ලිංගෙ අයින් කරපු රොෂාන්...!

 මම ප්‍රාථමික අධ්‍යාපනය, එහෙම නැත්තන් මුල්ම කාලෙ ඉස්කෝලෙ ගියෙ ගලික්ස්සෙ හේන විද්‍යාලයට. හේන විද්‍යාලෙ කිව්වට ඒකෙ හරි නම හේන පාර කනිෂ්ඨ විද්‍යාලය. අද අවෙනකොට හේනක් තියා කැලයක් වත් නැති ගල්කිස්සෙත් ඉස්සර හේන් තිබිල තියෙන හින්ද වෙන්නැති ඒ පාරට ඔය නම ලැබුනෙ. කොහොම උනත් දැන් ඒ නමින් ඉස්කෝලයක්වත් නෑ, ඒත් පාර එහෙමම තියෙනව. මොකද ඒ ඉස්කෝලෙ දැන් නම ලළිත් ඇතුලත්මුදලි මහා විද්‍යාලය. කොටිම්ම ඒක දැන් ප්‍රාථමිකයකුත් නෙමෙයි.

ඉතින් ඔන්න ඔය ඉස්කෝලෙ බාලාංශෙටත් කලින් ඉඳම්ම මට හම්බ උන මිත්‍රයෙක් තමයි රොෂාන්. මිනිහ හිටිය සිරිමල් උයන පාරෙ සර්වෝදෙ ප්‍රෙස් එක පිටිපස්සෙ ගේ අපේ ගෙට හූවක දුරින් තිබ්බ නිසා නෙමෙයි, ඒ අපි ඉස්කෝලෙට කලින් එකම දහම් පාසලේ ශිෂ්‍යයො උන නිසා.

අපි දෙන්නම ගේ කිට්ටුව තිබ්බ පරම ධම්ම චේතිය පිරිවෙන පහු කරල ගියෙ ඈත තිබ්බ චක්කින්දාරාමෙට. ඒක මටනම් අදටත් නියම හිත නිවන "පන්සලක්". මොකද වාහන සද්ද ලොකු, දායකයන්ගෙ විකාර වැඩ නැති හොඳට ඉඩ තියෙන ගස් මල් පිරුන නියම සොඳුරු පන්සලක්. හැබැයි පන්සලේ එක මායිමක තිබ්බෙ ලුම්බිනි ඇක්වේරියම් එක.

ඔය පන්සල එහා පැත්තෙ ඇක්වේරියම් එකක් තිබ්බ එක වගේම ඒකෙ නම බුදුන් උපන් ලුම්බිනිය වීමත් අමුතුයි වගේ උනාට අපිටවත් පන්සලටවත් අවට අයටවත් ඒක අවුලක් උනා කියල දැනුනෙ නෑ.

ලුම්බිනි කියන්නෙ ඉස්සර ලංකාවෙ තිබ්බ ලොකුම ඇක්වේරියම් එකක්. ප්‍රධාන කාර්යාලයයි ෂෝරූම් එකක්යි තිබ්බෙ බම්බලපිටියි. අදනං ඒ බිල්ඩිමුත් නෑ.

මම හිතන්නෙ දැන් ලුම්බිනි ඉඩම කට්ටි කඩල විකුනල. ඔය ඇක්වේරියම් එක තිබ්බ ඉඩමත් පන්සල් වත්ත තරම්ම විසාලයි. ඒකෙ මුල චකින්දාරාම පාරට, අග ගල්වල පාරට. ඔය විසාල ඉඩම මැදින් ගලනව මහ ලොකු කානුවක්.

වැහි දාට ඔය කාණුවෙ ගල්වල පාර පැත්තෙ කොන, ඒකියන්නෙ වතුර පහලට ගලන තැන අපි පෝලිමේ බලන් ඉන්නව සිලි සිලි බෑග් තියාන අර ඇක්වේරියම් එකෙන් එලියට පැනල කානුව දිගේ නිදහස හොයාන යන විප්ලවකාරි ගප්පි ස්වෝර්ඩ් ෆිෂ් , ප්ලේටි වගේ මාලු අල්ලගන්න. සුදු සරොන් ඇඳල, කොක්කු ටික වගේ පොඩි උන් පේලියට කානුව අයිනට එබිල ඉන්නව, ඒ අස්සෙ මම වගේ එකෙක් දෙන්නෙක් කාණුවට බැහැල තාප්පෙ අස්සෙන් එබිලත් බලනව. ඒත් කවදාවත් කවුරුවත් ඒ තාප්පෙන් එහා ලුම්බිනි වත්තෙ අර මහා ටැන්කි ගොඩ බලන්න ගියෙ නැත්තෙ වත්තෙ ඉන්න බලු රංචුව නිසා.

ඔය කානුවෙන් තඩි රෙඩ්කැප් ගෝල්ඩ් ෆිෂ්ල අහුවුනා කියල අහල තිබ්බට අර "යෙටී" වගේ තමයි, දැකපු එකෙක් නෑ. එන්නෙම ගප්පි නැත්තන් ප්ලේටි. කොහොම හරි ඉරිදට දහම් පාසලේ පන්සිල් අරන්, ඡත්ත මානවක ගාථාව එහෙම කියල ගෙදර යනකොට ඔය මාලුවෙක් දෙන්නෙක් අල්ලගෙන තව කාණුවකින් උන්ට කන්න රතු පණු ගුලියකුත් අරන් තමයි කට්ටිය යන්නෙ.

එහෙම ගිහින් සිමෙන්ති ලෑලි මූට්ටු කරල හදා ගත්තු බක්කි කියන ටැන්කි වලට අර මාලුන්ව දාල උන්ට කන්නත් දීල මිසක අපි කන්නෙ නෑ.

වාසනාවට අපේ අම්මත් ඕවට කෑ නොගහ නොදැක්ක වගේ උන්න මිසක අපිව උපාසකයො කරන්න ගියෙ නෑ. මොකද ඒ ගොල්ලො දැනන් හිටිය අපි දහම් පාසල් යන්නෙ බෙලි ගෙඩි කඩන්න, මාලු අල්ලන්න සහ සමිතියෙ කතා කියන්න පුළුවන් හින්ද කියල. ඔය එකක් හරි අඩු නන් ඉතින් දහම් පාසල් යැවිල්ල සුම්ම. මොකෝ අර පාලි ගාථ පද නැත්තන් කාට තේරෙනවටයැ!

දැන් මේකත් අර හැලප සීන් එක වෙලා කියන්න ආව එක නැතුව වෙන විකාර කියල. හාමිනේ සුපර් කඩේ බඩු ගන්න ගිහින්, මම යන්න ඕන එක්ක එන්න. රොෂාන්ගෙ ලිංගෙ ගැන හෙට බලමු. නැත්තං පරක්කු උනෝත් මගේ එකත් නැති වෙනව.

මේ දවස්වල අම්බානට වැඩ. ඉතින් අමාරුවෙන් තමයි මෙහෙමවත් ලිව්වෙ.