ගෑණුන්ට බැන්නාට ගෑණිගෙන් තෑග්ගක්..!

දිනය..ජූනි විසි එකවන දින පාන්දර තුනට ආසන්නය..

තඩි ලේලන්ඩ් බස් නලාවක සද්ද සමඟ කුචිම කුචි කිහිල්ල හිල්වෙන්නට ඇණුනු පාරකින් මා උඩ නොගොස්ම බිමට වැටිනි.

“...මේ..මෙහෙ එනව....නැඟිටල එනව ...”

ලයිට් එලියට තවම ඇස් නිලංකාර වී ඇතත් නියොගය පිළි පැදිය යුතුමය.. ඒ නිසා ඔහේ අත ගා ගෙන හෝ යන්නට ( බිත්ති හොඳේ ) පස්සෙං වැටුනෙමි (ඇවිදං ).

“පේනවද?...බලනව මේ ලියල තීන ඒව..!”

ඇස් පෙනෙනට පටං අරන් තුබූ නිසා ගමණාන්තය වූයේ මේ ජාමේ මැද හීනෙනුත් නොසිතූ කම්පීතර රාජයා අභිමුඛව බව වැටහුනි. ඒත් කියන අණ්ඩර දෙමළනම් තාම තේරෙන්නේ නැති තරම්ය.....!

"හොඳට බලනව ඔය කබ කඩල...මොනාද අනේ මේ කියල තීන කතා..."

ඇස් පිසදමා බැලූ විට දේවයන් සිහිවුනි...දැන්නම් චාන්ස් එකක් ඇත්තේම නැති ගානය. වැඩේ කර මුලටම හිරවී ඇති නිසා කියන්නට කටට උත්තර එන්නේත් නැත.

“මට තව තප්පරයක්වත් මෙතන ඉන්න බෑ.. මාව දැම්මම එක්ක යනව..මේව බල බල මෙහෙම කටපියන් (මාර කට පියා ගැනීම ) හිටියොත් මට මොනවයින් මොනා වෙලා නවතීද දන්නෙ නෑ.. ඒ නිසා මාව වහාම ගිහින් දාන්න.."

ඉල්ලීම් නැති අණ කිරීමකි. එහි මටද ඉල්ලීම් වලට ඉඩක් නැතිබව දන්නා නිසා කට පියාගෙන ටොයිලට් එක පැත්තට ඇදුනේ කට රැකගන්නට දත් ටිකවත් මැදගෙන එන්නය.

“කෝ...මොකද ඔතන පැළ වෙලාද...ඉක්මනට එනව මෙහෙට.."

ආෆ්ටර් ෂොක් නම් එමටය..!

දත කෙසේ වෙතත කට නම් යන්තං මැද කාමරයට වැදී බිත්තියේ හේත්තු කර තිබූ ඩෙනිමට පැන්නෙමි. යන්තම් කොන්ඩයට පනාව පෙන්නා ටී ෂර්ටයත් සපත්තුත් දා විනාඩියෙන් එලියට පැන්නද කෙඳිරිය නම් අඩුවක් නැත..

“හා හා යං මෙතන හරියට එහෙ ගෑණු ඉන්නව වගේ මෙයාව ඉඹල පිළිගන්න"

මේව වචන නෙමි උල් කටු...මොනා කරන්නද..වරද මගෙනෙ...ඒ නිසා කටපියාගෙන මගේ දඬු පෝඩයේ දොර ඇයට ඇර දුන්නෙමි.

ගෙදර සිට මහ මගට යන පාරේ පළවෙනි හම්ප් එක පසුකලා පමණි..

“මොකද මේකෙ තව පොඩ්ඩක් හෙමින් යන්න බැරිද ඒ වගේ තැන් වල..”

උත්තරය යුත්තේ ඊළඟ හම්ප් එකේදි වැඩ පෙන්වීම බව අත්දැකීමෙන් දන්න නිසා තේක පීරිසියට දා බී හැකි පමණට ලාවට පන්න ගතිමි. ප්‍රශන්සා නැත. කමක් නැත් මන්ද ගෝසාද නැති බැවිනි..මට ඒ ඇතිය.

පාරේ බලු බල්ලෙක් නැතිය. මෙහෙ පාරවල් වල බල්ලෝ යනු ස්වදේශිකයන් මිස අපේ වැනි දඩාවතේ යන කකුල් හතරේ උන් නොවේ...පාන්දර හතරයි චුට්ටයි වගේ වනවිට ඇයට උවමනා තැනට ළඟා විය..

දොර ඇරියා පමණි ඇගේ සනුහරේ උන්ටික දිව විත් මා පැත්තකට දමා ඇයව බදා වැළඳගෙනම වාහනයෙන් පිටටහ්ට ගත්තෝය.

වාහනය දොරකඩි මෑත් කර නවතා දමා මමද පස්සෙන් වැටෙන්නට වීමි.

“ඔයා ඔහොම ඉන්න...ඇතුලට නාවට කමක් නෑ...” මේ පාර සනුහරේ එකියක්ය..

මේ සේරම මගෙම වැරදියයි කියා හිත හදාගෙන ඔහේ දොරකඩම නැවතුනෙමි..

කමක් නෑ ඒත් මෙතනින් නං එලෙව්වත් නොයමියි සිතා ඔහේ බලා උන්නෙමි.




පැයකට විතර පස්සෙ මෙන්න ඔය වගේ ලොකු දොරක් ඇරගෙන මල් සූට් එක ඇඳපු සිස්ටර් වීදුරු පෙට්ටියක් තියපු ට්‍රොලියකුත් තල්ලුකරන් එළියට එනව..

Congratulations..! this is your son..!

මිනිහෙකුට මීටත් වඩා සතුටදෙන යමක් අහන්නට තිබේද?

ජරා, සම තැන් ඉල්ලා කරදර කරන, තෝරා ගෙන මිස ලඟට නොගත යුතු, චපල ගැහැණු ජාතියේ මගේ බිරින්දෑ මා වෙනුවෙන් දස මසක් කුසේ දරා උන් මැණික පැය තුනකටත් වඩා වෙදනාවෙන් තටමමින් උත්සාහ කලද බැරි උන තැන සිය බඩ කප්පවා එළියට ගෙන මා වෙත එවා ඇත. සහතික ඇත්තය. ගෑණු නම් ජරාම ජාතියකි. ඒ උන් අම්මලා වන විට දින තමන් ගැන නොසිතන නිසාවෙනි.



මේ ඉන්නෙ අපේ කැදැල්ලෙ අලුත්ම සාමාජිකය වෙච්චි "තෙනුක් තේමිය" පුංචි පැටිය උපන් දවසෙ. ( කැමරාවෙ ලියවෙන දින ගැන හිතන්න එපා )



මේ අයිය මෙච්චර කල් ආසාවෙන් බලන් ඉඳපු මල්ලි බබාට තමංගෙ වැඩ පෙන්නනව.

ප/ලි

හාමිනේ මාව ඇහැරුවෙ එයාගෙ වෝටර් බෑග් එක ලීක් වෙන්න ගත්ත නිසා.

අර කොම්පීටරේ ගාවට ගෙනිහින් පෙන්නුවෙ මට කියන්න කලින් එයාම ගිහින් ඕපන් කරල බලපු "ඒ වගේ අවස්ථාවක මොකද කරන්නෙ" යන්න ගැන තිබ්බ සයිට් එකක්. ඒ අනුව අවශ්‍ය පියවර අරගෙන අපි වහාම රෝහලට ගියා.