා උස, සුදු ලස්සන නොරිකො ඉස්සරහින් යත්දි මමත් ආඩම්භරෙන් එයාගෙ ඉවරයක් නැති කතා අහගෙන ඔහේ ගියා.

නොරිකො මගෙන් ඇහුවෙ මොනවද, අපි කතා කරේ මොනවද කියල මට කවදාවත් මතක තිබ්බෙ නෑ! කොටිම්ම ඒ කතා කරන්නෙ මොනවද කියල සමහර වෙලාවට මට ඇහිලත් නෑ!

හැබැයි ඒ ගමන නිසාම මම හරිම උනන්දුවෙන් සිංහල පන්තියටත් ගියා.

ශිෂ්‍යත්වෙ ඉවර උනා, පතියත් ඉවර උනා.

අලුත් ඉස්කෝලෙ උන් "නොරිකො" කියන කාඩ් එක දන්නෙ නැති උනාට, මුගේ කෙල්ල මූට වඩා උසයි බන් කියල විහිළු නොකලට, සතියකට දවස් තුනක් ඇයත් එක්ක පාර අයිනෙන් නොගියට, කොටින්ම නොරිකො සම්හන්ධ කිසිම සිදුවීමක් නොවුනට, මම හැමදාම කඩේ යන්නෙ, ඉස්කෝලෙ යන්නෙ එයාව පාරෙදි අහම්බෙන් හරි ඇයව හම්බුවෙයි කියල.

ලොකු අක්කගෙ යාළුවෙක් නිසා අහල පහල උනත් ඒ පැත්තෙ යන්න මම භය උනා. ඔහොම ටික කාලෙකට පස්සෙ මට ආරංචි උනා ඒගොල්ලො නුගේගොඩ පැත්තෙ ගෙයක් අරන් ගිහින් කියල.

ඔහොම ගිහින් අවුරුදු ගානකට පස්සෙ මම නොරිකොව ආයෙ දැක්කෙ ගල්කිස්සෙ බීච් එකේදි.

එතකොට මම ඇයට වඩා උස ගිහින්. ඒත් එයා මටත් වඩා උස කොල්ලෙක්ගෙ අතින් අල්ලගෙන යනව.!

......

පහේ පන්තියෙදි හමුවෙච්චි නොරිකො මගේ ප්‍රථම ප්‍රේමය.

පහේ පන්තියෙදි මොන ලව්ද කියල කෙනෙකුට හිතෙන්නෙ පුළුවන්. ඒත් ඒක එහෙම උනා (ඇත්තටම ඒක, ඒක පාර්ශවීය ප්‍රේමයක් වෙන්න ඇති)..!

මට නොරිකො හමුවෙලා, මගහැරිල බොහොම කාලෙකට පස්සෙ තමයි, දෙවොන්දරෝ සංට නොරිකො හම්බුවෙච්චි කතාව මම දැනගන්නෙ.

අපේ චූටි අක්ක කොහෙන්දො ගෙනත්, අහම්බෙන් කිය්වන්න ලැබිච්චි "මළගිය ඇත්තෝ" පොත කියවල, නොරිකොගෙ අළුත් වෙච්චි මතකයත් එක්ක දවස් ගානක් තෝන්තුවෙලා හිටිය.

ජීවිතේ පරිණත වීම සහ වියපත් වීම එක්ක, හැඟීම් වලින් ඇතිවෙන විප්‍රයාසයන් වෙනස්.

ඒත් ඊයෙ "තාරා මගේ දෙව් දුව" කියෙව්වම, එකකට එකක් සම්භන්ධ නැති උනත් මට මතක් උනේ පහේ පන්තියෙදි එක ලඟින් අඩි තියල ඇවිදගෙන ගියපු, සුදු උස, සුන්දර චරිතය, නොරිකොව.

ජීවිතේ මේ වගෙ අප්‍රකාෂිත ආදරයන් හැමෝගෙම හිත්වල තියෙනව. ඉඳ හිට අපි දකින අහන කියවන නිර්මාණ මේ අතීත හැඟීම් එළියට අරගෙන, හිත හූරල අරගෙන පොලවෙ ගහනව!

.......

තාරා මගේ දෙව් දුව පොත මට තව ප්‍රශ්ණයක් ඇති කරල තියෙනව. ඇත්තටම දෙවඟන තාරාද නැත්තන් ප්‍රියංගිද?