හත් අවුරුද්දක්!

තවත් අවුරුද්දක් ගෙවිල.

අපේ ජීවිතවලට වැඩිම බලපෑමක් කරපු ඒ ස්වභාවික විපතට අදට අවුරුදු හතක්.

පුරුදු විදියටම මාමලගෙ ගෙදර සහ කඩේ අය්යලගෙ ගෙදර අද දානමය පිංකං. මාම කියපු විදියට දැන් දැන් හාමුදුරු ගොල්ල හොයාගන්න අමාරු නෑලු. මුල් අවුරුදු දෙක තුනෙදි දෙසැම්බර් විසි හය හාමුදුරුණනමක් වඩම්මල දානෙ දුන්නෙ හොඳම බලවත්තු විතරයි. මොකද පිංකං එච්චරට.

ඒත් මැරුණ උන් මත්තෙම නැහිල මොකටද කියල හිතල වෙන්නැති ගොඩක් අය දැන් දන් කඳ පන්සලට දීල එනවලු! එක අතකට ඒකෙත් වැරැද්දක් කියන්න බෑ. ඒත් අපිටනං පොඩි අක්කලවයි අර චූටි උන් දෙන්නවයි කොහොම අමතක කරන්නද!

මම ගිය අවුරුද්දෙ ලිව්ව වගේම අපේ පවුලෙ සුනාමියෙන් බේරිච්ච අයගෙ ජීවිත තාම ඒ විදියමයි. ඒ පරම්පරාව ඉවරවෙන තුරු එහෙමම තියෙයි. මොකද කරටිය කැඩුනෙ මහ ගහක නිසා.

පොඩි අක්කටත්, අය්යටත්, පුතාටත්, ලොකු තාත්තට සහ ලොකු අය්යගෙ පුංචි කෙල්ලො දෙන්නටත් ආච්චි අම්මාටත් එමෙන්ම සුනාමියෙන් මියගිය සියළු ලෝ වාසීන්ටත් නැවත එවන් රුදුරු මරණයක් උරුම නොවේවා..!